AŞK-I PERVANE (aşk-ı derun 2)

Karanlık ve Kabus

Merhaba yeni bölüm sizinle. yazım yanlışları için özür dilerim. beğeni ve yorumlarınızı bekliyorum..hikaye tanıtımınıda okumadan geçmeyin derim.. iyi okumalar

hikaye tanıtımı: gene güzel bir hikayeden bahsedeyim size @madamdalya adlı arkadaşımın VAYE adlı kitabı. hayatları yetimhanede kesişen 3 küçük yürek. ve hayat onları farklı yerlere savurur. yıllar sonra bu üç küçük yürek hem gerçek yolu hemde birbirlerini bulmuş olacak.

hikaye linki: https://www.wattpad.com/story/41542136-v%C3%A2ye-wattsy2015-nasip-serisi-1

Geceleri balkonda ışığın etrafını alan pervane böceklerini fark etmiş miydik hiç?

Ya onların aşk uğruna yaşadıklarını bilir miyiz?

Yani, pervanenin, mum ışığıyla yaşadığı aşkın hikayesini...

Aşk bir farkına varış, bir idrak seviyesidir...

"Aşk odu önce ma'şuka, ondan âşıka düşer!" derler, malum. Yani aşk ateşi önce sevilene ondan sonra sevene düşer. Önce sevilende bir ateş yanmalı ki pervane onun etrafında dönsün, pervane o ateşi görsün, sonra aşkının farkına varsın...

Açma gözlerini açma ey hayat. Bilirim açarsan bir daha vazgeçemem senden. Onca hayat onca yürek vazgeçmişken benden ben sende takılı kalmak istemiyorum. Senin benden geçtiğin gibi geçmek istiyorum. Yanmak istiyorum ,kül olmak istiyorum ve sonra denize karışmak istiyorum köpük köpük. Biliyorum bir kez açılırsa bu gözler gene karanlığa iyice düşerim kör kuyulara.

Biliyordu Nefes eğer bir kez daha açarsa gözlerini onu ulu orta bırakmış hayata tüm dalları kırılacaktı bu sefer. Kimse yoktu zaten onu koruyup kollayacak yaralarını saracak. Açmadı gözlerini günlerce. Duydu ,hissetti herkesi ama açmadı o denizler kadar derin ve mavi gözlerini gün ışığına. Bu karanlık hayatın karanlığından daha korunaklıydı onun için. Taki o gün duyduklarına kadar. İlk defa korunduğunu ,kollandığını hissetti

2 gün önce

Günler önce uyanmama rağmen hala açmıyordum gözlerimi. Soracakları soruları, ön yargılarını tahmin edebiliyordum. Şimdi böyle davranıp bir fırsatını bulduğumda da kaçacaktım buradan. Zaten kimseninde pek derdi olmazdı hastaneden kaçmış bağımlı biri. Ama korkuyordum kaç gündür tepki vermeyen vücudumun vereceği tepkiden. Ve korktuğumda olmuştu. Hemşirelerden biri kontrol için geldiği bir anda tüm vücudum rüzgarda kalmış bir yaprak gibi titremeye başlamıştı. Anlımdan boşalan terler yavaş yavaş yüzüme damlarken, dişlerim birbirinden hiç ayrılmayacak gibi vuruyordu. Gözlerim ayırt edemez olmuştu gördüklerini,kulaklarım sadece tek bir ses duymaya başlamıştı. Uğultu.. sonrası kocaman bir boşluğa düşmeye başlarken gördüğüm bir iki an.. Sarsılan vücudumu tutmaya çalışan bir hemşire ve elindeki ipleri geçirmeye çalışan biri.. O an gördüklerim ile tüm zihnimin içinde dönenler ile bu sefer krizin etkisi ile değil korkunun etkisiyle sarsılmaya başlamıştım. O an sadece tek kelime dökülüyordu dudaklarımdan

¨yapma lütfen yapma¨

sonrasında gözümün önünde 3-4yaşındaki Nefes. Karanlık bir yerin ortasındayım yaşlı gözlerle. Ama ben karanlıktan korkarım annemi isterim diyorum içimden. Sonra biran karşımda o.. Hayatımın en büyük korkusu ,en çok kaçtığım,en çok lanet yağdırdığım adam. Annemin büyük aşkı benim büyük korkum İsmet. Nefesim kesiliyor bana attığı her adımda küçücük bedenim daha bir küçülüyor onun adımlarından kaçmak istiyorum ama ayaklarım çakılmış kalmış gibi kalıyor oracıkta.Her adımında yer inliyor o an birden küçük Nefes e haykırıyorum