Textmate [COMPLETED]

Chapter 42

Ilang buwan na rin nang mawala si Jelica, at ilang buwan na rin kaming hindi nakakapag–usap ni Eduard.

Hindi ko alam kung kami pa ba o ano.

Basta ang alam ko lang ay mahal ko parin siya. Sadyang hindi ko lang siya mabigyan ng oras dahil kailangan ako ngayon ng bestfriend ko.

Hindi parin kasi siya maayos kahit ilang buwan ng wala si Jelica. Naiintindihan ko naman siya dahil mahal na mahal niya lang naman yung tao.

"Tara na?"—Vince.

Sumunod naman ako sakanya papunta sa sasakyan niya.

Pupunta kasi kami ngayon sa sementeryo at dadalawin si Jelica, halos araw–araw na nga naming ginagawa to pagkatapos ng school hours .

Pagdating namin doon ay agad niyang ibinaba ang mga dala niyang bulaklak.

Araw–araw niya rin kasi binibigyan ng bulaklak si Jelica.

"Kumusta?. Miss na miss na kita babe.*sob* miss na miss na miss na kita*sob*I love you. "

Nahihirapan akong makita siyang ganyan. Lagi nalang,sa tuwing pupunta kami dito ay lagi nalang siyang umiiyak habang sinasabi kay Jelica kung gaano niya siya kamiss.

"Tahan na."

Lumapit ako sakanya at hinagod ang likod niya. I pity him. So much.

"Bakit ganon?*sob*kailangan ko pa siya,Era*sob*bakit niya ko iniwan?"

Lagi nalang ganito. Nakakasawa na,nakakasawa nang makita na nasasaktan ang bestfriend ko.

"Shhh... tahan na. Everything will be fine. I know everything will be fine Vince."

Ganun lang kami.I'm just hugging him while saying a comforting words until he stop crying.

Nang matapos na siyang umiyak ay nagpaalam muna ako para ibili siya ng tubig. I know crying is making person dehydrated.

.

.

.

O____O

Ganyan lang naman ang mukha ko pagkabalik ko kung nasaan si Vince.

Bakit?. Kasama niya lang naman si Eduard. Si Eduard na matagal ko ng hindi nakakausap. They are talking and they look so serious.

Lumapit ako sakanila. Siguro ito na rin yung panahon para makapag–usap kami ni Eduard.

"Eduard."—Ako.

"Usap tayo."—Eduard.

Nagkasabay pa kami sa pagsasalita.

Nginitian ko siya at tinignan muna si Vince at sinenyasan na para magpaalam. Tumango naman siya kaya tumango narin ako kay Eduard.

Naglakad lakad lang kami, finifeel na park itong sementeryo.

"Kumusta?"–Eduard.

I smiled. "Ayos lang.Tayo pa ba?" I asked.

Hindi ko na kasi kaya. Ang tagal naming hindi nag–usap kaya hindi ko alam kung ano ng nangyari.

"Tayo ba pa?..."

Inulit niya yung tanong ko.

Seriously? Ibabalik niya lang yung tanong ko?

"...hindi ko din alam Era ea. Lagi ka nalang Vince.Vince.Vi—"

Hindi ko na nakaya at bigla ko nalang siyang nasampal. He's so selfish! Alam naman niyang nawalan si Vince.

"You know he need me!Nawalan siya Eduard!"—Ako.

"Bakit!?nawalan rin naman ako ha?.At mas masakit kasi nawawala kana rin!.Pero okay I'll understand, he need you. Vince need you.Pero kaya naman nating siyang tulungan ng sabay diba?,pwede mo naman siyang tulungan na kasama mo ko .Bakit kailangan pa na ganto?Bakit kailangan na hindi mo ko kausapin ?.Hindi ko maintindihan.Pero Sige iinitindihin ko yun Era,pipilitin kong intindihin kasi mahal kita."

He stopped.

"Una nako. Baka kailangan kana ni Vince."

I was shock. Hindi ko alam na ganun na pala yung nararamdaman niya.

"Eduard."

Bago ko pa siya nahabol nakasakay na siya sa sasakyan niya at umandar na.

Wala na siya.