Bugün onu gördüm.
Unuttum sandım,nefret ediyorum sandım. Bana yaptığından sonra olmaz bidaha sandım.
Bugün onu gördüm.
Ya kalbim hiç bu kadar acımamıştı,
Kalbim sıkıştı,nefes alamadım.
Tam önümde...
Elimi uzatsam ona dokunucam,sesini dıyucam,kokusunu içime çekicem.
Kollarını özledim be, bana sarılışını özledim. Dudaklarını özledim.
Ben onla ilgili herşeyi özledim.
Ona söylemek istediğim çok şey varken,ona son kez sarılmak istiyorken, sadece gittim.
Yanından geçip gittim.
Dizim titredi,ellerim uyuştu ama gittim..
Tesadüf mü ? Kader mi ?
Bence ikiside değil.
İnsan duymak istediklerini duyar, görmek istediklerini görürmüş.
Benimde o hesap işte.
Seni görmek bu kadar acı vermemeliydi.
Keşke hiç yaşanmamış olsaydı bu kadar şey, seni hep güzel anılarımızla hatırlasaydım...
Arasam ? Sesini çok özledim be solyanım.
Belkide...
Bilmiyorum işte
Seninle ilgili olan herşey bulanık.
Aklım çok karışık belki ama kalbimde sadece 1 kişinin ismini haykırıyor.
Arkadaşız ha ?
İnsan aşık olduğu biriyle nasıl arkadaş kalabilir ki ?
Kalbini defalarca parçalayan birini nasıl sevebilir ki ?
İnsanın söylemek isteyip de söyleyemediği sözler vardır. Hani kanser gibi, böyle büyüdükçe büyüyor büyüdükçe büyüyor...
Her büyüdüğünde biraz daha yok oluyorsun.
Biz de unutmuş gibi yaparız; hiç kırılmamış, hiç ağlamamış gibi.
