Percy Jackson: De Opoffering |1|

|45| Het is jou schuld niet...

P.O.V. Hazel

Ik sta bij het kampvuur en voel de warmte op mijn gezicht.

Ik zie aan de overkant aan het kampvuur Hanna staan, ze staart de hele tijd naar het vuur zonder te bewegen. Ik besluit naar haar toe te gaan en te vragen wat er is.

Ik ben bij haar en zeg de hele tijd haar naam, maar ze reageert niet. "Hanna!" riep ik zo hard tegen haar dat iedere halfgod het had gehoord. Hanna kwam uit haar gedachte "Ik kan het niet, ik kan het niet" zei Hanna de hele tijd terwijl ze haar handen op haar oren houdt. "Wat kun je niet?" vroeg ik terwijl ik niet-begrijpend kijk naar haar.

"Ik kan je vriendin niet zijn..." zei Hanna terwijl ze precies door me heen keek. "Wat zeg je nu" zei ik tegen Hanna. "Ik moet hier weg..." zei Hanna terwijl ze weg ging. Ik blijf verslagen achter en met geen idee wat er met Hanna aan de hand is.

"Hey, waar is Frank?" vroeg Jason die ineens bij mij kwam staan. "Frank is er niet meer..." zei ik denkend aan Frank. "Ooww het spijt me, ik-" zei Jason, maar ik onderbrak hem. "Ik weet wat er is met Hanna..." zei ik luidop. "Welk" zei Jason. "Sorry, ik moet gaan." zei ik tegen Jason terwijl ik in de richting loop waar Hanna naar toe ging.

Ik loop maar zie Hanna nergens tot dat ik de poort zie... Zou ze door die poort gegaan zijn?

Nee, dat kan niet zei ik tegen mezelf. Ik keek naar boven en zag dat het donkerder en donkerder werd...
Ik kijk terug naar de poort als ik terug naar boven kijk, "Hanna!" riep ik.

Hanna zat in de boom. Hanna reageerde niet, "Hanna, kom naar beneden. Ik moet met je praten...". Hanna reageerde nog altijd niet "Als jij niet naar beneden komt, kom ik naar boven!" riep ik.

Hanna kwam al snel naar beneden geklommen en stond in geen tijd voor mijn neus. Hanna wilt iets zeggen, maar ik onderbreek haar. "Je moet je niet schuldig voelen over de dood van Frank, het is jou schuld niet" zei ik terug met een lichte glimlach tegen haar. "Ik had mezelf ook kunnen opofferen..." zei Hanna. "Nee, Frank wou het zo..." zei ik terug tegen Hanna. "Dat weet je niet..." zei Hanna terug terwijl ze de tranen van haar wangen wegveegden.

"Frank heeft het me vertelt..." zei ik terug. Hanna keek me aan en zei niets. "Echt waar... Voel je niet schuldig, je bent mijn allerbeste vriendin" zei ik terwijl ik Hanna een knuffel gaf. "Oké...goed" zei Hanna terug terwijl ze een glimlach op haar gezicht had. "Kom we moeten naar het kampvuur, Chiron had het gevoel dat je Goddelijke ouder je zal erkennen" zei ik terug. "Ik weet al wie mijn Goddelijke ouder is" zei Hanna terug. "Ja, maar je moet nog erkent worden dus kom mee" zei ik terwijl ik Hanna meesleurde naar het kampvuur.