Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 31

Roman's perspectief
____________________________________

Ik voelde hoe mijn levenskracht met de minuut uit mijn lichaam stroomde. Als ik niks eraan deed zou ik over een uur of minder dood gaan.

Ik pakte de drank die de packdokter op mijn bureautafel had gelegd. Gauw dronk ik de hele beker leeg. Het smaakte vies, maar ik had liever dit dan de dood.

De drank was om te helpen tegen het feit dat ik mijn mate kende, maar haar weigerde. Mijn wolf protesteerde daar tegen. De drank zorgde ervoor dat mijn wolf kalm werd. Het hielp niet zo goed meer omdat mijn wolf op begon te geven. Het raakte depressief waardoor de drank hem te kalm en zwak maakte.

Ik plaatste de beker weer op de tafel en stond meteen op om te vertrekken, toen ik door de doctor werd tegengehouden. Hij keek mij bezorgd aan.

"Je moet een paar minuten rusten zodat het in je lichaam kan verspreiden, Alpha." Zei hij, maar ik schudde mijn hoofd en duwde hem van mij af.

Ik had dingen te doen. Dingen die me mijn leven zouden kosten, maar het waard zijn. Ik liep mijn kamer uit en ging naar benenden. Er was een drukte dat kwam van de wolven die ik verzameld had.

Vandaag was de dag. De dag waarop ik de pack van Saralisa zou aanvallen. Ik zou mijn roedelleden sturen om haar te vermoorden. Niemand wist nog dat ik haar wou vermoorden en ik wou het nog een paar uur geheim houden.

Ik stapte de packhuis en werd begroet door een enorme groep mannen en een paar vrouwen. Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen, want ik had duidelijk gevraagd om de vrouwen in huis te houden.

Max en Ben, twee packleden die mij af en toe hielpen als ik nog meer mannenkracht nodig had. Vooral nu mijn Beta en zijn mate vertrokken waren.

"Alpha Roman!" Het geroep kwam uit de groep en een luide gemompel stak op. "Alpha Roman!" Riep de persoon weer. Het was een vrouwenstem.

Ik doorzochte de meningte met mijn ogen totdat ik een jonge vrouw met rood haar zag. Anna, de mate van Max. Ik keek naar de man die aan mijn linkerkant was komen staan. Hij keek strak naar zijn mate en ik kon zien dat ze een heftig gesprek aan het voeren waren.

"Max." Waarschuwde ik en hij ontspande meteen. Ik keerde mij toen naar Anna. "Praat."

"Er wordt gezegd dat u uw mate gaat vermoorden!" Schreeuwde Anna en het was plotseling compleet stil. Ik klemde kiezen hard op elkaar ik Mémé naast haar zag staan. Ze had het doorgekletst.

"Alpha! Alpha, is het waar?!"

"Alpha!"

"Waarover heeft ze het."

De vrouwen raakten in paniek. Sommigen vormden een cirkel om Anna heen en bombadeerden haar met een aantal vragen. Het was plotseling een veel grotere drukte dan voorheen.

"Stilte!" Riep ik met mijn Alpha stem en het was meteen stil. Zelfs de vogels hoorde je niet meer.

"Ik ben jullie Alpha. Ik bepaal wat er in deze pack gebeurt. Alle beslissingen die ik maak zijn om deze pack sterk en gerespecteerd te houden. Als je twijfelt aan mijn wijze van leiden, stap dan voren en bewijs me dat je het beter kunt!"

Dit gebeurde niet vaak. Dat een Alpha zijn pack uitdaagde en meestal wanneer het gebeurde was het altijd de Alpha die won. Iedereen keek naar elkaar, maar niemand stapte naar voren. Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen.

"Dat dach-" Ik kapte mijn zin af toen Mémé naar voren stapte. "Melissa." Zei ik kalm, maar eerlijk gezegd was ik verbaast, niet omdat ze naar voren was gestapt, want dat was ik gewend van haar, altijd voor zichzelf opkomen, maar wou ze echt met mij vechten? Ik barstte in lachen uit, maar ik stopte abrupt, samen met de geroezemoes toen ze sprak.

"Saralisa is dood."