The Wrong Mate

Hoofdstuk 35

Hoofdstuk 35

Vanavond gaat het gebeuren. Vanavond is het de volle maan. Het lijkt een avond zoals alle andere. Niemand lijkt zich echt zorgen te maken, of ze moeten echt goed hun emoties kunnen verbergen. Ik daarentegen ben een open boek. Volgens mij staat mijn ongerustheid zo op mijn voorhoofd geschreven. Bij het minste geluidje dat ik hoor spring bijna een meter in de lucht.

Zelfs Luke is niet ongerust of nerveus. Hij loopt gewoon in het huis, te wachten tot iemand alarm staat. Wat elke moment kan gebeuren. We zitten samen in de zetel ,nog wat tv te kijken. Zijn arm ligt om me heen en mijn hoofd ligt op zijn borst. " Doe je voorzichtig straks? " vraag ik hem. Een kus op mijn haar is zijn antwoord. " Ik doe altijd voorzichtig. Maak je maar niet ongerust "

Dat zullen de soldaten uit de twee wereldoorlogen waarschijnlijk ook tegen elkaar gezegd hebben. Maak je maar niet ongerust. De meeste van hen keerden nooit terug. Ik mag er niet aan denken dat dit de laatste momenten met Luke kunnen zijn!

En dan gebeurt hetgene waar we al zo lang op wachten. Een luide sirene klinkt over het terrein en we springen bijna tegelijk op. De deur van ons huis vliegt open en vrouwen, met of zonder kinderen, lopen naar binnen. Andere wolven begeleiden hen naar de kelder. Daar moet ik ook naartoe. Luke staat nog steeds in de ruimte, te kijken of iedereen naar de kelder gebracht is.

Als dat zo is draait hij zich naar me om, drukt me tegen zijn borst en geeft me nog een lange kus. " Ik zie je graag. Onthou dat altijd. Ook als er straks iets gebeurd " Zijn woorden zorgen voor tranen in mijn ogen. " Ik zie jou ook graag Luke " We geven mekaar nog een laatste knuffel, voor hij zich van me loslaat en me een zachte duw geeft naar de kelderdeur. Het laatste dat ik zie voor die dichtgedaan wordt is Luke's gezicht, dat nu wel wat ongerustheid toont.

Van binnenuit doe ik de deur op slot en ga verder de trap af. De kelder is helemaal leeg. Een vreemde zou niet weten dat er een tweede ruimte is. Een simpele duw aan een steen zorgt ervoor dat de deur opengaat. Ik stap de ruimte binnen en kom meteen oog in oog met alle vrouwen en kinderen van de roedel. Het is mijn taak om over hen te waken. En dat ga ik doen ook!

P.O.V Luke

Liv's gezicht straalt één en al bezorgdheid. Het is het laatste wat ik van haar zie voor een aantal van mijn mannen de deur dicht doen. Ik geef toe dat ik ook ongerust ben. Ik heb geen idee of de andere roedel sterker is dan de mijne, maar het feit dat ze mijn vader konden toetakelen geeft daar een goed antwoord op.

Zodra mijn mannen klaar is ga ik met hen naar de grenslijn. De hel is al helemaal losgebarsten. Overal om ons heen zijn er al wolven aan het vechten. Ik besluit dat ik snel moet veranderen en op zoek moet gaan naar Liv's vader. De enige manier om dit te stoppen is om hem te doden, dat weet Liv ook. Ik had haar wel voor de keuze gelaten of we hem moesten doden of gevangen nemen. Maar ze had me letterlijk gezegd dat hij haar vader niet meer was. Hij was een verrader! Ik was best blij om dat te horen. Nu hoef ik me niet in te houden als ik met hem vecht.

A/N: De oorlog gaat van start :)

Vote/Comment/Follow