The Wrong Mate

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18

Het meisje verlaat de keuken weer en meteen snap ik waarom. Luke staat tegen de deuropening, een heel eind van me verwijderd. " Nu weet ik eindelijk waarom je opeens zo raar doet. Ik ruik anders zeker? " Hij trekt een wenkbrauw op om mijn verwoording. Ik vind hem anders wel geslaagd. Ik loop naar hem toe, maar hij zet er een paar achteruit waardoor ik stop. " Zeg me nu niet dat ik je niet meer mag aanraken tot ... tot we jeweetwel " Oke, deze verwoording was echt zo fout! " Het is beter zo. Nu kan ik me nog inhouden maar als jouw wolf helemaal overstuur raakt denk ik niet dat ik me nog heel lang zal kunnen verzetten " Toch loopt hij naar me toe en drukt een korte kus op mijn voorhoofd. " Laat me raden, je moet weer weg? " Elke keer als hij me een kus op mijn voorhoofd geeft dan komt dat zinnetje. Hij knikt, ik heb dus weer gelijk.

De rest van de ochtend verloopt rustig. Ik leer enkele roedelleden kennen, de jongens kijken me nog steeds aan alsof ze me willen opeten. Alleen houd mijn mark hen tegen. Ik heb ook het hele huis kunnen verkennen. En als ik klaar ben met dit alles loop ik naar mijn, nouja Luke's kamer.

Meteen valt me op wat voor een geur hier hangt. Vanaf de eerste voet die ik binnen zet begint Ashley weer om Luke te roepen. Ze verrast me en neemt de hele controle, waardoor ik terug een paar stappen naar buiten zet. Het kost me veel moeite om weer naar binnen te gaan. Alleen is het daar niet beter. Zijn geur hangt overal. Het maakt Ashley nog meer overstuur. Ik zie geen andere mogelijkheid dan met mijn hoofd tegen de muur bonken.

Zeker een uur hou ik dat vol en dan kan ik er niet meer tegen. Alles maakt het me moeilijk om na te denken. En Ashley helpt daar zeker niet bij. Misschien is dit gewoon een teken? Een teken dat ik gewoon moet doen wat ik moet doen. Dat ik me niet achter het mijn ouders moet verstoppen. Vooral achter mijn vader dan. Ik loop met grote passen uit de kamer en kijk zoekend rond. Ik moet hem vinden!

Hetzelfde meisje als deze ochtend loopt door de gang. " Hij is in zijn bureau. Het is beneden, de eerste deur rechts " Nadat ze dit gezegd heeft loop ik er zo snel mogelijk naartoe. Ik hoor een aantal stemmen binnen, maar ik open de deur toch met veel lawaai. De mannen komen me bekend voor. Ze waren ook op die vredesvergadering een paar dagen terug. Mijn blik blijft maar kort op hen hangen, voor ik naar Luke kijk. Hij merkt dat er iets veranderd is. Ik zie het aan zijn oogkleur, die meteen terug zwart wordt. " Eruit. Nu "

Ik zeg het op zo een toon dat de twee niet anders kunnen dan naar buiten gaan. Meteen achter hen sluit ik de deur en als ik me omdraai staat hij al voor me. " Jij moet ook weg. " Nu is hij het die bromt. Zijn handen trillen en ik pak ze vast. " Nee! Ik wil niet dat je me ontloopt, gewoon omdat je denkt dat dit het beste voor me zou zijn! Het is nog maar een uurtje dat ik aan niets anders meer kan denken en ik weet dat ik dit niet ga volhouden " Ik wacht op een reactie van hem, maar die blijft uit. Huh? " Waarom zeg je niets? " vraag ik zacht. Hij laat zijn handen uit de mijne glijden en stapt naar het bureau toe. Ashley laat me meteen naar hem toestappen en ik sla mijn armen om zijn rug. Hij verstijft even onder mijn aanraking. " Is het je wolf? Moet je veel moeite doen? " Een zachte knik als antwoord. Ik kruip tussen zijn armen door, want hij heeft zijn handen op het bureau gezet, en ik kijk hem aan. " Stop ermee. " Mijn hand gaat naar zijn wang. " Stop met moeite te doen. "

.met^_