Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 24

Saralisa's perspectief

Constant werd ik aangevallen door weerwolven met een rode streep tussen hun ogen, maar ik kon ze gelukkig steeds weer van mij af slaan. Alleen wenstte ik dat ik een wapen ofzo had.

Ik sprong op de rug van een weerwolf die een gewonde roedellid aanviel. Ik wikkelde mijn linkerarm strak om zijn nek, verstrakte mijn greep steeds totdat hij niet meer bewoog.

De gewonde roedellid werd weggebracht door een andere lid die nog in zijn mensengedaante was. Ik keek ze na totdat ze in veiligheid waren.

"Saralisa!"

Een gewicht viel op me en ik viel met een klap op de grond. Ik teleporteerde gauw naar de zijkant. Waar ik lag, was een dode weerwolf met een pijl in de rug.

"Let op!"

Ik keerde mij om en keek recht in de rode ogen van een wolf. Ik keek vreemd ernaar. Het had geen rode streep tussen de ogen, maar wel rode ogen. Zijn bek stond open en er stroomde een hoeveelheid kwijl eruit.

Het sprong op mij af en ik teleporteerde waardoor ik nu achter hem stond. Hij keerde zich gauw om en ik krabte met mijn lange nagels in zijn gezicht. Het te janken en ging met zijn poten over heen.

Ik verloor geen tijd en maakte hem meteen af door zijn kop los te rukken.

"Saralisa, pak aan!" Ava gooide een zwaard in mijn richting.

"Waarom ben je nog niet veranderd?!" Vroeg ik verbaasd aan haar en stak de voorheen stak het door het lichaam van een wolf die wel een rode streep tussen zijn ogen had.

"Ik help jou!" Schreeuwde ze en schoot drie keer achter elkaar op drie verschillende wolven.

"Ik red mezelf wel! Verander in je wolf!" Commandeerde ik en maakte mezelf transparant.

"Nee! Ik wil ook vechten!" Schreeuwde ze en stormde op een weerwolf af, maar ze werd door een andere aan de kant geslagen. "Aaahh!"

"Shit! Nee!" Ik stormde op die wolf af en stak mijn zwaard een aantal keer in zijn lichaam. De laatste keer stak ik het door zijn hart.

Ik keerde mij om naar Ava. Ze stond wankelend op haar benen en kermde van de pijn. "Kom mee!" Zei ik. Ik greep haar vast, waardoor zij ook transparant werd voor de rest. Teleporteerde naar mijn oma's kamer en zette haar daar. "Blijf hier met No-... Waar is is ze?!"

"Ze is ook aan het vechten en dat wil ik ook!" Ava ging naar de deur om het open te maken, maar ik pakte mijn toverstokje van boven mijn hoofd en verzegelde de deur.

"Nee, jij blijft hier!" Zei ik en teleporteerde naar het dak waar ik een overzicht had over het plein. We waren aan het verliezen. Nona was in het midden en was aan het vechten tegen twee weerwolven. Ze leek wel geen moeite te hebben, dus dat was een opluchting.

Aan de rand van het bos stond nog een groep weerwolven met rode strepen tussen hun ogen. Ik teleporteerde naar daar en rende tussen hun door terwijl ik blindelings met mijn zwaard zwaaide.

Ik stopte en keek om mij heen en zag dat ik gewoon een baan had gecreërd. Aan de zijkanten lagen weerwolven die op verschillende manier gesneden en dood waren. Daarna waren er weerwolven die niet geraakt waren.

Ze hadden hun gelige tanden ontbloot en keken in mijn richting. Voor de gezelligheid besloot ik mezelf weer zichtbaar gemaakt.

Had ik dat maar niet gedaan...

Ik voelde een harde klap tegen mijn hoofd aan die mij even duizelig maakte. Ik schudde mijn hoofd om het suizen in mijn oren weg te krijgen.

Ik keerde mij om en zag een vrouw met een stenen balk staan. Ze had een strakke rode jurk aan en stond op blote voeten. Ze keek mij uitdagend aan, maar ook een beetje bang. Ik lachtte. Je kon de ego een aantal keer horen.

"Je probeert mij met dat te... Wat wou je eigenlijk doen?" Vroeg ik en keek haar uitdagend aan.

"Iets dat jij buiten je lichaam te weten gaat komen!" Ze kwam op me afstormen en zwaaide nog eens met het voorwerp, richting mijn hoofd.

Ik teleporteerde naar de plaats waar zij eerder stond en ze tuimelde naar voor. Haar hondjes begonnen nog dreigender te grommen.

De vrouw keerde zich met een ruk om. "Je bent een heks?! Ik wist het! Jij vieze-" Ze wou me nog eens met die ijzeren balk slaan, maar ik pakte het haar van af.

Ze gaf me een kopstoot en ik trapte haar waardoor ze een aantal meters verderop terecht kwam. Ze bleef een momentje liggen en zat toen wankelend op.

"Vermoord haar!" Krijste ze naar de weerwolven.

Ik werd meteen aangevallen. Zeker vijf weerwolven die mij tegelijk aanvielen. Ik gebruikte de ijzeren balk om ze van mij af te slaan. Maar na een tijdje werden ze mij teveel.

Ik hoorde plotseling een grom die me over mijn hele lichaam liet trillen. Weerwolven leken vanzelf door de lucht te vliegen. Ik keerde mij om en zag de grote zwarte wolf die ik maar te goed kende.

Roman.

Hij werkte als een moordmachine vermoordde in een oogwenk een groot aantal weerwolven, terwijl hij kwaad gromde. Hij gromde naar de laatste paar weerwolven die over waren gebleven en ze leken eerbiedig achteruit te deinsen.

De zwarte weerwolf transformeerde en voor mij stond de man op wie ik - zonder dat ik het zelf wist - verliefd was.

"Saralisa." De manier waarop hij mijn naam uitsprak. Hij klonk bezorgd en zijn ogen stonden ook bezorgd. Ik hief de ijzeren balk op toen hij een stap in mijn richting deed.

Hij leek na te denken, maar liep toch in één keer op mij af. Ik zwaaide naar zijn hoofd met de balk, maar hij pakte het af. Roman wikkelde zijn armen stevig om mij heen en ik leunde gewetenloos in zijn omhelzing. Pas bij mijn zalige zucht kreeg ik door wat ik aan het doen was. Ik stootte hem van mij af.

"Aaaahhh!" Mijn lichaam vlam te hebben gevat. Mijn hele lichaam was heet, maar ik had het tegelijkertijd ook koud. De strakke pak die ik aan had plajte teveel aan mijn lichaam en kreeg de neiging om mij ter plekke om te kleden.

Plotseling waren er twee armen om mij heen en de pijn verdween als sneeuw voor de zon. Het bleef alleen een prikkeling achter. Ik zuchtte opgelucht en deed mijn ogen open. Ik keek recht naar de blote borst van Roman.

"Wat ben je aan het doen? Ze is een heks!" Schreeuwde de vrouw met wie ik eerder had gevochten.

"Laat haar met rust." Het was een stillen bedreiging. "Mijn mate." Fluisterde Roman. Ik hoorde de vrouw naar adem happen.

Ik wou Roman net weg duwen toen ik twee vingers tegen mijn slapen voelde en alles zwart werd.