Κόντρα σημαίνει πάθος (ΙΙ)

Κεφάλαιο 11ο

"Θέλω να μιλήσω στον Άλεξ" είπα τσαντισμένη.

"Ε, δεν βλέπεις πως είναι απασχολημένος;"

"Άσε με να του μιλήσω" είπα ξανά προσπαθώντας να μην την πνίξω.

Πρέπει να τον δω, να του πω πως σε λίγους μήνες θα φέρω στον κόσμο το παιδί μας.

"Κοπέλα μου, δεν καταλαβαίνεις πως είναι μαζί μου τώρα; Τι; Νόμιζες πως ήμουν κάτι περιστασιακό;" απάντησε γελώντας εκνευριστικά.

"Σου έχει πει ποτέ πως δεν είχε κοιμηθεί μόνο μια φορά μαζί μου αλλά για μια ολόκληρη βδομάδα;" συνέχισε κάνοντας με να νιώσω κάτι να σπάει μέσα μου.

Δίστασα για λίγο αλλά επέμεινα. Φτάνει να φεύγω πάντα και να το βάζω στα πόδια, αυτή την στιγμή πρέπει να το παλέψω.

"Ποιος είναι ρε.." άκουσα τον Άλεξ και δύο δευτερόλεπτα μετά βρισκόταν ημίγυμνος μπροστά μου.

Μόλις τον είδα η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Αν νόμιζα πως δεν ένιωθα τίποτα πλέον για εκείνον ήμουν γελασμένη.

"Τι θες εσύ εδώ;" ρώτησε κοιτώντας με θυμωμένος.

"Πρέπει να σου.."

"Φύγε από το σπίτι μου. Ό,τι είχες να μου πεις μου το έδειξες με τις πράξεις σου"

"Άλεξ πρέπει να σου μιλήσω για κάτι πολύ σοβαρό, σε παρακαλώ"

"Φύγε απ' εδώ. Δεν έχεις καμία δουλειά στο σπίτι μου και πάνω απ' όλα δεν θέλω να ακούσω τίποτα"

"Δεν θα μαθεις ποτέ. Και θα είναι ολοκληρωτικά δικό σου φταίξιμο" έτριξα κι έφυγα.

Εγώ προσπάθησα. Δεν θα ταπείνωνα τον εαυτό μου ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Είμαι μια ανεξάρτητη γυναίκα, θα το μεγαλώσω μόνη μου το μωρό. Δεν θα μάθεις ποτέ πως είναι δικό σου μαλάκα. Δεν θα μάθεις ποτέ.

Θα είμαι και μητέρα και πατέρας, θα του δώσω τόση πολλή αγάπη που δεν θα σε έχει ανάγκη. Τόση αγάπη όση δεν έχεις ο ίδιος δεχτεί ποτέ. Θα γίνω καλύτερη μητέρα απ'όσο καλός πατέρας θα μπορούσες να γίνεις εσύ.

Έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου δυνατά. Λίγα δάκρυα απειλούσαν να εμφανιστούν αλλά δεν τα άφησα. Δεν θα έχυνα ούτε μισό δάκρυ πλέον για εκείνον.

Όλα τελείωσαν.

Πριν το σκεφτώ τηλεφώνησα στον Πέτρο. Το απάντησε σχεδόν αμέσως.

"Έλα! Τι έγινε; Έπαθες κάτι; Το μωρό; Να έρθω απ' εκεί;"

Δεν μπορούσα να μην γελάσω με την αφέλεια του.