Κόντρα σημαίνει πάθος (ΙΙ)

Κεφάλαιο 22ο

Αυτό το παιδί ήταν απλά υπέροχο.

Τον πρώτο μήνα μείναμε με την μαμά στο Βερολίνο. Λίγο πριν ο μικρός μου κλείσει 2 μηνών μετακομίσαμε όλοι μαζί στην Ελλάδα και εγκατασταθήκαμε στο σπίτι μου.

Θα κάναμε τα Χριστούγεννα μας μαζί με τους υπόλοιπους.

Ο μικρός Έκτορας διατήρησε τα καταγάλανα μάτια που πήρε από τον Αλέξανδρο. Το κεφάλι του τώρα κάλυπταν ξανθές τριχούλες που μπορεί στο μέλλον να γινόντουσαν καστανές.

Ήταν ένας πανέμορφος άγγελος.

Μετά τις διακοπές των εορτών, μπήκα δυναμικά στην εταιρεία ΠΑΠ. Σε αντίθεση με την προηγούμενη εταιρεία, έπαιρνα διαλείμματα κάθε μεσημέρι και αφιέρωνα όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα με το μωρό μου.

Τα βράδια δεν έμενα όσο πιο αργά μπορούσα στο γραφείο γιατί πλέον είχα μια ζεστή αγκαλιά και ένα αθώο γέλιο να με περιμένει στο σπίτι.

Η μαμά με βοηθούσε, τον πρόσεχε κάθε πρωί όσο έλειπα και μερικές φορές τον έπαιρνε βόλτα.

Προτίμησε όμως να μένει αλλού για να μου δώσει τον χώρο μου. Λες και χρειαζόμουν προσωπικό χώρο για τους χιλιάδες θαυμαστές μου.

Είμαι μόνη σαν την ανεμώνη.

Αλλά πλέον έχω το μωρό μου, έχω και την εταιρεία μου. Περισσότερο χαίρομαι όμως για το μωρό μου. Είναι απλά το καλύτερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει κάποιος.

Με την εταιρεία μου δεν έχω παράπονο, τα πηγαίναμε περίφημα. Αν ο Στέφανος και ο πατέρας του δεν με βοηθούσαν, δεν θα είχα τους συνέταιρους που έχω τώρα.

Ο Άδωνης συνέχιζε να βλέπει το μωρό μερικές φορές αν και δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιούσε ιδιαίτερα αυτό. 

Με είχε στεναχωρέσει κάπως όταν μου είπε πως ο Άλεξ στην κατάσταση που είναι δεν έχει ως προτεραιότητα του να γνωρίσει τον γιο του.

Πώς μπορούσε να ξέρει πως υπάρχει ένα μωρό δικό μου και δικό του και να μην θέλει να το δει αμέσως;

Όμως δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία.

Ό,τι κι αν έγινε, μου χάρισε το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσε ποτέ κανείς. Τον Έκτορα.

"Απόψε τι λέτε; Θέλετε να πάμε για ποτό;" ρώτησε η Κάτια.

Καθόμασταν όλοι σπίτι μου. Ο Στέφανος ήταν απορροφημένος σε κάτι έγγραφα αλλά δεν δίσταζε να παίζει και με τον μικρό Έκτορα που ξάπλωνε λίγο πιο δίπλα στον καναπέ.