Saralisa: The Enemy's Mate

Hoofdstuk 20

Beep, bee-!

Ik drukte gauw op de snooze knop zodat het niet nog eens afging waardoor iemand het hoorde. Het was 4u in de ochtend. Ik stond op uit bed en liep naar de badkamer waar ik mijn mond spoelde en ging toen terug naar de kamer.

Daar kleedde ik mij aan in een donkergroene trainingspak. Op één of andere manier is die kleur mijn favoriete kleur geworden. Misschien omdat mijn ogen ook donkergroen waren nu. Mijn haar werd met de dag donkerder en het hing tot mijn achterste nu.

Ik maakte het in een staart vast en draaide de staart toen tot een strakke knot en deed een donkergroene band erom heen. Ik liep terug naar de badkamer en pakte mijn zwarte eyeliner en accentueerde mijn ogen ermee. Ik staarde een tijdje via de spiegel in mijn ogen. Ze waren plotseling zo kil en mysterieus. Ik was ook kil geworden had ik gemerkt. Alleen tegen Nona kon ik nog vriendelijk doen, maar tegen een ieder om mij heen deed ik bot.

Daarom waren de meeste ook bang voor mij vooral na wat ik met de man had gedaan en ik vond ze ook lafaarden, want ze waren weerwolven. Weerwolven hoorden niet bang te zijn, ze hoorden het tenminste niet te tonen. Ik gromde en liet toen mijn tanden zien.

_____

Ik sloop mijn kamer uit, de gang door en toen met ingehouden adem de trap af. Ik had een aantal dingen over weerwolven geleerd van Ava en wist nu dat ze een scherp gehoor hadden. Dat verklaarde waarom ze reageerden op de dingen die ik binnensmonds mompelde. Ik had mij voorgenomen om vanaf nu gewoon in gedachten te schelden.

Ik liep de hal door en ging toen naar de grote deuren die naar buiten leidde. Dit huis was freaking groot. Ik heb van Ava begrepen dat dit de packhuis is waar de meeste roedelleden woonden en de huizen die rondom de packhuis waren, waren voor de weerwolven die meer privacy wilden. Vooral de weerwolven die pas hun mates hadden gevonden.

Ik sloot de deuren zachtjes achter mij en sloot mijn ogen en dacht eraan om onzichtbaar te worden. Ik wist niet of het werkte, want ik kon mezelf nog zien. Hopelijk zagen de wachters mij niet. Ik had geen zin om nog één een muur in te sturen.

Ik liep met ingehouden adem langs hun, maar ze merkten niets. Gauw holde ik voorovergebogen naar de trainingzaal en deed brak de slot. Dit zo problemen opleveren, maar zolang niet wist dat ik het was, was het niet erg. Ik ging de zaal binnen en deed licht aan.

"Wow." Fluisterde ik onder indruk. Ava had mij verteld dat de trainingszaal groot was, maar ik gaf haar ongelijk. Het was niet groot, maar ik gigantisch.

Het was wel leeg. Aan de muur, ver tegenover mij, zag ik een deur. Het was een afstand lopen ernaar toe. Misschien kon ik alvast oefenen door naar daar te teleporteren.

Maar hoe moest ik dat doen? Ik sloot mijn ogen en dacht aan wat teleporteren was, hoe je in een mum van tijd van locatie kon veranderen. Ik deed mijn ogen open en tot mijn teleurstellingen zag ik dat ik nog steeds op dezelfde plek stond.

Misschien deed ik mijn ogen niet goed dicht. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en balde mijn vuisten, terwijl ik hard dacht aan teleporteren.

"Moet je naar de W.C.?" Hoorde ik plots achter mij en ik keerde in een snelle beweging om.

Ava stond in de deuropening die ik open had laten staan. Hoe kon ik zo dom zijn? Wat als één van de wachters het zagen?

"Wat doe je hier?" Vroeg ik haar en rechtte mijn rug uit de positie die ik had genomen.

"Wat doe jíj hier?" Vroeg Ava en ze keek mij onderzoekend aan.

Ik snoof geïrriteerd. "Ik vroeg je als eerst." Zei ik en kneep mijn ogen tot spleten.

"Jou achtervolgen. Ik zei je toch dat weerwolven een scherp gehoor hebben." Ze kwam de zaal helemaal binnen en sloot de deur achter zich. "Wel dom dat je die open liet."

Net alsof ik dat niet wist. Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen. "Ga terug. Ik heb je niet nodig."

"Ho nee! Geen probleem. Ik assisteer niet bij het poepen. Alleen vraag ik mij af; waarom hier en waarom met je kleren aan."

Ava keek mij met een belangstellende blik aan en ik vroeg mij af of er iets mis met haar was. Misschien hoorde ze bij het groepje dat als baby op hun hoofd vielen. Om dan te denken dat ze mijn zusje is. Ik vroeg mij af of het betekende dat Alpha Robert ook mijn vader was. Ik vond die man belachlijk streng.

"Ik ga niet poepen, Ava. Serieus?" Ava haalde haar schouders op met een alles-is-mogelijk blik in haar ogen.

Ik schudde mijn hoofd en forceerde de kleine glimlach die mijn mondhoeken omhoog wou laten krullen terug. Bij mijn oma, was ik de oudr ik, tegen elk ander was ik kil, maar bij Ava zat ik in een soort van tussen wereld. Ik deed ook kil tegen haar, maar soms kon ik het niet helpen om te lachen om haar stommiteiten. Misschien komt het doordat ik nu wist dat ze mijn zusje was en ook omdat ze soms zo schattig kan doen.

"O-ké. Ben je dan hier om, ik weet niet, even van je heksen trucjes te doen? Wat voor krachten heb je eigenlijk. Ben je net als je oma? By the way, waar is je stokje waarmee je poef paf dingen moet doen?"

God, dit kind sprak veel. En poef paf dingen. Ze was te schattig gek. En moest ik haar mijn krachten vertellen. Ik keek naar Ava en ze keek met oprechte nieuwsgierige ogen terug. Misschien kon ik één van ze demonstreren. Ik de zaal nog eens rond. Er was wel niets dat ik kon gebruiken... Of toch wel! Ik keek met een grijns naar Ava en ze keek wantrouwend terug.

Ik sloot mijn ogen en dacht eraan om onzichtbaar te worden. Toen ik mijn ogen weer open deed kon ik direct zien dat het had gewerkt. Ze keek verschrikt, maar ook verbaasd en verwonderd. Ik grinnikte en haar kleine oogjes werden zi groot als ze konden.

"Je kan transparant worden?" Het was aan haar stem te horen dat ze het helemaal geweldig vond. Ik antwoordde met een grinnik en ging achter haar staan. "Je kan nu wel terug veranderen hoor."

Ik lachtte om de lachtte om de trilling in haar stem. Ze werd bang. Ava keerde zich met een ruk om naar mij en keek mij met bange ogen aan.

Ik vond dat het wel tijd werd om weer zichtbaar te worden en zorgde ervoor dat dat ook gebeurde. Het moment dat ze mij kon zien begon Ava te joelen.

"Omg, omg! Dat was zo cool! Oke, wel een beetje eng, vooral je lach. Gosh, je klinkt echt als een heks!" Ava sprong enthousiast op en neer.

Ik kon alleen geïrriteerd antwoorden. "Kan je je mond. Ik wil niet gesnapt worden en graag in rust trainen."

Ava knikt hevig. "Oooh, mag ik dan helpen? Wat moet ik dan doen?"

Ik keek haar bedenkelijk aan. De laatste paar dagen trokken we vaker met elkaar op. Niet uit eigen wil, aan het eind van de dag was het niet zo erg, maar ik kon wel wat ondersteuning gebruiken.

"Oke."  Antwoordde ik met een korte zucht.

"Dankje, dankje!" Ze gooide haar armen om mij heen terwijl ze in mijn oor gilde.