AŞK-I PERVANE (aşk-ı derun 2)

Bahar çiçekleri

NOT: VE YENİ BÖLÜMÜMÜZ. YORUM VE BEĞENİLERİNİZİ BEKLİYORUM. BİRDE YARIN HİCRİ YILBAŞI. TÜM HERKESİN YILBAŞI MÜBAREK OLSUN...İYİ OKUMALAR

¨Elif ol" demişti Elif...

Uzun zamandır duymamıştım bana böyle seslenen birini. Ama nasıl bilmişti nasıl anlamıştı. Dolan gözlerle baktım gözlerine gözyaşlarım akmasın diye dua ettim içimden. Sesimin nasıl çıktığı hakkında hiçbir fikrim yoktu şuan umrumda da değildi. Yüzüne sessizce baktım bir süre o ise bana bakmıyordu bile gözlerini uzakta bir noktaya dikmiş oraya bakıyordu
"Nereden biliyorsun"
"Neyi"
"Adımı"
" Bayıldığında söylemiştin"
"Bayıldığımda mı "
"Evet geldiğinde dudakların oynuyordu ne söylediğini anlamasamda huzursuz bir şekilde birşeyler sayıkliyordun. Sonra sana yaklaştığımda ben Elif değilim artık dedin. O an anladım vazgeçtiklerinin içinde kendininde olduğunu "
Söylediklerini dinlerken tüm yaşadıklarım gelmişti gözümün önüne. Tekrar dönmüştü kalbim o günlere kendimi toparlayıp konuşmaya başladım
"Doğru duymuşsun doktor ben artık Elif değilim. Elif öleli çok oldu. Sende bana bu şekilde bir daha seslenme"
"Neden öldü. Yada kim öldürdü"
"İnsanlar öldürdü güvendiklerim öldürdü. Bana yaptıkları ile öldürdüler "
"Bunların hiç biri başkasının suçu değil "
Dediği anda şaşkın ve sinirli bir şekilde yüzüne baktım ne diyordu bu doktor söylediklerini kulakları duyuyor muydu ben tam bir şey söylemek için ağzımı açtığımda konuşmaya devam etti.
"Insan kendi tercihlerini yaşar. Sen sana tüm bunları sunduklarında hoşuna gitti sevdin ve devamında daha fazlasını istesin. Hiç reddetmedin taki sonunda sana yapılanlara kadar. O zaman kızdın onlara o zaman sildin onları. Ama bunlar olmasaydı onların sana sundukları ile devam edecektin iyi ve kötü olduğunu yargılamayacaktın. "
"Ama onlar benim arkadaşlarımdı "
"Bu bir şey değiştirmez ki o yanlışa beraber girmişsiniz. O yüzden kimseyi de suçlama kendine bunu yapan sensin. O yüzden suçu başkalarına atıp kendini haklı çıkarma çabasına girme. Sadece o hatalardan ders çıkarmaya bak ¨

Biran sinirle tuttuğum Bankın koluna hızla elimi vurup ayağa dikildim. O ise oturduğu yerden bana bakıyordu.

"Sen ne diyorsun. Neymiş benim seçimim küçücük bir çocukken yurt köşelerine atılmak mı yoksa günlerce gecelerce yediğim dayaklar mı. Yoksa her seferinde salak gibi başkalarına inanmak mı¨

¨tabi ki yurtta olmak senin seçimin değil. Senin yaşadıklarınıda anlayamam ama diğer yaşadıkların senin seçimin Nefes ve sen bunu kabul etmezsen hep suçu başkalarında arayıp kendi yanlışlarını anlayamıyacaksın¨ dediğinde bir adımda daha önüne geçip sesimi daha çok yükselterek

¨evet anlayamazsın ve anlamadığın durumlarda sakın bir daha yorum yapma doktor. Hem sen nerden bileceksin seni ailen bile istemediğinde nasıl sığınacak limanlar aradığını. Nasıl her yüzüne gülende sevgi aradığını. O yüzden bir daha sakın beni yargılama¨

deyip hızlıca yürüdüm.bu sefer gözyaşlarımı tutmuyordum. Yıllar sonra ilk defa birisine güvenmiştim beni yargılamadan sorgulamadan yardım edeceğini düşünmüş ve gene yanılmıştım. Bir hayal kırıklığı daha yerleşmişti parçalara ayrılan kalbimde. Odama geldiğimde yatağıma girip yorganı başıma kadar çekip ağlamaya başladım. Kimsesizliğime çaresizliğime,aldatılışıma,kandırılışıma ve en önemlisi her seferinde aldığı tüm darbelere rağmen insanlara kanan salak kalbime ağlıyordum.

.sabah gözlerimi açtığımda halsizdim,yorgundum. Hiç kalkmak istememiştim yataktan. Odanın kapısı çaldığında tekrar gözlerimi kapatıp uyuyor numarası yapmıştım. İçeriye dolan ses ile gözyaşlarım tekrar gözlerime hücum ettiğinde onları tutmak için kendimi iyice sıkmıştım. Esma hemşire ve doktor beni kontrol için gelmişlerdi ama şuan eğer gözlerimi açarsam çocuklar gibi ağlayabilirdim. Uyuduğumu görünce sessiz olmaya çalışır bir şekilde konuşmaya başlamışlardı