My Soulmate (COMPLETED)

Finale

~

Masaya kong nilalaro ang aking mga anak dito sa veranda ng aking kwarto. Dalawang buwan na din ang nakalipas magmula noong nanganak ako. Masaya naman maging isang ina pero mas masaya sana kung nandito ang asawa ko. Sinasamahan ako habang inaalagaan ang mga anak ko. Hindi ko alam, pero pakiramdam ko ay wala na kaming puwang para sa kanya. Pakiramdam ko ay kinalimutan na niya kami. Dahil kung hindi ! Bakit hanggang ngayon wala siya ? Bakit hanggang ngayon ay hindi pa din siya nagpapakita.

Nang masiguro kong tulog na ang mga bata ay lumabas na ako papunta sa garden. Dito pa din ako nakatira kina daddy after nung insedenteng nakidnap ako. Ano pa bang aasahan ko ? E, ang asawa ko hindi ko alam kung nasaan na ba siya ngayon. Kung anong ginagawa niya ?

"Maa'm Jewel."

Napalingon ako kay Frankie na may hawak nanamang prutas at bulaklak. Alam ko kung kanino galing iyon, araw araw niyang pinapadala iyon kay Frankie para ibigay sa akin pero hindi niya ba maintindihan na hindi iyon ang kaylangan ko ?

"Nasaan ba siya Frankie ? Nasaan ba ?."

Assussual, hindi nanaman sumagot si Frankie, nagyuko lang ito para maiwasan ang tanong ko. Agad kong pinunasan ang luhang kumawala sa aking mga mata.

"Maa'm may sulat po si Boss.!"

Parang nabuhayan ako sa sinabi niya. Agad kong inabot ang kulay asul na sobreng hawak hawak ni Frankie at inumpisahang basahin iyon.

Love,

I'm sorry. Yeah, I know that sorry isn't enough to forgive me. I know that you would never understand my decisions but this is for your own good. I wanna protect you and our children from my world. I'm a bad person and you are not safe when I am arround, you will never be safe so I'm sorry. I'm really sorry. Please tell to Cloud, Sky and Princess Rain how much happy I am that they're all safe and healthy, please tell them how much I love them and I am willing to do everything just to make our family safe.

Love, I know that you are crying every each day and I wanna punch myself for seeing you like that. But please, hold on. You know how much I love you. And I am only doing this for the sake of our security. This is the best for us. Sorry.

I'm going to leave this place but my heart will remain here. I love you, love.

- Husband.

Nilukot ko ang papel at saka tumakbo sa sasakyan ko. No ! Hindi pwede. Bakit ba hindi niya maintindihan na kaya naming harapin ang lahat ng magkasama. Tama na ! Hindi ko na kaya. Pitong buwan na ang nasayang. Pitong buwan na akong nangulila. Hindi ko na hahayaang madagdagan pa iyon.

Alam ko kung nasaan ang private helicapter ni Habagat. Nasa HQ2 iyon dahil minsan ko ng nakita iyon. Malamang ay doon siya sasakay.

I can't imagine to loose my unreachable love for him ! Hindi ko na hahayaang may oras pang masayang.

Takbo ako ng takbo ng marating ko ang HQ2 wala akong pakialam kung nakayapak pa ako at magulo ang buhok ko,ang importante ay maabutan ko si Habagat. Kailangan ko siyang makasama.

Nakita ko ang iba niyang mga tauhan na may nilalagay na gamit sa loob ng helicopter. Nakita ko din si Habagat pero nakatalikod ito kaya naman pumulot ako ng bato para ibato iyon sa kanya.

Buti nga ! Tinamaan sakto sa ulo.

Agad siyang napalingon sa akin at nakakunot pa ang noo pero nawala iyon ng makita ako. Maging ako ay malabo na ang nakikita ko dahil sa hilam na hilam na ang aking mga mata sa kakaiyak !

"Gago ! Saan ka pupunta !." Halos lumabas na ang litid sa leeg ko dahil sa pag sigaw. "Tang ina mo ! Iiwanan mo kami ? Gago ka talaga !." Sigaw ko pa.

"Gago ! Lumapit ka dito ! Wag mo akong titigan."

First time ko ito. First time ko siyang minura. At first time ko siyang nasigawan ng ganito.

Nakita kong humakbang siya papalapit sa akin at dahil hindi na ako makapag antay ay tumakbo na ako papalapit sa kanya at saka ko tinapon ang sarili ko sa kanya.

I wrapped my legs around his waist and feel his warm hug for me. Namiss ko ang ganitong pakiramdam. Hinayaan ko ang sarili kong umiyak sa balikat niya. Habang patuloy ko siyang minumura.

"I'm sorry."

Nag angat ako ng tingin. "Gago ! Hindi sorry ang kailangan ko ! Ikaw, tanga ! Ikaw. Nakakabwesit ka. Ang drama drama mo. May palayo layo ka pang nalalaman ! Bobo ! Kailangan ka namin ng mga anak mo."

Iyak pa din ako ng iyak habang karga niya pa din ako at titig na titig sa akin ang mga mata niyang kulay bughaw.

Walang kahit anong salita ang lumabas sa bibig niya. Basta niya nalang sinakop ang labi ko at siniil ng mainit na halik. God ! How much I miss him. Kahit na bwesit ako sa kanya ay miss na miss ko siya. Miss na miss ko kung paano niya ako halikan at yakapin. Mahal na mahal ko talga siya.

"Wag ka ng umalis please.." humihikbing sabi ko.

"Shh .. Sorry. I won't leave you. Promise.!"

Wala na tuluyan na talaga akong humagulgol. Nakakainis man pero talagang hindi ko kayang magalit sa kanya, mahal na mahal ko siya at siya ang soulmate ko. No one can reach how much I love him. No one.

"I love you."

"I love you too sagad hangang buto.!"

With that he pulled me again and seal with a kiss.

This is how painful but worth it love is. Marami mang naging balakid sa amin. Alam namin ni Habagat na matagal ng ipinagdudtong ang mga kaluluwa namin, kaya hanggang sa huli. Kami pa din at wala ng iba.

This is the start of our forever..

**