Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 9

Ik deed twee stappen naar achteren terwijl ik mijn handen nog steeds voor mijn borsten hield. Tot mijn verbazing deed de wolf ook hetzelfde, achteruit gaan bedoel ik.

Hij bleef mij recht in mijn ogen aankijken toen hij begon te veranderen. Het klonk niet zo afschuwlijk als toen die twee kinderen dat deden.

Langzamerhand vervormden de ledematen van de wolf totdat er een halfnaakte man van rond de 25 voor mij stond. Ik kneep mijn ogen dicht en deed ze weer open.

Nog steeds stond er een halfgod voor mij. Met open mond bekeek ik de man. Hij was gespierd met brede schouders en ook nog een brede borstkas. Zijn sixpack leek op een profesioneel kusntwerk. Híj leek op een profesioneel kunstwerk. Een strakke kaaklijn, zijn neus was recht en leidde de weg naar zijn volle sexy lippen. Hij likte over ze en ik voelde mijn benen trillen.

"Hallo." Zei hij. Ik moest alleen door zijn stem al naar lucht happen.

Hij kwam in mijn richting lopen en ondanks hij er hemels uitzag stapte ik achteruit. Naar Thelma geluisterd te hebben was hij een weerwolf en wou ik hem niet dicht bij mij hebben. Of ik probéérde om hem niet dicht mij te willen hebben.

"Je hoeft niet bang voor mij te zijn." Zei hij op rustige toon. Hij bleef in mijn richting lopen, maar ik ging niet meer achteruit totdat hij voor mij stond. Hij was veel langer dan ik en ik moest opkijken om zijn gezicht te zien, maar ik kon dat niet door de zenuwen die door mijn lichaam gierden.

Hij plaatste zijn vingers onder mijn kin en weer schoten die tintelingen door mijn lichaam en begonnen mijn hormonen gek te doen. Niet dat ik ze kwalijk kon nemen. Hij duwde mijn kin omhoog waardoor ik recht in zijn grijs-blauwe ogen keek. Hij boog zich naar voor en voor een moment daar dacht ik dat hij me zou kussen.

Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de zenuwen door mijn lichaam gierden. Ik kende deze man niet, hij was een weerwolf, maar ik zou hem mij laten kussen? Nee.

Ik deed mijn ogen open om te protesteren, maar voelde de man zijn warme neus plotseling in mijn nek. Het leek alsof hij mijn geur aan het opsnuiven was, net een hond. De ironie.

De nu bekende tintelingen schoten alweer door mijn lichaam toen hij zijn neus over de lengte van mijn nek wreef tot mijn oor en weer naar beneden.

"Mate." Gromde hij en hij sloeg zijn armen om mij heen.

Hoe goed het ook voelde om zo te staan begon een alarm in mijn hoofd af te gaan toen hij het woordje ‘mate’ zei. De definitie van mate was nog vers in mijn herinneringen.

Met al mijn kracht die ik in mij had duwde ik mij van hem af en wou wegrennen, maar ik werd aan mijn pols vastgegrepen.

"Laat me los!" Schreeuwde ik en probeerde mijn pols los trekken. Het leek muurvast te zitten net alsof er een ijzeren lock eromheen was gedaan. "Ik zeg laat mij los!"

In plaats van dat te doen trok hij me naar zich toe waardoor ik tegen zijn harde borst aan knalde.

"Ik vrees dat ik dat niet kan doen, schoonheid." Zei hij. Ik bloosde en probeerde mezelf los te wringen, maar ik bleef tegen zijn warme lichaam gedrukt. Een golf van elektrische schokkingen laaide op in me. "Hoe heet je?" Vroeg hij zacht.

Ik gaf het op en leunde tegen hem aan. Ondanks hij een wildvreemde was voelde het goed om zo tegen hem gehouden te worden. Het was net alsof ik daar paste tegen zijn warme rustgevende borst.

"Saralisa." Antwoordde ik en keek via mijn haar dat voor mijn gezicht was komen hangen naar het bos.

Het was stil net alsof er geen dieren in woonden. Ik vroeg mij af of ze stil werden als een weerwolf in de buurt was, of het een instinct of zo was.

"Unieke naam. Voor het eerst hoor ik ervan, maar het is prachtig, net als jij."

Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Prachtig, ik was niet prachtig. Als ik prachtig was, zou ik opgemerkt worden door de jongens in het dorp. Ze leken juist bang te zijn voor mij.