Otur baştan yaz beni.
Her sayfasında senin parmak izlerin,her satırında sıcacık nefesin.
Yapmayı tek bildiğim arkandan yazmak,yorulmadan,nefes almadan yazmak. Acımı anlatmak, acımı anlatamamak..
sanki gözlerimi kırparsam seni hayal etmekten bıktığımı hissedicekmişsin gibi,sanki nefes alırsam yaşamayı öğrendiğimi sanmışsın hissi..
Senden nefret ediyorum dersem,savaşmayı bırakmış hissi.
Senden nefret ediyorum.
Beni sevmediğine,sayfalarca yazdığım mesajlara aldırmayışına,senin için yazdığım yazıları görmeyişine,seni sevdiğime inanmayışına nefret ediyorum.
En çok da seni sevdiğim için,her sabah seni neden sevdiğimi düşündürdüğün için senden nefret ediyorum.
Neden diye sormak zaten başlı başına bir ölüm değil mi ?
Nedenlerde kaybolmak,düşüncelerin arasında boğulmak ama boğulurken de onu sevdiğini hissetmek bu bir çeşit intehar değil mi ?
Seni sevmek bir intehar solyanım.
Elinde bir bıçak, Gün geçtikçe daha fazla, daha derin saplıyordu.
Acıyordu, sızlıyordu, kanıyordu.
Ama yinede "yapma" diyemiyordum.
Sen en güzel ölüm şeklisin sevdiğim.
Sen benim ölüm meleğimsin.
