Saralisa
Na dat geroepen te hebben rende ik uit de kamer en verliet het huis via een dubbele witte deur. Ik kwam op een grote plein terecht, omringt met huizen. Op het plein waren er mensen en allemaal waren ze gestopt met het gene waarmee ze bezig waren om naar me te kijken.
"Stop haar!" Klonk ineens een zware stem. Niet begrijpend keerde ik me om naar de gespierde man die daarnet ook ik de kamer was. Naast hem stond mevrouw Richard en een andere vrouw die ook al in de kamer was.
"Wat..." Vanuit mijn rechter oog hoek zag ik mensen op mij af komen. Ik hapte geschrokken naar adem en rende in tegenovergestelde richting.
Ik was niet eens vijf meter verwijderd van mijn plaats en ik werd aan mijn onder armen vast gepakt.
"Laat me los!" Gilde ik en begon wild om me heen te slaan. "Laat." Ik trapte tegen een been die in beeld kwam. "Me." Ik beet in de hand op mijn schouders. "Los!" Ik maakte mijn lichaam zwaar, maar toch werd ik niet losgelaten.
Ik werd gedragen en voor de gespierde man gezet. Mevrouw Richard kwam op me aflopen en begon over hem hoofd te aaien.
"Rustig aan, Saralisa." Fluisterde ze met een kleine glimlach.
"Waarom wordt ik vastgehouden?" Vroeg ik snikkend terwijl ik probeerde om te kijken wie in een stalen greep had.
Het enige wat kon zien waren gespierde armen en T-shirts. De mensen die ik eerder had gezien stonden in een drie kwart cirkel om ons heen.
"Rustig. Het komt wel goed." Zei mevrouw Richard weer. Ik keek haar met waterige ogen aan en probeerde om haar te geloven.
"Neem haar mee naar binnen." Sprak de gespierde man weer en ik raakte meteen in paniek.
"Wat?! Nee! Laat me los, er zijn wolven kinderen daarbinnen." Mijn protesten werden in de wind geslagen en ik werd langs de twee kinderen naar binnen gedragen. "Kijk ze! Ze veranderen in wolven! Geloof me nou-ou!"
Ik werd de trap opgedragen naar de kamer waarin ik eerder wakker werd. De kamerdeur werd opengemaakt en ik werd door twee jongens van rond 18 jaar erin losgelaten.
Voordat ik een poging tot weg rennen kon maken werd de deur dicht gegooid.
"Hé! Haal me hieruit, ik wil naar mijn huis!" Riep ik terwijl ik met mijn vuist op de deur sloeg. "Ik wil niet hier zijn!"
Ondanks mijn roepen bleef het op wat geroezemoes na, stil achter de deur. Huilend zakte ik door mijn benen, trok mijn knieen op en sloeg mijn armen om ze heen.
ווווווווווווו×
Kreunend maakte ik mijn ogen open en grimaste om de pijn in mijn lichaam toen ik op wou staan. Ik maakte gauw een notitie, 'nooit met opgetrokken knieen slapen achter een deur.'
Ik beet op mijn lippen en stond in één keer op. Iets kraakte in mijn rug waardoor ik een gil, die ervoor zorgde dat ik ook in elkaar kromp, liet.
De kamer deur vloog open en één van de jongens die me naar binnen had gedragen stak zijn hoofd om de deur.
"Alles in orde hier binnen?" Vroeg hij.
Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. "Ben je als baby op je kop laten vallen of zo?" Vroeg ik geïrriteerd. "Je houd me hier vast tegen mijn wil, ongebaad en zonder eten. Je hebt lef om me zo een vraag te stellen, vind je van niet?"
Hij zuchtte geïrriteerd en rolde met zijn ogen. "Een simpele 'nee' was ook goed hoor."
"Mijn vuist in je keelgat zou ook goed zijn hoor! Jongen, vertel, waar ben ik en waarom ben ik hier?"
Hij haalde zijn schouders naar me op en stapte in de deuropening zodat ik niet alleen zijn hoofd zag. "Ik weet niet. Je weet te veel volgens de Alpha."
"Alpha?" Vroeg ik gefrustreerd. De jongen zijn ogen vergroten hij keerde zich om en sloot de deur achter zich dicht. "Hé, hé! Hoe bedoel je ik weet te veel? Maak die deur open klootzak!"
Verloren liep ik van de deur weg en ging op dat bed zitten. Denken aan thuis, aan mijn oma. Ze was zeker ongerust want ik was al... Hoeveel dagen waren het eigenlijk? In ieder geval, ze moest zich niet teveel zorgen maken want haar hart kon niet ertegen.
Plotseling bang voor mijn oma's gezondheid begon ik te gillen. Ik moest naar huis.
"Laat me hier uit! Ik wil uit dit fⓤcking gestoord huis met al deze gestoorde mensen! Weten jullie wel wie ik ben?! Jullie heb geen idee, geen klein fⓤcking idee! Maar jullie zullen er wel spijt van krijgen! Hele. Erge. Spijt! Horen jullie me?! Jullie zijn ontvoerders. Vieze, vuile ontvoerders die wolven kinderen beschermen! Misschien zijn jullie zelf ook wolven mensen!"
Ik stond op van dat bed en trok de lakens er af. De kussens scheurde ik in stukken en gooide ze op de vloer samen met de lakens.
Mijn lichaam werd plotseling overspoeld met een kracht die ervoor zorgde dat mijn ledematen zwaar werden en ik nauwelijks kon bewegen. Ik liet mezelf op dat bed vallen en alles werd zwart.
███████████████████
↭ Byoncie
JE LEEST
Saralisa: The Enemy's Mate
Werewolf"...there was a witch." "...and there was a wolf." Saralisa liep door het bos. Ze plukte al een hele tijd kruiden voor haar oma en haar voeten begonnen pijn te doen. Ze gaat op een bank uitrusten en bekijkt haar pijnlijke voeten. Plotseling vloog de...
