Κόντρα σημαίνει πάθος (ΙΙ)

Kεφάλαιο 3o

"Εσύ;"

"Όταν έφυγες το έριξα στο ποτό. Όταν ήμουν μικρότερος είχα προβλήματα με το αλκοόλ και χρειάστηκε κέντρο αποτοξίνωσης για να το ξεπεράσω. Αλλά το θέμα παραμένει, άρχισα το ποτό και το άφησα να με καταπιεί"

"Μάλιστα. Και μετά;"

"Δεν ήξερα τι έκανα.

Αλήθεια μωρό μου, εκείνο το βράδυ ούτε το όνομα μου δεν θυμόμουν. Θυμάμαι πως ξύπνησα πλάι σε μια άγνωστη για μένα"

Όχι αυτό ρε γαμώτο. Έκλεισα τα μάτια μου λίγο για να σκεφτώ.

Κι άλλο ψέμα.

"Μωρό μου έφταιγε το ποτό, ήμουν μαλάκας, το ξέρω"

"Άλεξ.."

"Μη μου φύγεις ξανά μωρό μου"

"Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;"

"Όχι. Αλήθεια"

"Αυτό είπες και χτες"

"Τώρα λέω την αλήθεια. Οτιδήποτε άλλο έκανα ήταν ό,τι κάνει ένας ερωτευμένος άνδρας όταν χάνει την γυναίκα που αγαπά"

Δάγκωσα τα χείλη μου και κοίταξα το πάτωμα.

Όμως αυτά που έλεγε δεν ήταν αρκετά.

Δεν ήταν αρκετά για να πειστώ. Ήθελα τουλάχιστον να το μάθω από τον ίδιο, όχι από τον σατανικό αδελφό του που ήθελε να μας χωρίσει. ΚΑΙ να με καταστρέψει.

Σαν γαμημένο βιβλίο που γράφει ένας ψυχοπαθής ακούγεται.

"Θα πάω σπίτι μου.." είπα και σηκώθηκα.

"Τι; Όχι!" αναφώνησε ενώ ήταν τώρα όρθιος κι εκείνος.

"Ηρέμησε.." τον καθησύχασα.

"Δεν θέλω να σε χάσω ξανά γαμώτο" μονολόγισε και με αγκάλιασε σφιχτά.

Τα χέρια μου αυτόματα πήγαν στο σβέρκο του και με τα δάχτυλα μου έπεξαν με τα μαλλιά του.

"Δεν θα με χάσεις. Απλά θέλω να σκεφτώ τα πράγματα"

"Υποσχέσου πως δεν θα κάνεις αποφάσεις τώρα που είσαι θυμωμένη" είπε βάζοντας τα χέρια του στα μάγουλα μου, τα μάτια του με κοιτούσαν παρακλητικά.

"Εντάξει"

Ανοιξα την πόρτα και βγήκα. Κοντοστάθηκα κλείνοντας τα μάτια. Η ζωή μας παίζει άσχημα παιχνίδια μερικές φορές. Πάντα ήμουν μια περήφανη γυναίκα. Δεν παρακαλούσα για τίποτα και δεν ανεχόμουν την προδοσία. Όλα σβήστηκαν από τότε που γνώρισα τον Άλεξ.