Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 12

Het heeft mij drie dagen geduurd om het laatste stuk van dit hoofdstuk te schrijven. :-( Ik wist wel wat ik moest schrijven, maar ik wist mijn zinnen niet te formuleren. Totally not trots erop (*zucht*), but yeah, geniet! :-)
En stemmuhn B-)

Roman

"Echt niet!" Schreeuwde ze. "Ben je gek of zo?" Ze liet de jurk op haar schoot vallen en keek mij met gespleten ogen aan.

Ik trok een wenkbrauw naar haar op en ging tegen de deur aanleunen met mijn armen gekruist over mijn borst. Saralisa liet haar ogen over mijn lichaam glijden terwijl ze op haar lippen beet. "Gek niet, lekker wel." Zei ik op een lage toon. Ze zag er zo sexy uit in haar jurk. Daarom had ik Hakeem gevraagd om een jurk te kopen. Ik zag haar benen graag onderuit komen en het idee dat het zo makkelijk was om uit te doen ging mijn verstand te boven. Misschien was het verkeerd dat ik haar zo iets liet dragen om de pack te ontmoeten.

"Ik draag het wel." Zei Saralisa plotseling. Haar stem was zo zacht dat het alleen mogelijk was om het met mijn weerwolven gehoor te horen. Ze keek mij met bange ogen aan en ik fronste mijn wenkbrauwen. Waarom was ze bang? Mijn mate mocht níét bang zijn.

"Wat is er?" Vroeg ik haar bezorgd en liep naar haar toe. Ze schoof naar achter en ik hurkte voor dat bed terwijl ik haar aan bleef kijken. "Sara?"

"Je ogen." Piepte ze bijna. "Ze waren helemaal zwart en je gromde zo." Haar stem trilde alsof ze wou huilen. "Het leek alsof je in die wolf zou veranderen en mij misschien dan opeten." Dat zou ik nooit doen. Tenminste niet in die zin en ook niet in wolvenvorm.

"Dat gaat nooit gebeuren Saralisa. Ik zou mijn maan nooit iets aandoen. Ik hou van je."

Saralisa

Zijn ogen waren helemaal zwart geworden, ze waren van nature grijsblauwachtig, hij gromde en dat maakte mij bang, maar wat mij nog banger maakte was het feit dat hij zei dat hij van mij hield. Hij kende mij niet eens 24 uur. Was dat zo bij de weerwolven? Dat als je je mate vond, je meteen van degene gaat houden.

Ik hield niet van hem. Natuurlijk vond ik hem, knap, sexy en al die andere dingen, maar van hem houden deed ik niet. Dat was toch vanzelf want ik was geen weerwolf om te voelen wat hij voelde, naast die irritante, maar toch wel heerlijke tintelingen. Ik was zijn mate, maar hij niet die van mij. Zoals ik al zei, ik was geen weerwolf om hem te ruiken en al die freaky dingen die ze deden als ze hun mate vonden.

"Ik begrijp dat je het niet terug zegt, maar dat komt nog als je mij beter leert kennen." Zei Roman.

Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. Hem beter leren kennen? Nee, ik ging weer naar huis na dit voorstellen aan de pack gedoe. Of was het niet beter om nu al weg te gaan? Want ik zou toch nooit meer terug komen waarom moest ik dan voorgesteld worden?

"Ik ben-" Ik wou zeggen dat ik van gedachten was veranderd en naar huis wou gaan, maar het leek niet alsof hij mij zou sturen. "Ik ga mij omkleden," zei ik in plaats daarvan. "Waar kan ik?"

Roman keek mij zeker een halve minuut aan voordat hij besloot antwoord te geven. "Ga door die deuren daar, rechts is er nog een deur."

Ik fronste toen hij naar de twee glazen deuren wees. Was daar geen balkon? Ik zei niets en besloot het zelf uit te vinden. Ik knikte en stapte in een boog om hem van dat bed waarna ik naar de twee deuren liep.

Roman mompelde iets onverstaanbaar achter mijn rug. "Ik ga even bij mijn Beta kijken." Zei hij toen. Niet veel later hoorde ik de kamerdeur open en dicht gaan. Ik bleef een paar seconden luisteren en sloop op mijn tenen naar de deur.

Ik legde mijn oren ertegenaan en luisterde. Het was compleet stil. Ik grijnsde en ging terug naar de twee glazen deuren. Ik deed ze open en werd meteen verwelkomd door heerlijke frisse wind. Zuchtend nam ik adem. Ik keek naar rechts en zag inderdaad een deur, maar ik had die niet nodig. Ik haaste mij naar de reling van de balkon en keek naar beneden. Ik hapte geschrokken naar adem toen ik zag hoe ver ik was van de aarde. Hoe kwam ik nou beneden? Er was wel een pijp aan de zijkant, maar ik wist dat ik niet eraan hoefde te denken om ertegen naar beneden te klimmen want ik zou mijn nek gewoon breken. Klimmen tegen een touw met knopen kon ik niet, laat staan deze pijp. Een schildpad zou het nog beter kunnen dan mij. Dit was hopeloos.

Zuchtend liet ik mij op één van de banken vallen en gooide de jurk op de vloer. Er was geen uitweg hier. Ik zou voor altijd blijven, maar dat wou ik niet. Ik wou naar huis, al een tijdje, maar ik werd door allerlei zaken weggehouden van de vertrouwde vier muren. Ik nam trillend adem en sloot mijn ogen.

"Ik wil weg van hier, maar er is geen uitweg." Prevelde ik. "Kon ik maar vliegen dan was ik als de bliksem weg."

Plotseling hoorde ik de kamerdeur open gaan. Ik sperdde mijn ogen open en vloekte terwijl ik de jurk van de vloer raapte en naar de deur rende. Ik ging er door heen en kwam in een witte badkamer terecht. Alles was wit behalve de handdoeken, die waren geel van kleur. Ik rende naar de badscherm, ging in het bad zitten en trok de scherm dicht, niet veel later ging de deur open.

"Saralisa?" Hoorde ik Roman vragen. "Ben je aan het baden? Saralisa...?" Ik kneep mijn ogen dicht en wenste dat ik doorzichtig was, iets dat onmogelijk was. Roman zijn voetstappen kwam dichterbij en ik kneep mijn ogen dicht.

Alsjeblieft doe niet open, zei ik in gedachten. Romans voetstappen verstomden en even dacht ik dat hij terug was gegaan totdat hij de badscherm open rukte. Ik maakte mijn ogen open en keek hem bang aan, maar zag dat hij fronste en zijn blik over de bad liet glijden, langs mij, het leek alsof hij...

"F*ck ze is weg."