Percy Jackson: De Opoffering |1|

|42| Gevoelens...

P.O.V. Nico

Ik sta in een witte ruimte en sta vlak voor mijn vader. Hij keek heel boos naar me.

"JE LIJKT SOMS ECHT TEVEEL OP ME, NICO" zei mijn vader terwijl zijn boze blik vervaagde. "Is dat dan erg?" vroeg ik. "JA..." zei mijn vader terug. "Waarom?" vroeg ik terug droog.

"HEB TOCH EEN BEETJE GEVOEL ZOALS JE MOEDER" zei mijn vader met vuur in zijn ogen. "Als ik me open stel voor gevoelens dan-" zei ik, maar mijn vader onderbreekt me "DAN WAT NICO, DAN BELEEF JE BLIJDSCHAP EN VREUGDE" zei mijn vader. "Sinds wanneer maakt dat jou uit..." zei ik, maar werd weer onderbreekt "SINDS IK EEN TEKEN VAN GEVOEL HEB GEZIEN, NICO VERWEER JE ER NIET TEGEN...OMARM HET." zei mijn vader met blijdschap in zijn stem.

"Sinds wanneer heb jij zoveel gevoel?" vroeg ik niet-begrijpend. "SINDS DAT IK BIJNA HAZEL HEB VERLOREN" zei mijn vader kil. Ik zuchtte "Ik ga me niet open stellen dan kennen ze sneller mijn zwakke plek."

"ZOON, WEES NIET ZO HARTELOOS EN HARD VOOR JEZELF. GA JE EEUWIG IN DE DUISTERNIS LEVEN ZONDER GELIEFDEN" zei mijn vader. "Misschien..." zei ik terug denkend aan de kus met Hanna.

"EN HANNA DAN?" vroeg mijn vader opeens uit het niets. "Wat is er met haar?" vroeg ik. "HOU JE DAN NIET VAN HAAR?" vroeg mijn vader met een grijns. Ik keek naar de grond. "ALS ER IETS IS WAT IK WEET, IS DAT JE VAN HAAR HOUDT, NICO" zei mijn vader. Ik schudde mijn hoofd "Ik heb geen gevoelens voor haar..." zei ik terug vastberaden.

"WE WETEN ALLEBEI DAT JE LIEGT" zei mijn vader. "Als je niets nuttig hebt te vertellen, zeg dan niets" zei ik boos tegen mijn vader. "JE MOEDER ZOU HETZELFDE DOEN ALS IK DOE, ZE ZOU JE AANMOEDIGEN...EN BIANCA...ZE ZOU JE HELPEN, IK BEN ZEKER DAT HAZEL DAT OOK VOOR JOU ZOU DOEN." zei mijn vader. Toen hij begon over Bianca en mijn moeder voelde ik mee heel triest. Ik wou dat ze nog bij me waren...

"JE MOET ER VOOR GAAN, ZOON" zei mijn vader terwijl hij verdween.

Zou Bianca dat echt willen en mijn moeder ook?

Focus Nico! Je vergeet gewoon wat je vader zei en gaat verder met je leven heel simpel... Simpeler gezegd dan gedaan...

"Nico" hoorde ik een stem zeggen. Ik draai me om en zie Bianca voor me staan. "Bi-bi-anca" zei ik stotterend. "Sinds wanneer ben jij verliefd op iemand?" vroeg Bianca met een grijns. Ik schudde mijn hoofd "Ik ben niet verliefd" zei ik terug. "Mama denkt daar anders over..." zei Bianca terwijl mama naast haar verscheen.

Ik gaf ze allebei een knuffel. "Nico, hou je emoties toch niet tegen als je wilt huilen dan huil je, als je blij wilt zijn dan ben je blij...verweer je niet. Je vader heeft gelijk..." zei mijn moeder.

Ik zag haar terug verdwijnen en Bianca zei nog met een knipoog "Hazel zal je wel helpen met dat" terwijl ze ook verdween.

Na een tijd flitste ik ook weg uit de witte ruimte...