The Wrong Mate

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 39

3 weken na het gevecht

De roedel is nog steeds bezig met alles op te ruimen van het gevecht. Eerst werden de lichamen weggebracht. Op de begrafenis van mijn vader was ik niet aanwezig. Enkel mijn moeder was er. Een moordenaar gaat nu eenmaal niet naar de begrafenis van zijn eigen slachtoffer.

De overgebleven leden van mijn roedel kregen de keuze om in de roedel te komen of rogue te worden. Bijna iedereen koos voor het eerste en zo werd onze roedel een heel stuk groter. Er moesten veel huizen bijgebouwd worden, want we waren niet voorzien op zoveel extra leden. Gelukkig steekt iedereen de handen uit de mouwen en heeft bijna iedereen ondertussen al een nieuw huis.

Tussen mij en Luke gaat het prima. Perfect bijna. De voorbije twee weken waren we constant samen. We deden alles samen en hij liet me nooit alleen. Zijn bèta heeft het even van hem overgenomen.

Sinds kort is de bewaking rondom mij wel opgevoerd. Met de bewaking bedoel ik dan Luke. Tijdens de laatste controles, om te zien of ik weer gezond was, kwam er opeens een kleine verrassing naar boven. Blijkbaar ben ik net zwanger. Gelukkig is het pas van na het gevecht, anders kon ik misschien een miskraam gehad hebben. En nee, geen details over hoe dat zo gekomen is. Is moest nu eenmaal getroost worden.

Luke had me zeker een tiental minuten gewoon aangestaard toen de dokter ons het nieuws bracht. Daarna rende hij door het hele territorium en schreeuwde het in het rond. Lang hadden we het dus geen geheim kunnen houden.

Iedereen is heel blij voor ons. Onze beide moeders zijn zelfs al met de voorbereidingen bezig. Gepaste kamer, speelgoed, grotere speeltuin, ect. Allemaal nog veel te vroeg natuurlijk, maar het zorgt ervoor dat mijn moeder iets om handen heeft. Nu moet ze niet meer denken aan mijn vader. De voorbije twee weken heeft ze het zwaar gehad en ik ben blij dat het eindelijk wat beter met haar gaat. Ook al moet ze zich nu bezighouden met zulke zaken.

We weten helemaal nog niet of het een jongen of een meisje is. Stiekem hoop ik op een meisje, alleen twijfel ik nu wel. Onze eerstgeborene wordt waarschijnlijk de Alfa en ik wil niet dat een meisje die rol op zich moet nemen. Gewoon, ik zou het niet aankunnen om mijn kleine meid te verliezen. Niet dat ik het niet erg zou vinden bij een jongen.

Luke heeft zijn zinnen helemaal gezet op ons gezinsleven. Hij heeft al wat spulletjes, zoals het bedje, in hout gemaakt. Daar is hij een paar dagen aan bezig geweest, maar ik ben blij om hem zo gelukkig te zien. Het maakt me nog verliefder op hem.

Hoe gaat het met mij na de dood van mijn vader? Verrassend goed. Ik denk bijna nooit meer aan hem. Ik heb hem uit mijn gedachten verbannen en niemand noemt ook nog zijn naam, wat daar natuurlijk bij helpt. Gelukkig is Luke er en binnenkort het babytje. Nu kan ik aan een toekomst beginnen die heel even onmogelijk leek.

A/N: Bij 5 votes volgt de epiloog vandaag nog ;)

Vote/Comment/Follow