The Wrong Mate

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10

" volgens mij word ik vanaf nu opgesloten in huis " mompel ik. Luke pakt mijn hand vast. " Je kunt ook gewoon met mij mee. Dan hebben je ouders niets meer over ons te zeggen " Het is een verleidelijk plan, maar ik ben er zeker van dat mijn vader me komt halen. Hoogstpersoonlijk! Ik laat me zuchtend tegen hem aanvallen. Waarom moest dit toch gebeuren? Ik had al zo een voorgevoel toen ik die twee mee het bos in nam.

* Een paar uur later*

Luke was meegelopen tot aan de rand van het bos. Daar hadden we lang en uitgebreid afscheid genomen. Hij ging terug naar zijn eigen roedel, nog wat dingen regelen en zo. Want nu loopt hij al een hele middag achter met zijn bezigheden. Toen ik het huis inliep was mijn vader er niet. Niemand eigenlijk. Alleen Joshua. Hij stond me op te wachten in de woonkamer. En omdat ik geen zin had in een preek was ik naar boven gelopen. Vanaf dat moment klopt hij al aan mijn deur.

" Liv. Probeer je vader te begrijpen! Zijn eigen dochter hoort bij de zoon van zijn vijand! Zijn eigen toekomstige vijand! " Ik rol even met mijn ogen. Alsof ik dat zelf nog niet doorhad. " Alsjeblieft Liv, geef me twee minuten " Met een diepe zucht loop ik dan toch naar de deur en trek hem open, nadat ik het slot heb open gedaan. " Je twee minuten starten vanaf nu " zeg ik met een robotstem. Ik loop terug naar het bed en laat me erop neervallen. Hij komt naast me zitten, maar zorgt toch voor nog een beetje ruimte tussen ons twee. " Hij moet er nog aan wennen. En daarbij, als de vredesverdragen zijn getekend zal hij er niets meer op tegen hebben. Ik ken hem ondertussen " Hij geeft me een knipoog en ik moet even lachen om zijn opmerking. " Hij had niet verwacht dat je zo snel al een mate zou hebben. En zo snel al op het punt zou staan om de roedel te verlaten. Hij zal zijn kleine meid missen. Wij allemaal " Hij pakt me bij mijn nek, drukt me tegen zich aan en wrijft door mijn haar. Ik kronkel in de hoop dat ik loskom. Mijn hele haar verpest! " Oke, ik geef hem nog wat tijd. Alleen als Luke ook op het terrein mag komen " Ik hou mijn hoofd schuin. Een geamuseerde glimlach staat op zijn gezicht. " Precies je vader die ik hoor praten. " Ik rol met mijn ogen. Is dat het beste dat je kunt bedenken? " Maar ik kan niets beloven. Toch zal ik het er met hem eens over hebben "

Net op dat moment hoor ik luide grommen van buiten komen. Ik ren naar het raam toe en schrik door wat ik zie. Een grote zwarte wolf, die lijkt op Luke, staat te vechten met een paar anderen. Snel ren ik het huis uit, naar hem toe, met Joshua achter me aan. " Stop met vechten! " roep ik puffend. Ik ga tussen de twee partijen instaan. Ik merk opeens op hoe boos ik me wel niet voel. Waarschijnlijk Luke's woede die ik voel. Ik zou ook boos worden als iemand me zou aanvallen!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~A/N: Vote/Comment/Follow