Κόντρα σημαίνει πάθος (ΙΙ)

Κεφάλαιο 23ο

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με ένα φρικτό πονοκέφαλο.

Η ώρα ήταν 7; πρωινή-πρωινή. Δεν θυμόμουν τίποτα.

Όταν είδα τον Στέφανο να κοιμάται στον καναπέ θυμήθηκα πως χτες ήρθε για φαγητό.

Μπήκα στην κουζίνα και έβαλα καφέ. Δύο ασπιρίνες ήταν αρκετές για να μειωθεί ο πονοκέφαλος.

"Καλημέρα" άκουσα τον Στέφανο.

"Καλημέρα" απάντησα κάνοντας μασάζ στους κροταφους μου.

"Πονοκέφαλος;"

"Δεν φαντάζεσαι" απάντησα. "Ξεράθηκα στον καναπέ χτες;"

"Ναι" είπε κοιτώντας με. "Έμεινα εδώ σε περίπτωση που το μωρό ή εσύ χρειαζόσασταν κάτι"

"Ευχαριστώ" είπα. "Πήγαινε αν θες, θα έρθει η μαμά μου σε λίγο"

"Εντάξει. Τα λέμε" είπε φιλώντας με στο μάγουλο.

Ανέβηκα στο μωρό και τον ξύπνησα. Μέχρι να έρθει η μαμά, τον θήλασα, τον άλλαξα και τον έκανα μπάνιο.

"Αυγή; Ήρθα" άκουσα την μαμά από το σαλόνι.

"Είμαστε πάνω μαμά" φώναξα.

"Ήρθε η γιαγιά Μάγδα;" ρώτησα το μωρό χαμογελαστή.

"Γεια σας!" αναφώνισε μπαίνοντας στο δωμάτιο.

"Πες γεια στην γιαγιά" είπα στον μικρούλη και κούνησα το χέρι του σαν να έκανε γεια.

Άφησα ένα φιλί στο κεφαλάκι του και χαμογέλασα.

"Πάω να ετοιμαστώ" αναφώνισα κι έφυγα για το δωμάτιο μου σαν καπνός.

Έκανα στα γρήγορα ένα ντουζ. Φόρεσα ένα γκρι φόρεμα με λευκές γόβες.

Τα κιλά της εγκυμοσύνης τα έχασα, χάρη στα τρεχάματα για την εταιρεία και τα τσιμολογίματα που ξεχνούσα να κάνω.

Μάζεψα τα μαλλιά μου σε ένα ψηλό κότσο και μακιγιαρίστηκα βιαστικά.

"Τα λέμε αγγελούδι μου" είπα και φίλησα τον μικρό.

"Τα λέμε μαμά" συνέχισα και φίλησα την μαμά πεταχτά.

Άρπαξα την τσάντα μου και έφυγα για το γραφείο. Μερικές φορές αποπροσανατολιζόμουν.

Στην παλιά εταιρεία το γραφείο μου ήταν στο τέλος του διαδρόμου από τα δεξιά της εισόδου. Τώρα είναι στο τέλος του διαδρόμου στα αριστερά της εισόδου.

"Καλημέρα κυριά Παπαναστασίου" είπε η Φανη γελαστή.

"Καλημέρα Φανη" απάντησα.

"Πάλι χαθήκατε;"

"Οι συνήθειες" είπα κοιτώντας την αλληλογραφία μου. "Φέρε μου τον καφέ μου και την υπόλοιπη αλληλογραφία"

Μπήκα στο γραφείο και άρχισα να δουλεύω. Λίγο πριν το μεσημεριανό μου διάλειμμα η Φάνη μου είπε πως κάποιος με περίμενε στην αίθουσα συσκέψεων.

Έκλεισα τον υπολογιστή και πήγα εκεί με την τσάντα μου, θα έφευγα μετά από την συνάντηση.

Άνοιξα την πόρτα.

"Γεια σου Αυγή"

Δίστασα.

"Γεια" είπα τελικά.

"Δεν με περίμενες ε;"

"Για να είμαι ειλικρινής όχι. Δεν σε περίμενα Ξένια"

"Δεν θα με αγκαλιάσεις;"

"Φυσικά και θα σε αγκαλιάσω" είπα και χαμογέλασα πνιχτά.

Μετά από μια σύντομη αγκαλιά κάθισα δίπλα της.

"Τι σε φέρνει στην εταιρεία ΠΑΠ;"

"Μια χαρά την έστησες" σχολίασε κοιτώντας γύρω της.

"Ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς" της είπα. "Αφού η παλιά καταστράφηκε"

"Ντρέπομαι πολύ για όσα έγιναν" εμπιστεύτηκε.

"Μην λες ανοησίες. Δεν φταις για τίποτα" την διέκοψα. "Εξάλλου ό,τι έγινε, έγινε"

"Ξέρω πως δεν είμαι σε θέση να σου ζητάω χάρες..." άρχισε.

"Σε ένα μήνα είναι ο γάμος...Είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου και θέλω να είσαι εκεί"

Κοίταξα λίγο το πάτωμα. Ανέπνευσα βαθιά.

"Δεν έχω καμία δουλειά εκεί.."

"Είσαι σημαντική για μένα. Κάνε μου την χάρη. Σε παρακαλώ;"

"Θα το προσπαθήσω"

"Ω, έλα τώρα" παρακάλεσε χαμογελαστή. "Θα έρθεις;" ρώτησε ξανά πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες.

"Καλά" παρεδέχτηκα. "Θα έρθω"

Μην βρίσετε.! Θα βάλω κι άλλο σε..λίγες ώρες!

Την φώτο πάνω, την είδα και αμέσως σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα είναι και ο μικρός Έκτορας στο μέλλον! Με τέτοιους γονείς είναι κάπως αυτονόητο._.

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!

Μη διστάσετε να χτυπήσετε ένα αστεράκι ;)

Χιχιχιχιχιι :33 ❤️