Aşk Olsun• RİBÖ

B2-"Pardon Ya, Öküzce Bilmiyorum Da..."

Multimeyada Asya, Can ve Yağız;)

••》2.Bölüm《••

"Beğendin mi yeni evini?"

"Galiba." deyip gülümsedim. Yanımda uzanmış olan Can'a göz ucuyla bakarak.

"İstersen evin dışını da gezdirebilirim."

"Bugünlük bu kadar yeter bence. Hem ben evden çıkmamayı planlıyorum."

"Ama dışarısı buradan daha güzel."

Tekrar gülümsedim. O sırada biz haricinde gelen sese döndüm.

"Can! Çabuk içeri gel. Çok özür dileriz. Kusura bakmayın küçük hanım." Evet bu terslediğim kadındı. Can'la ne gibi bir ilgisi vardı ki?

"Siz yanlış anladınız. Can benim arkadaşım. Yani artık öyle..." dedim ve tekrardan gülümsedim.

O ise beni dinlemek yerine Can'a sert bakışlar atıyordu. Can'da hızla yanımdan kalkıp içeri gitti. "Kusura bakmayın." dedi ve o kadında gitti. Dışarıdan öcü gibi mi gözüküyorum ben? Neden herkes bana böyle davranıyor?

Tekrar kendimi çime attım ve gökyüzünü seyretmeye başladım. İnsanları sınıflandırmak en son yapacağım şeydi. Ve bana sanki böyle yapıyormuşum gibi davranıyorlardı.

***

"Asya. Gel tatlım bir şeyler yiyelim."

Annemin sesini duyduğumda gözlerimi açtım. Bu kadar huzurlu bir ortamda uyumamamı bekleyemezdim. Yavaşça yerden kalktım ve masaya ilerledim. Henüz tamamlanmamış olsa da sandalyeme oturdum.

Elinde ekmek sepeti ile az önceki kadın geldi yanımıza.

"Pelin Hanımla tanıştın mı tatlım?"

"Yani, adını bilmiyordum."

"Oğlu da seninle yaşıt. Can."

"Can sizin oğlunuz mu?"

"Evet küçük hanım."

Şok üstüne şok. Ve bir of daha.

"Ben Can'la tanıştım. Hatta arkadaş bile olduk biliyor musun?"

Pelin Hanım içeriye geçerken annem bana doğru eğildi ve kısık bir sesle "Tatlım, sence de Can'la arkadaş olman biraz tuhaf değil mi?"dedi.

"Değil anne! Bizim onlardan hiçbir farkımız yok tamam mı? Onlarında öyle. Şu sınıf ayrımından vazgeçin artık!"

"Tamam tatlım, bağırma. Yine de tuhaf karşılanabilir."

Masaya babamda gelmişti.

"Onu da ben düşünürüm anne. Baba, senden bir ricam olacak."

"Buyur kızım."

"Hangi okula gideceksem, Can'ı da oraya yazdırır mısın?"

"Sen özel bir okula gideceksin Asya."

"Ben inanıyorum, o okulun bursunu kazanabilir Can. Kalan desteği sen yapar mısın?"

"O hizmetçinin oğlu Asya."

"Baba lütfen..."

Bunu gerçekten istiyordum. Onunda benim gibi olduğunu böyle kanıtlayabilirdim belki.

"Peki. Ama kazanamazsa..."

"Söz veriyorum kazanacak. Gerekirse ben ona yardımcı olacağım."

"Yardımsever kızım benim..."

Yemeğimiz boyunca bu haberi Can'a verme heyecanıyla kıvranıp durdum. Birkaç saat önceki ben, bir anda kaybolmuştu. Ve bu onun sayesinde olmuştu.