Üzüldüğümde yanımda olmayacaksan niye sevdim ki seni ?
Sevmekte denmez artık, alışkanlık oldun bende.
Güçsüzüm diye kendime itiraf edemiyordum sadece.
Keşke kendinden nefret ettirmeseydin sadece.
Güzel anılarımızla hatırlasaydım seni,güzel bitirseydik masalın sonunu yeterdi bana.
Şimdi bakma böyle şeyler söylediğime,kimseden nefret etmediğim kadar nefret ediyorum senden. Adını duyduğumda tırnaklarımı etimden çıkartıyorum her seferinde. Bitmiyor içimdeki sana olan kızgınlık. Hayata kızıyorum şimdilerde.
Sesine aşık olduğum adamdan nefret ediyorum. Yaralamıyor artık söylediklerin. Unuttum sanırsam artık seni,ama hala bir boşluk var sanki, hergün daha çok büyüyen bir boşluk.
Kayboldum içinde...
Bir yanım rahatladı,bir yarım hala karanlık. Güven duygusunu aldın benden,beni ben yapan herşeyi aldın götürdün giderken. Sonra bana değiştin dedin. Ama hiç sormadın ki neden değiştin diye.
Sana aşık olmadığımı farkettim zamanla. Sadece birini sevmek istedim. Karşıma ilk çıkan sen oldun o kadar. Belki kendimi kandırıyorumdur bilmiyorum ama hislerimi artık anlamıyorum. Solyanımı geri aldım senden ama değişmiş sanki. Eskisi gibi atmıyor artık. Bataklık var önümde, heryer karanlık,soğuk,burası çok soğuk.
İleriye bakıyorum kardeşlerim,beni bekliyorlar,gülümsüyorlar bana,ses yankılanıyor karanlıkta,mervee biz burdayız,hep yanındayız,sadece bize güven diye.
Kardeşlerimin peşinden gitmeye cesaretim yok ama hala umut var..
