Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 6

Saralisa

Mijn lichaam voelde zwaar aan toen ik weer wakker werd. Even was ik vergeten waar ik was, maar het bezorgde gezicht van mijn oma en het kwaad gezicht van Thelma liet mij weer herinneren.

Angstig keek ik om mij heen. "Doe rustig aan lieverd. Je bent veilig." Zei mijn oma op gerustellende toon.

En dat maakte mij kwaad en meestal als ik kwaad was moest ik huilen. "Hoe moet ik rustig aan doen Nona Skeh?" Riep ik naar mijn oma. "Hoe ben ik ik veilig? Zie je niet dat we in een gekkenhuis zijn en dat deze mensen aan één of andere voodoo shit doen waardoor ze van gedaante kunnen veranderen!"

De tranen gleden volop over mijn wangen. Mijn oma sloeg haar armen om mij heen en trok mij stevig tegen zich aan. "Ik wil weg van hier!" Huilde ik alsof ik geen drieëntwintig werd, maar drie.

"Ja ik weet het lieverd." Mijn oma stootte me zachtjes van zich en veegde met haar duim mijn tranen weg. "We gaan morgen al weg. Oké?"

"Waarom niet vandaag? Nu zelfs zou niet erg zijn." Zei ik smekend.

Mijn oma zuchtte. "Dat gaat moeilijk Lisa. Ik moet nog een paar dingen hier regelen, maar ik beloof je dat morgen heel vroeg vertrekken. Goed?"

"Ja." Mompelde ik.

"Het spijt me voor wat je moest meemaken hier Saralisa." Zei Thelma.

Ik keek haar zwijgend aan en sprong toen van dat bed af. We waren in een witte kamertje dat best wel op de kamers in ziekenhuizen lijkt.

Samen met mijn oma liep ik de kamer uit met Thelma achter ons aan. We kwamen meteen buiten en stond tegenover dat groot huis met alleen een plein dat ons van elkaar scheidden.

Op het plein waren kinderen aan het stoeien, maar stopten meteen als ze ons zagen. Anderen zelfs zonder dat ze ons zagen.

We liepen over het plein heen toen plotseling een jongetje op me op mij afrende. Hij had blonde krulletjes die bijna voor zijn grijze ogen hingen.

"Hallo schoonheid, ik ben Semmy." Zei hij met een stem dat heel gek klonk. Net alsof hij probeerde om volwassen te klinken. Ik schoot ondanks alles dat hier gebeurde in de lach. "Is die heks je oma?" Vroeg hij terwijl naar Nona Skeh wees.

Mijn mond viel letterlijk open en ik staarde hem aan. "Wat zei je jongetje?!" Riep naar hem.

"Ik vroeg of die heks je oma was." Zei hij weer met een trilling in zijn stem nu.

"Semmy ga terug naar Roman." Sprak Thelma, net ik zijn arm wou grijpen. Hij liep met gebogen hoofd weg.

"Hij heeft geen manieren!" Zei ik terwijl ik me omkeerde naar mijn oma om te zien waarom ze niet had gereageerd. "Oma, dat hoorde je wel toch? Hij riep je een heks." Zei ik vol ongeloof.

"Saralisa je begreep hem wat verkeerd, laat het alsjeblieft vallen." Zei mijn oma.

"Ik laat niks vallen. Hij heeft geen respect en het enige wat jíj zei," Ik wees naar Thelma. "Is: ‘Semmy ga terug naar Roman’!"

Thelma zuchtte en leek geïrriteerd te kijken. "Saralisa kom mee naar binnen." Zei mijn oma en pakte mij aan mijn arm vast. Ik wou protesteren, maar de strenge blik die ik in haar ogen zag toen ze me aankeek liet mij zwijgen.

Ik zuchtte en liep gewoon mee naar dat groot huis. Waarom leek het alsof alles mijn schuld was en dat ik me als een drama konigin gedraagde? Dat jongetje was vrijpostig en ik mocht dat best wel zeggen vond ik.

We liepen dat huis binnen. Het was er stil. Mijn oma liet mijn arm los en gebaarde dat we Thelma die voor ons was komen lopen moesten volgen. Ze liep door de deur waardoor zij en mijn oma... Wanneer waren ze door die deur gegaan? Hoe lang was ik bewusteloos?

Ik schudde mijn hoofd onzichtbaar en liep samen met nona Skeh erdoor heen. We kwamen in een vergaderzaal terecht met een lange mahonie houten tafel en een een aantal bij behorende stoelen. Aan de tafel zaten de twee gespierde mannen en dezelfde vrouw. Ze keken me beiden recht in mijn ogen aan.

Ik wendde ongemakkelijk mijn blik af en keek naar mijn oma. Ze keek niet terug, maar gaf wel een geruststellend kneepje in mijn hand en dat was genoeg.

"Saralisa mag ik je voor stellen aan Alpha Robert Richard, mijn mate." Thelma legde haar hand op één van de gespierde armen van de meest gespierde man die aan het hoofd van de tafel zat. "Dat is Beta Regillo Dirks en zijn mate Dorine Dirks."

Wat was het met die titels. Was dit een een soort van vereniging voor freaks. En was hij die ene Alpha waarvoor de jongen bij mijn kamer bang was. "Neem plaats." Mijn hart maakte een flip toen Alpha Robert Richard sprak.