Mutlu olmak için fazla geç kaldık.
Fazla düşündük herşeyi,boşverdik kendimizi.
Hep birinci planda onu tuttuk, değer miydi?
Kendi hayatını hiçe saymaya değer miydi?
Zor olan çok geç farketmek.
Yaşamaya geç kalmışız meğersem.
Güç kalmayınca anlıyor insan herşeyi.
Bağımlılık mı,alışkanlık mı,aşk mı henüz çözemedim ama şundan eminim,çok özlüyorum.
Artık geri gelsende düzelmeyeceğiz,bitmişiz artık biz.
Şimdi seni yolda görsem öylece kalırım çünkü gülümseyemecek kadar kırgın,sana bakamayacak kadar kızgın, sarılamayacak kadar yabancı olmuşuz.
Bazen o kadar kırılırsın ki,özlediğine utanırsın,hala onu düşündüğüne,resmine baktığında hala gülümsediğine utanırsın.
Benim sende herşeyim var be solyanım...
Ne zaman biri aşk dese aklıma sen geliceksin belki ama gülümseyemeyeceğim.
Keşke beni,senden vazgeçmek zorunda bırakmasaydın.
