Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 22

Saralisa, kom naar mijn kamer.

Ik liet Ava stomverbaasd achter en rende trap op naar de kamer van mijn oma. Ik klopte zachtjes op de deur.

"Kom binnen." Zei de stem van Nona. Ik drukte de deurklink langzaam naar beneden en stak mijn hoofd naar binnen en toen ook mijn lichaam.

De kamer was zwak verlicht. Mijn oma zat op de bank in een hoek. Ze had een doosje op haar schoot en seinde dat ik dichterbij moest komen.

Ik deed de deur achter mij dicht en liep toen op haar af. "Wat is dat?" Vroeg ik aan haar toen ik op de rand van haar bed ging zitten.

Ze stond op en gaf het aan mij. Ik pakte het aan en bestudeerde het doosje. Het was langwerpig en plat met diepe krullende strepen erin gewerkt.

"Vandaag ben je drieëntwintig geworden. Ik ben heel trots op je en de wijze waarop je met je krachten omgaat. Ik weet dat je elke dag per week aan het trainen bent en je krachten verder probeert te ontwikkelen. Maar weet dat de basiskrachten niet de enige zijn waarover je heerst. In dat doosje zit iets voor jouw. Maak open."

Er was geen klepje ofzo waar je je vingers houvast kon geven om het open te maken. Dus ik wrong mijn lange nagels tussen de spleetjes en probeerde het open te maken, maar het ging niet. "Het gaat niet." Zei ik terwijl ik naar mijn oma opkeek.

"Het is magisch doosje. Het gaat alleen open voor de rechtvaardige eigenaar. Laat het merken dat jij dat bent."

Ik keek weer naar het doosje. Er waren krullende lianen erop gergraveerd. Het donkergroene kleur lichtte soms op tot zilverachtig groen en werd dan weer donker. Ik streelde met mijn nagels erover. De groene kleur paste precies op die van mijn nagels. Ik keek vragend op naar mijn oma, want er was waarlijk geen plaats om het mysterieus doosje open te maken. Ze seinde naar doosje en ik keek ernaar.

Mijn ogen werden wijd toen ik weer naar het doosje keek. Het lichtte op in een groene kleur en stralen leken net rook die in het rond begonnen te cirkelen. Het ging in mijn haar en tilde het langzaam op, waarna mijn haar met dezelfde snelheid begon te draaien. Ik legde mijn hand weer op de doos en zonder dat ik een poging maakte om het te openen hoorde ik een klik. Met een frons tastte ik rond het doosje en vond een smalle spleet. Ik trok eraan en het doosje klapte in één keer open. Mijn ogen werden groot toen ik zag wat erin zat.

"Dat is jouw eigen toverstokje, Saralisa." Met open mond keek ik naar het stok dat even lang was als mijn bovenarm. Het was donker groen, net als mijn nagels en waarschijnlijk ook mijn ogen, en er cirkelden zilvergrijze liaan tekeningen erom heen. Dat gaf het een lichte gloed. "Met dit toverstokje kan je ook andere simpele trucjes doen, maar dan niet op een hoge level, dat kan je alleen met je basiskrachten."

"Het is zo mooi." Fluisterde ik haast ademloos. "En... Ik mag het houden toch?" Vroeg ik voor alle zekerheid. Mijn oma knikte mij toe. "Ik wil weten of het werkt. Uhm..." Ik keek nadenkend de kamer door, maar kon niets vinden.

"Probeer het licht uit te maken. Maar vergeet de spreuk niet op te zeggen."

"Ik ken geen enkele spreuk."

"Doe maar. Als geboren heks komt het vanzelf."

"Oh... Dus je kan ook als mens geboren en dan heks worden of zo?"

"Ja, maar dat komt zelden voor. Nu, probeer dat licht uit te maken."

Ik keek aarzelend van mijn toverstokje naar de lampen. Ik geloofde niet dat ik zomaar een spreuk kon opzeggen. Maar ja, Nona was een ervaren heks, dus ze zal het beter weten.

"Oke." Ik haalde die adem in en zwaaide met mijn stok in het rond.

"Ho chitl, chitl. Oz oimo rovo hte chtiz. Oko la nbe ej oz ene rewond, coht bhe ki argag hte reondk."

Ik wees met mijn stok naar de lampen en plotseling was alles pikdonker. Alleen de oplichtende lianen van mijn stokje kon je nog zien.

"Nu moet je gewoon hetzelfde weer doen." Hoorde ik Nona zeggen.

Ik zwaaide opnieuw en alweer gingen de lichten aan. "Vet, man! Ik ben nu officieel een heks." Nooit gedacht dat het zo leuk zo zijn.