Η καινούρια./The new girl.

Part 33

Βανας POV


Το κρεβατι μου ειναι ταιραστιο αλλα αισθανομαι οτι ξεχυλιζω εκει μεσα.Τα γονατα μου ακουμπανε το κεφαλι μου.Κουλουριασμενη σκεπασμενη με τα κιτρινα αφρατα παπλωματα.Δεν μπορω να ξεχαστω με τιποτα.Ακομα και η μουσικη δεν με βοηθαει.Πλεον δεν εχω δακρυα.Ειναι το συναισθημα του κενου.Του απωλυτου κενου.Καθεσαι και σκευτεσαι τι θα μπορουσες να ειχες κανει διαφορετικα ,ομως και παλι βγαινεις σε αδιεξοδο. Οταν σου λενε μην δενεσαι ευκολα με τους ανθρωπους κατι ξερουν...Αλλα ειναι μεχρι να την πατησεις . Πριν την πατησεις ολα ειναι ροδινα. Ομορφα , πιστευεις οτι παντου υπαρχει αγαπη και κανεις δεν θα σε πληγωσει τοσο σκληρα.



ΛΑΘΟΣ ΛΑΘΟΣ ολα ειναι ενα ΛΑΘΟΣ ολα εκεινα τα συναισθηματα ηταν λαθος. Δεν επρεπε για κανεναν λογο να υποθουν εκεινα το λογια που με πληγωσαν τοσο πολυ .Δεν ηταν καποια πραξη ηταν μονο λογια.Λογια που σου ραγιζουν την καρδια.Παρακαλας να ερθει καποιος και να σου κλεισει τα αφτια να μην τα ακους.Ισως αν μου τα ελεγε καποιος αλλος που δεν τον αγαπουσα να μην με επιρεαζαν και καθολου αλλα απο αυτον;  Μου ειχε υποσχεθει οτι μαζι μου θα ειναι διαφορετικα αλλα με ειχε προειδοποιησει. 'Θα σε πληγωσω Βανα , μεινε μακρυα μου.' Μου ειχε πει αρκετες φορες. Ομως εγω εκει στο πεισμα μου να φτιαξω κατεστραμενους ανθρωπους. Ξεχασα ομως οτι οταν τον εφτιαχνα χαλουσα εγω . Σαν μια πλαστικη κουκλα.Την χρησιμοποιεις , της βγαζεις τα ποδια και τα χερια και μετα την πετας. Ετσι και εγω μια κουκλα ημουν για αυτον. Αυτα τα λογια θα τα θυμαμαι για παντα.Εκεινο το μοχθηρο βλεμμα . Ο καπνος που ερχοταν στο προσωπο μου. Με ειχε προειδοποιησει γιατι το συνεχισα γιατι;



Γιατι να κρυβουν τετοια τερατα μεσα τους οι ανθρωποι; Οσο θυμαμαι εκεινο το βλεμμα θελω να κανω εμμετο.Τοσο απεχθεια εξεφραζε.Σηκωνομαι απο το 'λιωμενο' μου κρεβατι .Βαζω δυνατα το αλμπουμ με τα τραγουδια της Birdy .Παιρνω το βιβλιο 'The fault In our stars' και συνεχιζω την αναγνωση. Μονο ετσι μπορω και ξεκουραζω λιγο το μυαλο μου. Να βλεπω οτι τα δικα μου προβληματα ειναι ασημαντα μπροστα στα δικα τους. Δεν γινετε μονοπλευρη αγαπη.Δεν γινετε να ειναι μονο ενας ερωτευμενος οχι... Και υπηρχαν στιγμες που πιστευα οτι νιωθει το ιδιο σκιρτισμα στην καρδια του οταν με εβλεπε .Μερικες φορες ακουγα την καρδια του να χτυπα δυνατα οταν με φιλουσε. Τα χαμογελο του και τα θεσπεσια λακακια του κολλημενα στο μυαλο μου. Κολλημενο στο μυαλο μου ειναι ομως και τα λογια του .




''Αγαπη μου, πρεπει να φας κατι.''Μπαινει μεσα η μαμα μου.


''Δεν θελω τιποτα , φυγε.''Της φωναζω.


''Οχι ψυχη μου δεν φευγω. Θα μου πεις τι εγινε σε εμενα στην μανουλα.''Με παιρνει στα χερια της.Ξελυνω τα συναισθηματα μου και κλαιω με λυγμους στην αγκαλια της.Δεν μπορω να της εξηγησω την κατασταση ... ηξερε οτι ο Louc ηταν κολλητος μου και για αυτο ημουν ολη την μερα σπιτι του και για αυτο διαβαζαμε μαζι και για αυτο βγαιναμε εξω οι δυο μας. Τι να της πω ; Οτι με τον Λουκ ειμασταν μαζι ; Και ημουν ερωτευμενη μαζι του; Και οτι με ελιωσε με συνθλιψε; Εκεινο το Σαββατο δεν θα το ξεχασω ποτε...






Καθομαι με το μαγιο μου στα βραχια της λιμνης.Ναι το ξερω ειναι Οκτωμβρης και φοραω μαγιο αλλα ειπαμε ολοι οτι θα βουτηξουμε στην Λιμνη και επισης ολοι θα πρεπει να φορεσουμε μαγιο.Και ετσι εγινε.Περιμενω να ερθει ο Λουκ αλλα ακομα τιποτα.


Ζεστα χερια με ακουμπανε.Γυρναω με χαμογελο.Δεν ειναι ο Λουκ ειναι ο Νικος.Το χαμογελο σβηνει.


''Εγινε κατι;''Ρωταω ευγενικα προσπαθωντας να κρυψω την απογοητευση μου.



''Ναι...Εχασα κλειδι του σπιτιου μου πιο περα στο δασακι.Μπορεις να με βοηθησεις να το βρω; Τα αλλα τα γουρουνια ειναι απασχολημενα.''Μου δειχνει την παρεα που το καθενα κανει κατι διαφορετικο.


''Ναι φυσικα.''Σηκωνομαι βιαστικα απο τον βραχο.Προχωραμε προς το μικρο πυκνο δασακι.Ειναι αρκετα σκοτεινα.Βαζουμε και οι δυο φακο στα κινητα μας για να βλεπουμε καλητερα.


''Εδω καθομουν οταν μου επεσαν.''Μου δειχνει ενα δεντρο.Κανουμε γυρους στο σημειο.Σκονταφτει πανω μου με δυναμη.


''Ωωω συγνωμη δεν το ηθελα.''Με πλησιαζει.Πιανω τον ωμο μου.


''Για αν δω εγω...''Πιανει το μπρατσο μου απαλα.''Ισως κανει μελανια.''Λεει σαν γιατρος.



''Δεν πειραζει ολα καλα.''Απομακρυνομαι αμηχανα γιατι ειχε πλησιασει πολυ.


''Δεν χρειαζεται να κρυβεσαι απο μενα.Ξερω οτι πονεσε.''Χαιδευει με τα μακρυα του χερια το προσωπο μου.


''Δεν κρυβω τιποτα.''Του λεω νευρικα.


''Ξερω οτι προσπαθεις ολες αυτες τις μερες να με αποφυγεις.Εισαι νευρικη οταν εισαι διπλα μου και εχω καταλαβει οτι με θες πολυ.''Με ακουμπαει στον κορμο του δεντρου.Βαζει τα χερια του διπλα απο το κεφαλι μου σαν να με ακινητιποιει.


''Αυτα που λες ειναι βλακειες.''Του λεω αγχωμενα.Μιλαω ετσι γιατι δεν αισθανομαι ανετα.


''Η φωνη σου τρεμει μωρο μου.Θες να σου αποδειξω οτι με θες απεγνωσμενα αυτη την στιγμη;''Ρωταει αργα μπροστα στο προσωπο μου.


''Οχι.''Λεω καθετα.Υπερασπισου τον ευατο σου Βανα.


''Εγω θα σου δειξω.''Φιλαει τα χειλια μου και χαιδευει ολο μου το σωμα δυνατα.Τον σμπρωχνω αλλα δεν χανει την επαφη του.Προσπαθει να βγαλει την μπλουζα μου.''Ασε με.''Βογκαω απο τον πονο που προκαλουν τα σκληρα χερια του πανω μου.



''Ξερω οτι σου αρεσει μωρο μου παραδεξου το.''Δαγκωνει τον λοβο του αυτιου μου.


''Θα κανω οτι θες απλως ασε με να φυγω.''Βαζει τα χερια του πανω στο κατω μερος του μαγιου μου.


''Πες οτι με θες.''


''Οχι.''Λεω σιγανα.Δεν μπορω να μιλησω καθολου.Ασκει πιεσει στην περιοχη μου.''Πες το.''Φωναζει.


''Σε θελω.''Λεω σταθερα.Απομακρυνεται απο πανω μου αποτομα.''Ωραια τωρα μπορεις να φυγεις.''


Αρχιζω και τρεχω μακρυα του.Βλεπω τα φωτα απο την φωτια που εχουν βαλει τα παιδια.Πηγαινω στην λιμνη και ριχνω νερο στο προσωπο μου για να χαλαρωσω.Πως μπορω να χαλαρωσω;  Τον σιχαινομαι.


Η μουσικη παιζει δυνατα και παιδια στην ηλικια μας ειναι ηδη μεθυσμενα.Ο Λουκ εχει ερθει εδω και ωρα αλλα δεν εχουμε ανταλλαξει κουβεντα.Κανει κατι στο στερεωφωνικο με τον Κωστα και φαινονται αποροφιμενοι.Τον παρατηρω ειναι πολυ ομορφος.Το ασπρο αμανικο μακρυ μπλουζακι του αναδικνυει τελεια τα μπρατσα του.Εχει πιει ηδη 3 μπουκαλια Amstel .Και καθε φορα που πινει ενα το πετα κατω.Ολη η παρεα εχει βουτηξει στην λιμνη.Το ιδιο κανω και εγω.Πεφτω με φορα μεσα στο νερο και ολοι χειροκροτανε.Βγαινουμε εξω και καθομαστε γυρω απο την φωτια.Καθομαστε οπως παντα στρογγυλα.




''Τι ειναι αυτα τα σημαδια κολλητε;''Ρωταει δυνατα ο Κωστας.Ειναι τα δικα μου σημαδια.Αφου εβγαλε την μπλουζα η γκραντουνιες μου στην πλατη του ηταν εμφανες.Ναι ξερω μπορω να γινω λιγο αγρια αλλα ο τροπος που η γλωσσα του παιζει με την δικη μου ειναι τοσο...Και δεν μπορω να κρατηθω περα απο το να του τραβηξω τα μαλλια.



''Τιποτα.''Πινει μια γουλια απο την εκτη μπυρα του.Ζηταει τσιγαρο απο τον Κωστα.


''Πες μας.''Τον παροτρινουν ολοι.Τα ματια του μελαγχολικα.


''Τα εχω με μια.''Λεει αοριστα.Η καρδια μου φτερουγιζει απο ευτυχια.Θα τους πει για μενα.''Δεν ειναι τιποτα σημαντικο , μια τσουλα ειναι.Ναι οκ κανουμε αγριο σεξ ,σαν τα κουνελια βασικα.''Γελαει μοχθηρα .Το βλεμμα του πανω σε εμενα.Δεν μπορω να καταλαβω αμα κανει πλακα.Δεν μιλαει για μενα αυτο ειναι σιγουρο ετσι; ''Την εχω βαρεθει μια τσουλα ειναι.Γκρινιαζει ολη την ωρα.Δεν ειναι τιποτα πραγματικα .Βασικα ειναι ομορφη πολυ ομορφη αλλα την χρησιμοποιω για να περναω καλα καταλαβαινεται ετσι;''Ρουφαει απο το τσιγαρο του και ριχνει τον καπνο πανω του.Το βλεμμα του ειναι μοχθηρο σαν να ειναι καποιος μανιακος δολοφονος.Η καρδια μου ραγιζει.Τα μαγουλα μου εχουν παρει φωτια σαν την καρδια μου.Τα ματια μου βουρκωνουν και αισθανομαι οτι θα εκραγουν.Προσπαθω να τα κρατησω να μην βγουν.Ο χρονος εχει σταματησει.Θελω να παω να τον χτυπησω να τον πεταξω μεσα στην ιδια την φωτια θελω να μην μιλησει αλλο.



''Ενα σκουπιδι ειναι η τσουλα.Μου τα εδινε ολα απλοχερα.Νομιζε οτι την γουσταρα κι ολας η πουτανα.Ποσο χαζη ηταν ..εε παιδια;''Ρωταει την παρεα και γελαει.Ολοι τον κοιτανε τρομαγμενη.Τα ποδια μου τρεμουν Θελω να σηκωθω να φυγω να τρεξω μακρυα απο εδω απο αυτον.


''Ειστε χαζες εσεις οι γυναικες .Τσουλες ειστε ολες .Νομιζε οτι την αγαπουσα.Το μεγαλητερο αστειο.Νομιζε οτι εδινα δεκαρα για αυτην... Χεσμενη την ειχα.Ενα σκουπιδι.''Επαναλαμβανει πολλες φορες.Δεν ειναι ο Λουκ αποκλειεται.ΚΑνω λαθος μιλαει καποιος αλλος.Δεν θα τα ελεγε ποτε αυτα για μενα.Ενα σκουπιδι εισαι Βανα...




''Εγω πρεπει να φυγω ειναι αργα.''Σηκωνομαι αργα ορθια προσπαθωντας να βρω την ισσοροπια μου.Ενα δακρυ βγαινει απο τα ματια μου.Το σκουποζω αμεσως.Ολοι με κοιτανε με απαχθεια λες και με μισουν.


''Τι λες ρε φιλεναδα κατσε και αλλο ουτε μια δεν εχει παει.''Η Ρανια με τραβαει κατω.Παραπαταω και κοιταω χαμενα γυρω μου.''Οχι θα φυγω δεν ...''Παω να πεσω αλλα με κραταει με το χερι της.



''Αποκλειεται να φυγεις.Μα καλα ποσο ηπιες ; Τα ποδια σου δεν μπορεις να παρεις.''Με μαλωνει η Ρανια.Μακαρι να ηταν το ποτο.Με βλεπω απο μακρυα βλεπω ολη την παρεα.Ειναι λες και εχω βγει απο το σωμα μου και παρακολουθω τα γεγονατα απο μακρυα.Γιατι με κοιτανε ετσι;


''Θα φυγω.''Δηλωνω και ξεκινω να περπατω.Παιρνω τηλεφωνο τον μπαμπα μου και του λεω να ερθει να με παρει λιγο πιο εξω απο τον χωματοδρομο που οδηγει στην λιμνη.Δακρυα σταζουν ανεξελγκτα.Η πληγη εχει ανοιξει.Ακουω τον θορυβο της μηχανης του μπαμπα μου και σκουπιζω γρηγορα τα ματια μου.Αν με δει ετσι θα παει πισω και θα κανει μεγαλη φασαρια.Δεν του λεω τιποτα.Σε κανεναν δεν λεω.Ενα τσουλι, ενα σκουπιδι.Αυτα τα λογια δεν θα τα ελεγε ουτε ο χειροτερος μου εχθρος και τα ειπε το αγορι μου , το πρωην αγορι μου..........






______________________________________________________


Τεραστιο παρτ.Το μονο που θελω απο εσας ειναι να μου πειτε την γνωμη σας ολοι για αυτο το παρτ.Love ya. <3 :'(