Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 34

Roman's perspectief
____________________________________

"Alpha Roman, u moet even wachten!"

Ik gromde en liet mijn tanden zien aan de packdokter. Hij schudde zijn hoofd en maakte de deur weer dicht.

"Breek de deur niet anders lever je haar veel meer stress, waardoor het flink mis kan lopen." Zei hij nog erdoor heen.

Het kon mis lopen. Ik wilde niet eraan denken. Het idee dat er iets mis zou kunnen zijn met mijn mate liet mij op de stoel zakken. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en zuchtte gefrustreerd.

Het was al bijna helemaal fout gelopen en als dat weer zo ging zou ik dood gaan. En graag ook, want ik zou niet kunnen noch willen leven zonder Saralisa.

Naast mij tikte iemand tegen de stoelleunig. Het was Hakeem. Ik keek naar hem op.

"Hoe kan je zo rustig zitten, terwijl Melissa ook daarbinnen is?"

Hakeem haalde een hand over zijn gezicht. "Het lijkt alsof ik rustig ben, maar binnen is er een storm gaande."

"En plus heb jij al een beetje ervaring." Voegde ik toe en stond op. Ik kon niet meer zitten terwijl mijn mate daar binnen was. 

Ik liep naar het raam en leunde ertegen aan. Ik keek naar buiten. De plein was vol weerwolven in hun mensen- of wolvengedaante. Ik kon aanvoelen dat ze allemaal nerveus en super nieuwsgierig waren.

Plotseling hoorde ik een gil en ik stond klaar om de deur open te breken, maar ik werd door Hakeem tegengehouden.

"Het is de zoveelste en je weet dat er niks mis is." Zei hij. Ik keek naar de deur en ging toen zitten.

"Fack man! Wat voor situatie is d-"

Er klonk weer een krijs. Deze was echt dovend. Ik hield mijn handen tegen mijn gevoelige oren. Het ging een tijdje door en stopte toen plotseling.

Ik haalde mijn handen van mijn oren keek naar de deur en toen naar Hakeem die zijn eigen oren ook losliet. Vlak daarna klonk er gehuil. Zacht gehuil en ik voelde hoe mijn hart voor een seconde stil stond. Ik staarde als verdoofd naar de deur. Mijn wolf ging tekeer!

"Gefeliciteerd, man." Hoorde ik Hakeem zachtjes zeggen. Hij gaf mij een zweterige hand en toen een omhelzing.

Ik sloeg hem zachtjes op zijn schouderblad. Plotseling klonk er weer een gil en nog eens gehuil. Hakeem omhelzde mij ineens veel strakker en ik voelde hoe zijn schouders schokten. Vlak daarna voelde ik ook hoe de tranen over mijn eigen wangen stroomden. Ik omhelzde hem terug en we bleven zo staan.

"Had je ooit gedacht. De stoere Alpha en de stoere Beta van de Black Moon pack huilen." Zei iemand plotseling.

We lieten elkaar los en ik veegde mijn tranen. Ava stond met een telefoon in haar hand in de deuropening. Ik liep naar haar en pakte haar in een stevige omhelzing.

"Owké?" Hoorde ik haar ongemakkelijk zeggen. Ik liet haar met grote glimlach los en drukte een kus op haar wang. "Ew!" Riep ze grinnikend. Ze kreeg hetzelfde van Hakeem.

"Mogen we naar binnen?" Vroeg hij. Ik voelde hoe ik meteen nerveus werd. Hoe zou het zijn? Ik voelde paniek opkomen. Ik raakte nooit in paniek!

"Gaan juliie maar, want jullie maken me bang met dat raar gedrag." Zei Ava, terwijl ze haar wangen overdramatisch aan het schoonmaken was.

Hakeem stapte naar binnen, maar ik bleef staan en luisteren naar het gehuil.

"Wat is er? Ga je niet bij je mate?" Vroeg Ava. Ik keek nerveus op haar neer.

"Ik ben bang." Gaf ik beschaamd toe. Tot mijn verbazing lachtte ze niet, dus ik ging verder. "Wat als ik het niet goed doe?"

"Wat kan je nog verkeerd doen, terwijl je het al vanaf het begin goed deed. Je liefde is al genoeg om al je daden goed te doen en van wat ik weet hou je zielsveel van mijn zus, dus dit is spek en bonen voor jou." Ik drukte Ava weer tegen mij aan. "Ga snel! Voordat ze naar hier teleporteert en er een hel voor je ontstaat."

Ik liet haar los en drukte nog een kus tegen haar wang. "Hou op daarmee!" Klaagde ze. Ik grijnsde en stapte toen de kamer binnen.

Het was met twee lakens in 2 delen verdeeld. Ik schoof de grijze laken aan de kant en stapte naar binnen. Er stonden een aantal mensen in de kamer waaronder ook de vader en moeder van Saralisa.

Thelma keek op en glimlachte breed naar me. "Mensen opdonderden! De kersverse papa is er!" Door haar luide stem startte het gehuil weer. "Oeps, sorry! We gaan meteen weg."

Ik keek naar Saralisa die op was gestaan en over een wieg boog. Ik ging naast haar staan en keek samen haar naar de kleine baby. Ik trok Saralisa in een knuffel. Ik stopte mijn gezicht in haar nek en snoof haar heerlijke geur op. "Ik hou van je."

"Ik nog meer van jou. Waar was je?" Vroeg ze lachend.

"Buiten, nadat je me bijna hebt vermoord." Zei ik en liet haar los. "Kan ik haar optillen?" Vroeg ik voorzichtig, want ze was net gestopt met huilen.

"Mmhhmm." Knikte Saralisa en ik tilde haar voorzichtig op. Ze was zo zacht. Haar haar was bruin als demijne en ze had een paar zilvergrijze strengen als dat van haar moeder. Ik kon niet geloven dat ze mijn kind was. Ons kind.

"Aww, de grote boze wolf huilt." Fluisterde Saralisa plagend. Ik drukte een kus op haar mond.

"Ze is prachtig." Fluisterde ik vertederd.

"Wacht tot je haar ogen ziet." Zei Saralisa. Ik voelde dat ze haar armen om mijn heupen sloeg. Ik drukte een zoen op haar lippen en beet haar plagend op haar onderlip.

"Auww." Zei Saralisa zachtjes. Ze keek mij dreigend aan.

"Ik heb de baby in mijn hand, heksie."

"Noem me niet zo, wolfie. Ik kan niet geloven dat je haar al tegen mij gebruikt." Saralisa pruilde haar lippen, terwijl ze met het dichtgeknepen handje speelde.

"Ik hou van je." Fluisterde ik en drukte een kus op haar voorhoofd.

"Ik hou nog meer van jou." Fluisterde ze terug.

"Heb je haar die namen gegeven?"

"Uhuh."

"Dag Na-yenn Romana Cena." Fluisterde ik zacht. Ze maakte haar mondje open en trok haar kleine neus op. Ze was zo schattig. "Hey baby."

Na-yenn maakte haar oogjes open en ik kon bijna smelten. "Ze heeft de ogen van mijn wolf."

"Ze is echt onze creatie."

____________________________________

TAM TAAAAAAAAAMMMMM!!!

Ik bedank een ieder die de moeite heeft genomen om dit boek te lezen, erop te stemmen en ook nog te reageren.

Ik hou van jullie!!!