The Wrong Mate

Hoofdstuk 32

Hoofdstuk 32

Luke ging zijn hele roedel bij elkaar roepen en vertellen dat er een oorlog ging komen, terwijl ik probeerde contact op te nemen met mijn moeder. Zij is de enige die mijn vader op andere gedachten kan brengen. Alleen heb ik na 5 keer proberen nog steeds geen antwoord.

Zelfs andere roedelleden en vrienden van mij antwoorden niet op mijn telefoons. Het kan niet anders dan mijn vader heeft ze verboden om nog met me te praten. Niet verrassend na alles wat er gebeurd is.

De nacht met de volle maan is normaal binnen 2 dagen. James was een hele dag zoek geweest en was dan nog eens een hele dag bewusteloos geweest dus mijn vader had ons eigenlijk goed op tijd gewaarschuwd ... Alleen hebben zij wel een voorsprong op ons.

Zodra ik mijn pogingen om iemand van mijn roedel te bereiken stopzet loop ik naar buiten. De omgeving ziet er nu heel anders uit. Overal zijn trainingsparcouren opgezet. Luke's stem is al van ver te horen. Hij is waarschijnlijk diegene die hier rondloopt en iedereen de goede technieken leert. Ik hoef alleen maar zijn stem te volgen om bij hem uit te komen. Onderweg kom ik veel wolven tegen, zowel in mensen als in wolvenvorm.

De meeste stoppen even met oefenen en begroeten me. Volgens mij ga ik dit nooit gewoon worden. Alles wat ik doe hebben ze gezien. En geloof me, op weg naar Luke ben ik minstens 3 keer gestruikeld. Gelukkig was er altijd wel iemand in de buurt om me te helpen. Ik ben ook te druk in gedachten om me op de weg te concentreren.

Ik kan nog steeds niet geloven dat mijn bloedeigen vader mij de oorlog verklaart. Wraak en jaloezie zullen zijn motieven wel zijn. Alleen had ik gehoopt dat we er zouden uitkomen. Hij was nochtans diegene die me altijd leerde om eerst te praten voor je actie ondernam. Hij houdt zich echt wel aan zijn eigen waarden moet ik zeggen ...

Ik ben nog maar een paar meter van Luke verwijdert en heb nu een perfect zicht op zijn bezigheden. Een paar wolven, in wolfsvorm, zijn aan het vechten. Hij geeft ze meteen commentaar. Wat ze goed doen en wat niet. Heel lang krijgen die wolven mijn aandacht niet. Mijn aandacht wordt getrokken door zijn mooie blote rug. Tja, ik ben nu eenmaal een vrouw én Luke is niet zomaar een man.

Zodra hij me opmerkt verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en komt hij naar me toe. " ik had je niet verwacht " zegt hij tegen me. Hoezo had hij me niet verwacht? Iedereen krijgt trainingen en ik niet? Ik heb nog nooit echt gevochten dus ik denk dat ik juist diegene ben die trainingen nodig heeft. " Wanneer beginnen mijn trainingen? " vraag ik hem. Mijn handen gaan over zijn rug en ik kan het niet laten om mijn hoofd tegen zijn borst te leggen. Het is mijn favoriete houding.

Heel lang blijven we zo niet staan. Luke pakt me bij mijn schouders en houdt me op een kleine afstand van zich. " Niet " Meteen draait hij zich terug om en gaat verder met zijn bezigheden. Alleen komt hij er zo makkelijk niet vanaf! 

A/N: Iedereen koos blijkbaar elke dag één hoofdstuk haha :p Dus bij deze, jullie hebben nog ongeveer 8 dagen plezier aan dit verhaal :)

4000 views door dit hoofdstuk? Ik hoop het :D

Vote/Comment/Follow