The Wrong Mate

Hoofdstuk 34

Hoofdstuk 34

Waag het niet om naar iemand anders toe te gaan! Luke's stem klinkt vol woede in mijn hoofd. Het was nooit mijn bedoeling om hem boos te maken! Hij zet een paar stappen naar me toe en geeft me een slag met zijn poot. Door die slag beland ik op de grond. Een pijnscheut gaat door mijn zijkant. Hij heeft me best hard geraakt!

Het is even muisstil tussen ons. Er wordt niet gesproken via onze mindlink en de omgevenisgeluiden zijn weg. Voorzichtig ga ik terug rechtop staan. De slag heeft me niet veel schade opgeleverd. En dankzij onze krachten helen we snel, dus ik maak me niet te veel zorgen. Luke daarentegen heeft een blik vol spijt in zijn ogen. Tegen de tijd dat ik terug op mijn poten sta is hij al terug veranderd.

" Het spijt me, ik wou je nooit pijn doen! Ik werd gewoon boos door wat je zei en ik wist niet wat ik deed " Zijn handen speuren mijn zijkant af, op zoek naar een verwonding- die er niet is-. Zodra hij dat ook opmerkt zucht hij opgelucht.

Zonder hem iets te zeggen loop ik terug achter de boom, waar ik mijn kleren achtergelaten heb en verander terug. Volledig aangekleed loop ik niet naar Luke, maar terug naar huis." Liv! Wacht! " Luke loopt achter me aan, zodra hij doorheeft dat ik niet naar hem toe ga. " Het spijt me, alsjeblieft. Wees niet boos op me "

Het feit dat hij me pijn gedaan heeft is zo al pijnlijk genoeg. Dat is al een grote straf. " Ik ben niet boos ... Ik vroeg alleen om een eerlijk gevecht zodat ik klaar ben voor de oorlog " brom ik. Ik loop meteen naar onze kamer en sla de deur voor zijn neus dicht. Het teken voor hem om niet achter me aan te komen.

In de badkamer bekijk ik mijn zijkant. Je ziet duidelijk waar hij me geraakt heeft, maar veel pijn doet het niet. Het heeft me wel laten inzien dat ik absoluut niet klaar ben voor de oorlog. En dat weet mijn vader ook. Misschien is het toch geen slecht idee om in één van de kelders te blijven, samen met de andere vrouwen en kinderen.

Ik blijf een tijdje in de badkamer staan. Mijn wonden moeten een beetje verzorgd worden, vooral omdat dat het eerste zal zijn waar Luke over zal zagen en klagen. Daarna besluit ik terug naar beneden te gaan. Ik open de deur en bots recht tegen Luke's borst op. " Ben je hier nu de hele tijd blijven staan? " vraag ik hem verbaasd. Hij moet zich wel heel schuldig voelen.

Hij geeft geen antwoord op de vraag, in de plaats daarvan gaat hij voorzichtig met zijn hand over mijn zijkant. " Ik blijf wel binnen, dan moet jij je geen zorgen maken " zeg ik, doelend op de oorlog. " En als je het echt wil goedmaken dan kan je altijd wel koken voor me " Ik glimlach breed naar hem en een paar minuten later zijn we in de keuken. Luke achter de kookpotten en ik op het aanrecht, iedere beweging van hem gadeslaand. 

A/N: Vote/Comment/Follow