Percy Jackson: De Opoffering |1|

|40| Moeder?

P.O.V. Hanna

Ik wou zeggen dat het gedaan was, maar Jupiter en Pluto kwamen weer tevoorschijn.

"JULLIE MOETEN NOG ÉÉN DING DOEN" zei Jupiter. We knikten allemaal. "JULLIE GAAN PRATEN MET JE OUDER...ALLEEN" zei Jupiter. Er komen wolken boven onze hoofden tevoorschijn en we worden allemaal tegelijk getroffen door een bliksemschicht dat uit de wolk komt.

Ik sta plots in een witte ruimte zoals in mijn dromen.

Kom ik dan nu eindelijk te weten wie mijn Goddelijke vader/moeder is...

Ik loop rond in de ruimte, maar zie niemand verschijnen. Ik voel de pijn van verlating zich in mijn hele lichaam verspreiden. Ik val met mijn knieën op de grond en huil terwijl ik mijn hoofd met mijn handen vasthou.

"HEY HANNA" hoorde ik een zachte en vrouwelijke stem zeggen terwijl die een hand op mijn rug legde.

Ik veeg mijn tranen weg en probeer recht te staan. "Moeder?" vroeg ik terwijl ik me omdraaide.

Ik kijk in de ogen van mijn moeder...Venus.

"U bent mijn moeder?" vroeg ik verbaasd. Ze knikte en gaf me de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien. "Waarom? Waarom hebt u mij achtergelaten, u bent de Godin van de liefde, waarom?" vroeg ik terwijl er tranen ontsnappen uit mijn ogen.

"IK DACHT DAT JE ME NIET WILDE ALS MOEDER... JE WAS VERBAASD DOOR ALLE GODEN ZELFS DOOR PLUTO, MAAR JE ZAG MIJ NIET STAAN" zei mijn moeder terwijl ze bijna zelf huilde. Misschien is het waar wat ze zei...

"Het spijt me" zei ik terwijl ik mijn moeder een knuffel geef. "Ik had nooit gedacht om de dochter te zijn van Venus, Godin van de liefde en schoonheid" zei ik.

Er kwam terug een glimlach op mijn moeder's haar gezicht. "IK HEB JUPITER, MIJN VADER GESTUURD OM JOU TE HELPEN. IK WIST DAT JIJ JE GING OPOFFEREN, MAAR DAT WAS JE TAAK NIET... DE LIEFDE MOEST OVERWINNEN" zei mijn moeder. Ik knikte.

"Is Piper dan mijn zus?" vroeg ik. "Half-zus, net zoals alle andere Aphrodite en Venus halfgoden" zei mijn moeder. Er kwam een glimlach op mijn gezicht.

"Hoe komt het dat ik niet lijk op één van die halfgod kinderen van het Aphroditegebouw?" vroeg ik aan Venus. "PAS ALS IK JE ERKENT HEB ALS MIJN DOCHTER VERANDER JE NET ZOALS HUN" zei mijn moeder. "Dat was niet echt het antwoord op mijn vraag: Waarom lijk ik niet op hun, ik ben koppig en vurig. Ik kan zwaardvechten als een echte soldaat..." zei ik met een trots gevoel.

"JE BENT ANDERS DAN MIJN ANDERE KINDEREN EN DAT MAAKT JE OOK SPECIAAL, IK HAD NOOIT GEDACHT DAT JIJ EEN DOCHTER VAN ARES ZOU VERSLAGEN..." zei mijn moeder met een glimlach. "Heeft u dat gezien?" vroeg ik verbaasd. "JA, IK HEB ALLES GEZIEN..." zei mijn moeder met een knipoog.

"U heeft dan-" zei ik, maar werd onderbreekt "JA DAT KLOPT" zei mijn moeder met een glimlach.

Er was al de hele tijd een stilte. Ik vond het raar dat mijn moeder Venus was, maar ik was blij dat ik eindelijk wist wie mijn Goddelijke ouder was.

"Meende Nico-" "DE KUS" vulde mijn moeder aan. Ik knikte "DAAR KOM JE MAAR OP ÉÉN MANIER ACHTER" zei mijn moeder terwijl ze knipoogde. Ik glimlachte terug en gaf haar een knuffel.

"IK MOET GAAN LIEFJE" zei mijn moeder. "VEEL SUCCES" zei mijn moeder terwijl ze verdween uit mijn knuffel.

Kort daarna verdwijn ik ook uit de witte ruimte...