Tam onsuzluğa alışırsınız,yaralarınız kabuk bağlar,eksik parçalarınızı toplarsınız,duyarsınız...
En çok korktuğunuz şeyi duyarsınız,eskisi kadar acıtır mı bilmem ama eskisi gibi olmaz artık.
En kötüsüde bir zamanlar kardeş dediğin kişinin böyle yapması.
Komik,herkese bu kadar kin duyarken solyanına her defasında yenik düşmen.
Ağlayamazsın artık,sadece kalırsın öyle.
Gülmek bile koyar artık.
Sen burda onun için yazdığın yazılara bakarsın,eski konuşmalar,güzel anılar,fotoğraflar her defasında daha çok onun yokluğuna sarılırsın.
Bir başkası onu hiç çaba sarfetmeden ona sarılır.
Belki senin kadar sevmez onu,senin kadar beklemedi belki,senin yaptığın gibi o yokken bile kokusunu içine çekmedi,senin kadar ağlamadı,özlemedi,hissetmedi ama solyanın artık onun.
Şimdi ben buraya ne yazmalıyım? Özledim mi demem gerekir? Kardeşlikten mi bahsetmeliyim?
Çaresizliğin ne demek olduğunu mu yazmalıyım?
Üzülmek senin olsun, her şeye rağmen gülümsemeyi seçiyorum ben..
