Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 33

Sorry, voor het lang wachten. Mijn hersenen waren gewoon blank tijdens het schrijven daarom ben ik niet trots erop.
____________________________________
Roman's perspectief
____________________________________

Net toen ik dacht dat mijn einde was gekomen. Net toen ik op het rand was om dood te gaan begon ik een verlichting te voelen. Mijn lichaam ontspande, niet snel, tergend langzaam, maar het gebeurde. Ik wist niet wat het was en ik keek verbaast om mij heen.

"Wat is er?" Vroeg Hakeem. Hij zat naast het bed waarop ik lag.

Ik gaf hem geen antwoord, want ik wist het zelf niet. Waarom begon ik me beter te voelen? Of was het zo dat net voor je dood ging je je beter ging voelen.

De pijn in mijn borstkas verlichtte en ik begon mijn wolf weer te voelen. Het was alsof iemand alle pijn uit mijn lichaam zoog.

Het werd plotseling wit voor mijn ogen en een elektrische schok ging door mijn lichaam. Luid wolvengehuil verliet mijn mond en ik huilde een aantal keer achter elkaar.

"Wat the-"

"MATE!" Ik sprong op uit mijn bed en bleef even ernaast staan om naar mezelf te kijken. Ik spande mijn spieren en voelde geen enkele pijn. "MATE!" Gromde ik weer. Het was mijn wolf. Het was enthousiast.

"Roman, ze is dood en wordt straks weg-" Hakeem werd afgekapt toen ik hem bij zijn keel vastpakte en aan de kant gooide. Hij kwam tegen de muur aan en er onstond een gat.

Ik negeerde zijn gekreun en veranderde in mijn wolf. Ik sprong tegen de deur en het brak in splinters. Ik kwam in een onbekende gang terecht, maar de heerlijke geur wees mij meteen waar ik wezen moest.

Binnen een enkele seconden kwam ik bij een deur terecht. De geur was daar het sterkst. Ik liet weer een wolvengehuil horen en zette heel veel macht erin. Ik was in een onbekend gebied en ze moesten weten dat ik machtig was.

Ik sprong ook tegen deze deur en liep naar binnen toen de deur brak. Wat ik zag liet me janken uit vreugde, voldaanheid, geluk, liefde... Daar lag ze, mijn mate. Ze was anders; lang donker grijs haar dat verspreid op de kussen en rondom haar hartvormige gezicht lag. Haar huid glansde en haar lippen waren een diep rode kleur. Ze was prachtig. Ze was mijn mate. Ik hief mijn kop op en wou voor de derde en laatste keer huilen, maar ik werd tegen gehouden door een wolf die plotseling op mij af sprong.

Ik keerde mij vliegensvlug om en pakte het bij de poot. Ik gooide het tegen de muur en rende erop af om het af te maken, maar ik werd door een andere aan de kant gebeukt. Ik gromde en keerde mij om naar de donkerbruine wolf die zijn gele scherpe tanden liet zien. Het was bijna even groot als ik. De andere was maar een kleine. Deze was een Alpha. Ik sprong erop af en beet hem in zijn nek. Hij schudde zijn kop ruw los en krabte me aan mijn snuit. Ik schudde mijn hoofd en snoof een paar keer waardoor ik mijn concentratie verloor en een slag tegen mijn ribbekast kreeg. Ik gromde en stootte hem tegen de muur en beet hem weer in zijn nek. Dit keer hield ik mijn kaken strakker en kon hij niet makkelijk los.

"Stop!" Hoorde ik iemand schreeuwen, maar ik gaf geen gehoor. Op dit moment zag ik rood en zou ik mijn mate niet in gevaar laten komen.

Plotseling voelde ik kiezen om mijn nek en mijn poten.

"Alpha Roman, laat los!" Ik gehoorzaamde niet en schudde mijn kop zodat de wolf in mijn bek begon te kermen.

De kiezen om mijn nek en poten werd plotseling strakker. De pijn deed mij niks, maar het feit dat er meer mensen in de kamer waren en ik niet op mate lette zorgde ervoor dat ik de Alpha los liet. Ik rukte mezelf met al mijn kracht los en ging naast het bed waarop mijn mate lag staan.

Drie van de vijf wolven die mij hadden aangevallen stonden naar mij te grommen en de andere twee bekeken hun Alpha. Er stond een vrouw in de deuropening en achter haar stond een dame. Ik liet mijn tanden aan hun zien en ging nog dichterbij het bed staan.

"Roman, stop het. Ik wil mijn dochter zien!" Zei de vrouw in de deuropening. Ik gromde en liet ze mijn tanden zien.

"Alpha." De dame had gesproken. Ik kende haar, zij was de mate van Hakeem, mijn Beta. "Ze is haar moeder. Ze doet heus niks met haar."

De vrouw deed een stap in de kamer en ik gromde weer naar waardoor ze halte.

"Je wolf beheerst je nu. Maar probeer controle erover te hebben." Zei de vrouw voorzichtig.

Ik gromde naar haar, maar ik voelde dat ze gelijk had. Mijn wolf had over genomen waardoor ik overbeschermend was geworden.

"Probeer terug te veranderen." Zei ze weer en wenkte de andere wolven met haar hoofd. Ik gromde argwanend, maar zag dat ze hun opdracht had geven om terug te veranderen toen ik hun lijfen zag vervormen totdat er zes mannen in korte broek in de kamer stonden. Één van ze was de Alpha, Alpha Robert en hij was al helemaal genezen.

"Kom op, Alpha. Je moet Saralisa wakker maken." Zei Melissa. Ik keerde mij om en keek naar mijn mooie mate. Ik sloot mijn ogen en probeerde weer over te nemen en te transformeren.

Het ging moeilijk. Mijn wolf protesteerde. Hij wou zelf, persoonlijk aanwezig zijn bij zijn mate.

Het duurde een tijdje voordat ik eindelijk voelde dat ik terug getransformeerd was. Ik deed mijn ogen weer open en zag dat iedereen mij opgelucht aankeek.

De vrouw, de Luna Thelma, liep de kamer helemaal binnen. Ze keek geen moment naar me, maar staarde naar Saralisa. Ik zag haar ogen afdwalen naar de zijkant van dat bed. Er lag een laag stof daar.

Ik zag een traan haar ooghoek verlaten. Toen een snik. Ze liep naar Saralisa toe en drukte een kus op haar voorhoofd.

"Breng haar naar de andere kamer." Zei ze en keek toen pas naar mij. "Ava, kan je Alpha Roman wijzen waar hij Saralisa moet zetten?"

Ik liep om naar de andere kant van dat bed, want om één of andere reden voelde ik dat dat stof iets betekende. Raar, maar waar. Ik tilde mijn mate op en hield haar dicht tegen mij aan. Haar warme adem blies in mijn nek en dat maakte mij de gelukkigste man op aarde.
____________________________________

Wat vonden jullie ervan?

Als je vond dat het een slecht hoofdstuk is moet je me zeggen zodat ik het kan herschrijven:(