Aşk Olsun• RİBÖ

B17-İlk Tanışma

Yb yebe yb!!

Şimdi tatlışlar, bir önceki bölüm okunma sayısı,vote,yorum falan hepsi bok gibiydi. Yani ben o kadar uğaşın sonucu olarak bu kadar az veriler görünce açıkcası boşuna mı diye düşünmüyor değilim...

Umarım bu bölümde bir öncekine benzemez. Bilmiyorum ara verdim diye mi böyle ama üzdünüz yani... Herneyse. Multi; Asya ve iphonesi💙^^

Bölüm şarkıları; Rixton- Me & My Broken Heart (baş kısım için)

Zara Larsson- Lush Life (finale doğru)

İyi okumalar...

••>17. Bölüm<••

"O nerede?!" Kapıyı açan Hande bana şaşkın ve üzgün bir şekilde bakıyordu.

"Senin odana çıkar-"

"Çekil!"

İçeriye zorla girip merdivenlerden hızla çıktım.

Aralık olan kapıdan odama girdim. Fakat içeride kimse yoktu. "Yağız?" diye deneme amaçlı seslendim ama evet odada kimse yoktu. Kapıya yönelirken "Hande hani odamdaydı?" diye bağırıyordum.

Kapıya elimi uzattığım sırada birden kapı kapandı. "Asya çok özür dilerim ama bunu yapmak zorundaydım. Çıkınca beni boğmak isteyebilirsin bilmiyorum ama mecburdum yani..."

"Hande ne geveliyorsun?" dedim ve tekrar kapıya uzandığımda bir 'klik' sesi ve ardından tekrar bir 'klik' sesi duydum.

"Hey! Ne yapıyorsun?!" dedim kilitli kapıyı açmak için zorlarken.

"Özür dilerim..."

"Hande aç şu kapıyı!" Sesler yok olmuştu. Bir ayak sesi bile kalmamıştı. "Hande!" Bu da neydi şimdi? Neden böyle bir şey yapmıştı. Hemde Yağız'ın başına bir şey gelmişken. Sahi ya, ona ne olmuştu. Biri bana burada ne haltlar döndüğünü açıklayabilir mi?!

Pes edip arkamı döndüm ve hâlâ üzerimde olan montumu çıkarıp yatağa fırlattım. "Neler olduğunu açıklamamı ister misin?"

Aniden sıçrayıp çığlık attım.

"Sen... İyi misin? Ve ayrıca ne işin var burada, ne ara geldin, nasıl geldin? Ve evet açıkla, ne oluyor burada?"

"Ben... Yaptıklarım için şey oldum... Ee... Şey, yani... Hani derler ya..."

Yağız'ın söylemeye çalıştığı şeyi tamamlayıp "Pişman?" diye sordum.

"Hah, evet ondan! Ondan oldu bana..."

"Tamam ama bunu daha sonra konuşalım. Hem, bakıyorum da maşallah turp gibisin. Beni buraya getirmek içinde iyi yalan bulmuşsunuz ayrıca. Mâdem bir şeyin yok, iyisin... Odamdan çıkar mısın? Uyuyacağım, yorgunum..."

Yatağıma kurulurken bağdaş kurdu.

"Normal insanlar kapıdan çıkar. Ve şu tesadüfe(!) bak! Kapı kilitli!" dedi yalandan sırıtırken. Onun yalandan sırıtışına eşlik edip balkon kapısına ilerledim.

"Senin normal bir insan olmadığına bakarsak, geldiğin gibi balkonun kapısından çıkabilirsinde..." Elimi kapının koluna götürdüğümde açamadım. Birkaç kez daha denerken Yağız kollarını başının arkasına koymuş, bacaklarını çaprazlama uzatmış sırıtarak beni izliyordu.

"Kerizdim ya ben..."

Sinirle nefesimi üfleyip omzumu düşürdüm.

"En son sen girdiğine göre anahtarda sende... Çıkar şunu."