The Wrong Mate

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 22

Ik had gedacht dat het even zou duren voor hij zijn hele roedel bij elkaar had, maar het bleek maar een paar minuten te duren. En het zijn er veel. Heel erg veel. Ik zucht diep terwijl Luke me tegen zich aan duwt en me stevig vasthoudt. " Bedankt dat jullie allemaal zo snel konden komen. " Volgens mij hadden ze niet echt een andere keuze. " Ik wil jullie allemaal voorstellen aan Olivia. Zij wordt jullie Luna " Er klinkt een groot applaus en ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Gelukkig moet hij me maar één keer zo voorstellen. Een tweede keer zou ik niet aankunnen!

Het voorstelling was sneller gedaan dan verwacht. Ik moest niemand de hand schudden en we gingen bijna meteen terug naar binnen. De weken daarna ontmoette ik wel iedereen. Ze keken altijd naar beneden als ze me zagen en zeiden ' Luna '. Volgens mij is mijn naam nog steeds Liv ...

Het leven gaat gewoon zijn gangetje. Luke moet af en toe weg voor Alfa-zaken maar als hij tijd heeft dan zit hij altijd bij mij. We leren mekaar nog wat meer kennen. Nog steeds heb ik geen spijt dat ik hier woon. Alleen zou ik mijn moeder wel vaker willen zien. Luke kust me op mijn voorhoofd en maakt zo een einde aan mijn gedachten. " waaraan denk je? " Ik zet me wat rechter en verleg mijn armen van zijn buik naar zijn nek. " Ik zou graag mijn moeder zien " Het blijft even stil. " Van mij mag ze komen, alleen dan wel. Je vader is hier niet meer welkom en we weten beiden waarom niet " Hoe zou ik dat nu kunnen vergeten ... Ik druk een kus op zijn wang en haal meteen mijn telefoon tevoorschijn.

Haar stem klinkt anders aan de telefoon. Niet meer zo vrolijk als toen ik haar de laatste keer gehoord had, weken geleden. " hey mam. Luke vindt het goed als je langskomt. Lukt dat voor jou? " begin ik te ratelen. Het is even stil aan de andere kant. " hey schat ... het spijt me maar dat zal niet lukken. Je vader is nogal ... Hij is razend. Iedereen die nog maar over je begint maakt hij een kopje kleiner " Tranen ontstaan in mijn ogen en Luke omhelst me meteen als hij ze ziet. " Ik zal proberen en je iets laten weten schat " We nemen afscheid en ik druk mijn gezicht in Luke's hemd.

Na dat telefoontje heb ik niets meer gehoord van mijn moeder. Een week later had ik Luke wel kunnen overhalen om even langs te gaan, maar hij was me bloedende wonden teruggekomen. Dat was het moment waarop ik wist dat ik ze moest laten gaan.

------------------------------------------

A/N: Vote/Comment/Follow