Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 28

Roman's perspectief
____________________________________

Ik zat op de bank in de balkon en keek naar het grote zichtbare gedeelte van mijn territorium. In  mijn linkerhand had ik een fles Bourbon en daarmee tikte ik zachtjes tegen de houten poten van de bank. Mijn rechterhand zat in mijn haar en ik trok kort, maar hard aan de plukken. Het maakte mij niks uit als ik hoofdpijn zou krijgen ervan. Weerwolven kregen geen hoofdpijn van deze kleine acties.  En het was toch niks vergeleken met wat er al in mijn hoofd, hart en lichaam omging.

Ik tilde de fles op naar mijn lippen en nam grote slokken van het drank. Het had geen effect op mij, dus de hoeveelheid dat ik dronk boeide niet. Waarom dronk ik het eingenlijk?

Saralisa.

Ik tilde de fles op en gooide het met volle kracht van de balkon af. Na een paar seconden hoorde ik het kapot gaan en een paar jonge weerwolven janken. Ik moest gaan kijken of ik niemand verwond had, maar ik had geen zin om te staan.

Ik was gefrustreerd. Ik wou in mijn wolvenvorm veranderen en haar terug halen. Haar vertellen dat ik van haar hou.

Waarom heeft de maangodin mij dit aangedaan. Waarom haar als mate? Waarom een heks als mate? Ik had nog liever een mens.

Heksen zorgden alleen maar voor problemen. Misschien was het werkelijk beter als ze niet meer bestonden. Ik voelde mijn hart knellen en vlak daarna een pijnlijke steek door mijn borstkas. Ik negeerde het en stond op.

Hij deed mij om dit te denken laat staan om het uit te voeren, maar het is het beste. Ze had al een paar weerwolven vermoord. Uit mijn pack en ook uit die van Alpha Donovan. En ze zei dat ik spijt ervan zou krijgen. Ik wist hoe sterk ze was, ik wist tot wat ze in staat was. En ik wou geen spijt ervan krijgen. Ik wou geen 'Liever had ik' zeggen.

***

Ik zat zat samen met mijn Beta Hakeem en zijn mate Melissa in de vergaderzaal. Mémé keek mij bezorgd aan, maar ik lette niet op haar. Waarschijnlijk had ze al door dat er iets mis was. Die dag toen ik Saralisa weg stuurde was ze niet in de pack. Hakeem was er. Hij had alles gehoord, maar had zo te zien geen woord erover tegen zijn mate gerapt.

"Ik besloten om de White Moon pack aan te vallen." Zei ik en twee paar wenkbrauwen fronsten. Ik voelde mijn wolf tekeer gaan, maar gaf hem geen aandacht.

"Is dat niet de roedel van je mate?" Vroeg Mémé en keek mij onderzoekend aan.

Ik negeerde haar vraag. "Dat is de pack waar twee heksen wonen. Één van ze heeft al paar roedelleden van ons vermoord en samen met de oudste heeft ze een aantal van de Red Warriors vermoord."

Hakeem fronste. "Dat hebben de Red Warriors zelf gezocht en sinds wanneer maakt het ons uit wat er met andere roedels gebeurt."

Hij had gelijk. De Red Warriors hadden het zelf gezocht en het maakte mij eerlijk gezegd niet uit of leden van hun werden vermoord, maar ik had meer dingen nodig om mij te overhalen om White Moon te overvallen.

"Alpha, is dat niet de pack van uw mate?" Drong Mémé aan.

"Mijn mate is één van die heksen. Saralisa is een heks. En ze heeft gezegd dat ze mij spijt gaat laten krijgen. Dat wil ik voorkomen."

Ik hoorde Mémé naar adem happen toen ze hoorde dat Saralisa een heks was. Alleen Hakeem wist het en nu ook een paar andere roedelleden.

"Dus je wilt je mate vermoorden?" Vroeg Hakeem. Zijn gezicht stond ernstig. Mémé had echter een geschokte blik in haar ogen.

Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen. Nee! Ik kan gewoon niet amders. Ze wilt mij niet. Ik sloeg met mijn herhaaldelijk met mijn vuist op mijn bureau.

"Ja." Mijn stem klonk klein en ik haatte mezelf op dat moment. Ik haatte dat ik me zo kwetsbaar voelde.

Ik voelde een pijn door mijn borstkas gaan en mijn janken, maar ik deed alsof er niks aan de hand was.

"Roman, je kent de consequencies toch? Je weet wat met je vader was gebeurd."

"Noem mijn vaders naam niet hierin!" Gromde ik naar Hakeem.

"Sorry, Roman, maar heb je niet door waarom Saralisa misschien zo doet? Ik heb de boeken in bibliotheek gelezen en het blijkt dat de heks Julianne de tante van Saralisa was. Ze wikt wraak nemen, Roman. Heeft ze geen recht daarop?"

"Recht erop om mijn pack uit te roeien. Ze moet leren vergeven. Ze had niks ermee te maken. Ze had toen geen verstand van zulke dingen."

"Waar vergaf jouw vader Julianne niet? Want van wat ik heb gelezen probeerde ze alleen maar te helpen. Eingenlijk heeft ze niks mis gedaan."

"Sta je nu aan de kant van de heksen?!" Schreeuwde ik tegen Mémé. Hakeeem stuurde mij een scherpe blik en ik gromde naar hem.

"Roman, je moet Saralisa praten. Als je haar dood ga jij ook dood." Zei Hakeem.

"Ik heb haar nog niet gemarkeerd." Loog ik. Als je je mate niet had gemarkeerd ging je niet zo snel dood als je mate dood ging. "Mijn besluit staat vast."

"Roman, doe het niet." Mémé's stem klonk gebroken. Ze kende Saralisa niet eens persoonlijnk.

"Ik kan ook niet amders, want ik heb haar verteld dat ik spijt heb van alles. Dat ze mijn mate is, dat ik haar heb ontmoet, dat ik haar heb gemark-" Ik stopte met praten en gromde.

"Je hebt haar wel gemarkeerd!" Schreeuwde Mémé. "En dan vertel je haar dat je spijt hebt van alles?!" Mémé stond met een ruk op en ik gromde naar haar. "Geen wonder dat ze nu een moordplan aan het uitoefenen is. En terecht ook. Want je vermoord haar familie en doet zoiets met haar! Ik kan haar begrijpen!"

"Hef je stem niet tegen me!"

"Kom mij niet commanderen. Op dit moment ben je mijn Alpha even niet."

"Melissa!" Schreeuwde Hakeem.

Ik stond ook op van mijn plaats.

"Laat me! Roman, moet weten dat hij verkeerd is. Dat hij zijn verontschuldigingen gewoon moet bieden en niet zijn mate vermoorden." Zei Mémé en stampte de vergaderzaal uit.

"Alpha-" Begon Hakeem, maar ik kapte hem af.

"Ik wil haar niet meer in mijn pack hebben." Zei ik.

Hakeem keek mij geschrokken aan. Na een poosje veranderde zijn blik naar kwaad.

"Dan ben ik ook niet meer van deze pack. Want ik hou wel van mijn mate. En ik zou alles doen om haar te beschermen."

____________

Sorry voor de vele fouten. Ik hb het nog niet nagekeken. Als je een fout ziet, meld me dan even.:)