LOYA | Düşler Sokağı

●7. Bölüm●

Medyadaki Tan.

Karya arabayı durdurduğu anda kapı açıldı, kalbim korkudan öyle hızlı atmaya başladı ki! Önce yarı çıplak vücudu sonra yüzü gözüktü, Çakıl'dı bu! Beni arabanın içinden çekip sıkıca sarıldı. Neye uğradığımı şaşırdım. Sanki beni ölümle tehdit edenlerden biri o değilmiş gibi.

"Tam bir delisin! Ne kadar korktuk biliyor musun?! Cadılarla uğraşmak istemiyorum."dedi Çakıl. Endişesi çok içten görünüyordu. Elimi nereye koysam bilemedim. Yüzüm çıplak göğsünde isteksiz bir şekilde duruyordu.

"Düşündüğün şey cadılar mı? Korktuğunu bu kadar belli etmeseydin."dedim şakayla karışık sonra çıplak sırtına ahtapot gibi sarıldığımı farkedip onu yavaşça ittirdim. Altında bir tek kot şort vardı başka bir şey yoktu, ayakkabı bile. Sonra diğer üç kurt adam da gözüktü, diğerleride Çakıl gibi sadece şortla duruyorlardı.

"Bizi kesmen bittiyse, iyi olduğunu da gördüğümüze göre haydi gidelim beyler!"dedi. Tabi ki Safa! Ona kötü bakışlarımı yollamaya başladım. O da buna karşılık gözlerini bedenimde gezdirip aşağılayıcı bakış yolladı.

"Bu kadar huysuz olma Safa, onu evine girerken görmemiz lazım."dedi Baran temkinli bir halde. Oha! Annem! Kesin delirmiştir, acaba bir yerimi kesip Karya'ya koklatsam mı? Nasıl olsa evde annemde beni öldürecek.

"Benim acilen eve gitmem lazım, iyi akşamlar."deyip arabaya bindim. Karya boş gözlerle önüne bakıyordu. Ya bu daha küçücük ne kadar sevimli diye düşünmeden geçemiyordum ama o bir vampirdi ve belki de bütün vahşetini içinde saklıyordu! Elara gibi düşünmeye başlamıştım, bu meraklılık, çok konuşma... Eve gidince ilk işim tabi annemden ceza aldıktan sonra Elara'yı aramak olacakdı. Kurt adamlara el salladım. Ağaçlar bitip tek tek evler görülmeye başlayınca hafiften rahatlamaya başladım. Eve geldiğimizde hızla arabanın kapısını kapatıp apartmana yönelecekken arabanın camı açıldı.

"Onlara özürlerimi iletirsin."dedi Karya bir anda. Ürpermedim desem yalan olur! Arabaya yaklaşıp cama eğildim. Ona bir hoşça kal bile demediğimi fark edip kendimi kötü hissettim.

"Neden?!"dedim. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Bana saldıracak diye düşünmeden edemedim. Sevimli bir şekilde güldü. Güzel gözleri hafifçe kısılmış parlıyordu.

"Korkma. Uras ve Tan benim kurtlarla konuşmamı doğru bulmuyor. Çocuk gibi bana cezalar koyuyorlar!"dedi. Tan seksenli yaşlarında olduğuna göre Karya da annemden büyük olmalıydı fakat yüzü çocuksu ve kibardı.

"Aklından geçenleri biliyorum Loya! Daha on altı yaşımdayken dönüştürülmeseydim daha olgun gözükebilirdim ama bu benim şu an altmış yaşımda olduğum gerçeğini değiştirmez."dedi. Eğer genç kalma gibi kompleksim olsaydı vampir olmak bana güzel gözükebilirdi.

"Tamam sana babaanne mi demeliyim?"dedim şakayla karışık.

"Asla! Keşke seninle farklı şartlarda tanışsaydık. Arkadaş olabilirdik. "dedi gülerek. Bence şu an bile arkadaş olabilirdik, o çok iyi bir kıza benziyordu ve bana iyi davranıyordu. Tabi bu durumda onun vampir olduğunu düşenmemem gerekirdi ve hep dikkatli olmam.

"Şimdi neden olmayalım?"dedim birden. Hem şu İntikam konusunda bilgi sahibi olabilirdim belki ilerde vampir olmak bana cazip gelirdi. Sahi nasıl vampir olunuyordu? Bana anlamlı anlamlı baktı. Ve çocukluk ettiğimin farkına vardım.

"Loya, ben vampirim. Şu an susamamış olmama rağmen seni..."devam etmedi tabi anlamıştım. Bana zarar verebilirdi ve bunu istemeden bile yapabilirdi. "Sen bir cadısın ve benim yüzümden öldüğünü cadılar öğrenirse ki öğrenirler, beni ve ailemi katlederler! Kurtları saymıyorum bile."diye devam etti. Filmlerde böyle olmazdı, cadılar bu kadar güçlü müydüler? Bir vampiri korkutacak kadar!