Pinky Swear

win

February 2013

I cant believe aabot kami ng team sa championship. Tama na nakinig ako kay Coach Ramil, di ko ipagpapalit ang basketball sa kahit anong sports. At kung may magsasabi sakin ulit na mas mahal nila ko kesa sa basketball, papakasalan ko agad.

Totoo yung sinasabi nila, "basketball is life" hindi lang to laro, lahat matututunan dito. And its through basketball na mas nakilala ko sarili ko, di na calculated yung galaw ko. No judgements. Iba yung feeling everytime mananalo sa game. I remember nung pati pagsali ko sa basketball pinag awayan namin ni mommy

"Ye, ano ba?! Pinapatay mo ba talaga sarili mo? Ano? Ganyan ka magmove on kay Kiefer?! Hindi ka si woderwoman, late ka na umuuwi palagi, tapos araw araw may training ka. Tandaan mo! Mahina yang puso mo!"

"Mommy naman, basketball nalang nagpapasaya sakin. Pipigilan mo pa ko?"

"Di naman kita pinipigilan sa gusto mo, pero wag mo naman abusuhin katawan mo."

"Oo na, mahina na puso ko pero kelangan nyo ba yun ipaalala everytime? Bawat galaw ko puro baka mapagod, baka masaktan, baka umiyak, baka mahirapan. Mommy, pano ko matututo kung di ko susubukan? Kung mamatay, e di mamatay!"

Sinampal ako ni Mommy after what I said, alam kong mali yung sinabi ko pero gusto ko lang maintindihan nya ko.

Para wala kaming away, I let go of my first love.. I quit pep squad and swimming team. Mas mahal ko na ang basketball.

---

Championship day

We won!!! Grabe, before akala ko di ako makakapasok sa team, ngayon im part of it and we're champions pa. Iba na talaga pag magagaling teammates. Haha!

We were walking na palabas when I saw a familiar guy..

Its been a year na rin since we broke up, the day I left the hospital is the last day I dropped a tear for him, I never stalked his facebook account. Ive been busy, di ko binigyan ng chance sarili ko to move on because I believe na sa pagiging busy, makakalimutan ko na sya. I actually did, or i thought i did..

Bat bigla ko naalala lahat? I know may times na i wish sana pinapanuod nya games ko, sana tuturuan nya ko ng basketball moves nya, sana sinusundo nya rin ako after training pero sana lang yun.. Pero bakit nung nakita ko sya parang masakit pa din? Masakit yung gigising ka sa umaga and iwiwish na sana nightmare lang lahat.. Masakit yung sinasanay ko sarili ko na wala na sya.. Masakit yung niloloko ko sarili ko na naka move on na ko..

Lumapit sya sakin, hinihila ako palayo nila Ara, pero no. Kahit pretend lang, magpapanggap ako sa harap nya na ok na ko.. Na moved on na ko

"Hi Ye, galing mo kanina. Ibang iba ka sa court"

"Thanks, sige. Una nako. Baka magalit kasama mo"

"Wala akong kasama, gusto ko lang talaga manuod ng game mo"

"Ganun ba. Ok, salamat."

Nagstart na ko maglakad palayo pero hinabol nya ko

"Miks.. Wala na kami ni Ish. Matagal na, wala pa kaming isang buwan nun"

"Ah ganon ba, ok. Bat mo pala sinasabi sakin?"

"Wala, uwi ka na ba? Hatid na kita"

"May sasakyan ako, Kief. May driver din. Thank you nalang"

"Ganun ba.. Sige Miks, ingat ka."

"Ayy wait, last na. Friends naman tayo diba?"

"Uhm oo. Why?"

"Pwede mahingi number mo?"

"Wag na Kiefer. Di rin ako nagloload e. Sige ah, una na ko. Hinihintay na ko ng teammates ko"

Hindi ko alam kung selfish o insensitive si Kiefer pero naiinis ako kasi ang unfair nya. Ayaw nya ba talaga ko makamove on? Anong pake ko kung wala syang girlfriend. Ano ko? Reserve jowa na pwede nya jowain pag wala syang girlfriend? Tsss. Tama na Kiefer, graduate na ko sa pagkatanga.

From: 09261052760
Hi Miks. Wag ka magalit, kinuha ko number mo kay Von nung hiniram ko phone nya. -Kiefer

Bullshit Kiefer! Ano baaaaa! Ano naman trip mo.

--
Anjan ka na namaaaan.
Haha! Pang ilang update na to today? Bwahaha. Last 2-3 updates and im done!
Woohoooo!