Κόντρα σημαίνει πάθος (ΙΙ)

Κεφάλαιο 19ο

"Πώς τα πάει;" τον ρώτησα ήρεμη.

"Προσπαθεί" απάντησε.

"Μάλιστα" σχολίασα.

Το να ρωτήσω περισσότερα θα ήταν άχρηστο. Θα προκαλούσα ταραχή σε μένα και στο μωρό μου αν και βαθιά μέσα μου ξέρω πως πάντα θα ενδιαφέρομαι για την κατάσταση του Αλέξανδρου.

Μας ενώνει κάτι πιο δυνατό από μια έλξη ή το πάθος ασχέτως αν δεν το γνώριζε ποτέ.

"Γιατί είσαι τόσο ψυχρή σε ό,τι αφορά εκείνον;"

"Επειδή κάθε φορά που θα κοιτάω στα μάτια του γιου μου θα θυμάμαι πως δεν είναι πλέον μαζί μας"

Με κοίταξε για λίγο. Με συγχύζει πολύ. Ναι, η μητρότητα με κάνει ευαίσθητη και δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μπορώ να τον εμπιστευτώ. Αυτόν ή τον Αλέξανδρο.

Αυτό δεν ξέρω αν είναι καν δυνατόν.

"Υποθέτω πως δεν μπορώ να σου αλλάξω την γνώμη"

Ένεψα καταφατικά.

"Θα με αφήσεις να βλέπω το μωρό μέχρι ο Άλεξ να είναι σε θέση να το κάνει"

Τόσο χάλια είναι πια; Όπως και να 'χει, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα για να φτιάξω τα πράγματα. Το καλύτερο είναι να κρατήσω τις αποστάσεις μου.

"Αυτό το παιδί είναι πάνω από όλους και όλα πλέον" είπα σοβαρή.

"Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν και τίποτα να το βλάψει"

Σηκώθηκα και φόρεσα το παλτό μου. Έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου και τον κοίταξα.

Ήμουν έτοιμη να φύγω αλλά υπήρχε ένα πράγμα ακόμη που ήθελα να μάθω, έστω κι αν ήθελα να μείνω μακριά από όλη την οικογένεια Πρωτοπαπά.

"Η Ξένια τι κάνει;"

"Είναι καλά. Κάνει τις προετοιμασίες του γάμου της. Παντρεύεται την Άνοιξη"

"Αν έρθεις σε επαφή μαζί της, πες της πως χαίρομαι για εκείνη"

"Θα το κάνω" απάντησε.

"Εις το επανειδείν" ψέλλισα κι έφυγα.

Βγήκα έξω και πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η Κάτια.

"Έλα" της είπα χαμογελαστή.

"Γεια σου φιλενάδα, τι κάνεις;"

"Άμα σου πω ότι μόλις είχα μια ωραία συνάντηση με τον Άδωνη Πρωτοπαπά θα με πίστευες;"