Belkide ben hiç sensizliğe alışmak istemedim. Sürekli her sokakta seni hatırlmayı tercih ettim.
Ben seni sevmeye bahane arıyorum.
Bazen tek başıma saatlerce yürüyesim geliyor.
Sanki yürüdükçe geçecekmiş gibi.
Seni bana getirmeyen kadere mi üzüleyim ben şimdi. Ona mı sesim kısılana kadar bağırayım, ona mı ağlayayim. Ulan ben daha napabilirim?
Sesinden dinlediklerimi nasıl unuturum?
Belki birçok kişi bana senin söylediklerini söyledi, en basiti ismimi söylemen bile farklılaştırdı be. İsmimi bile sen söyledin diye farklılaştı.
Artık öpsen de geçmeyecek o kadar çok şey var ki.
Hiçbir sigara unutturmaz artık.
Umrunda mı bilmiyorum ama seni sevdim ben.
Fotoğrafa bakarak ağlamak diye bir şey var. Belki de özlemlerin en büyüğü,Çaresizliğin son noktası.
Mesela bir ss ye veya bir fotoğrafa dakikalarca bakıp keşke o güne geri dönebilsek demenin çaresizliğini herkez bilmez.
Nazım hikmet'de şair olmayı becermiş ama aşık olduğu kişiyi kendini sevdirememiş.
Hep böyle misindir?
Birgün aşık, diğer gün kalpsiz gibi. Hep böyle dengesiz misindir sen?
Benim dilim yalan söyler, sen gel de gözlerimi gör.
