Percy Jackson: De Opoffering |1|

|53| Mijn vader...

P.O.V. Hanna

Ik kijk naar hoe Nico weg gaat. Ik heb het weer eens helemaal verprutst...

"Hij komt wel terug..." zei Hazel terwijl ze me een schouderklopje gaf en ook weg ging. Ik kan alleen maar denken aan de droom die ik had of eerder gezegd nachtmerrie...

De droom...

Ik ben in mijn vroegere huis en zie mijn vader nergens, ik roepte door het huis maar kreeg geen antwoord...

Ik sluit mijn ogen en ben terug in een andere ruimte, de ruimte lijkt wel op een gevangenis alleen vele enger en griezeliger...

Ik kijk in één van de cellen en zie mijn vader vastgebonden zitten. Er loopt bloed over zijn gezicht en ik zie overal lichte snijwonden op zijn armen...Hij is gemarteld geweest maar de vraag is: door wie?

"HEB JE ME GEMIST?" vroeg een al te bekende stem...

Mijn droom stopte op dat moment, maar ik wist maar al te goed wie het was...Fortuna.

Ik heb besloten om opzoek te gaan naar hem zonder dat iemand mee gaat, dat is veiliger voor iedereen...

Ik stond recht van de tafel en ging terug naar mijn 'huis' om mijn rugzak te maken.

Ik was klaar en zat op mijn bed na te denken. Fortuna zal niet stoppen tot dat ze krijgt wat ze wil, maar wat is dat dan??

Ik kreeg hoofdpijn van het denken dus stopte ik en ging naar buiten.

Toen ik buiten was zag ik Hazel naar me toe komen.

"Ik zal je missen..." zei Hazel terwijl ze me een knuffel gaf. Ik knuffelde haar terug en zei "Kun je voor mij afscheid nemen van Nico, ik kan dat niet...". "Tuurlijk" zei Hazel met een glimlach.

Ik wou vertrekken en op zoek gaan naar mijn vader, maar moest nog één ding zeggen tegen Hazel. "Als ik binnen die 2 maanden niet terug ben, moet je Chiron waarschuwen" zei ik heel serieus tegen Hazel. "Waarom waarschuwen?" vroeg Hazel. "Het is beter dat je dat niet weet" zei ik met een lichte glimlach en ging naar de poort.

Ik gaf Piper en Annabeth die aan de poort stonden nog een knuffel en keek nog even naar achteren.

Niet gedacht dat ik ooit terug weg ging, maar namelijk bepaald Fortuna toch mijn lot en niet ik zelf...

"Wacht!" riep er iemand. Ik draaide me om en zag Nico staan.

Nico kwam naar me toe en vroeg "Waarom vertelde Hazel dat ze Chiron moest waarschuwen als je binnen 2 maanden niet terug komt?". "Het is be-" "Zeg niet dat het beter is als ik niets weet, ik laat je niet zomaar gaan" zei Nico terwijl hij mijn handen vast pakte.

"Ik ga niets vertellen, Nico. Ik wil dat jullie veilig zijn" zei ik terug. "Maar je gaat toch naar je vader?" vroeg Nico. "Ja inderdaad..." zei ik terwijl ik Nico's handen los liet. "Beloof me dat je terug komt binnen 2 maanden!" riep Nico. "Dat kan ik niet beloven, het spijt me. Ik had liever nooit afscheid genomen van je, maar het is nu éénmaal zo" zei ik terwijl ik mezelf sterk hield, ik wou zo graag hier blijven bij Nico en mijn vrienden, maar mijn vader loopt in gevaar.

Nico zei even niets en stond stil. Ik gaf hem een kus en zei "Ik zal oppassen, tot over 2 maanden...". "Tot over 2 maanden" zei Nico terug terwijl ik door de poort ging, op weg naar mijn vader...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey lezers :)

Dit is het einde van mijn boek. Ik vroeg me af of jullie graag een vervolg zouden hebben, laat het me weten via een PB of een comment :) ;)

Hou van jullie, bedankt voor de votes en de lieve comments :) xx

Doei ❤