Unluckily Inlove With A Badboy

Second Half (10)

10

"Kiara, when will Lance Zedrick visit us?" Tanong ni Papa habang nasa hapag kainan kami and eating our breakfast. Bigla akong nawalan ng gana sa tanong nito.

I shrugged at tamad na kumain ng bread na may lamang mayonaise.

Tatlong araw na magmula ng nangyaring pagdakip ng Granny ni Lance sa akin and after he send me home, hindi na siya nagpakita sa akin. Damn it! Who cares?! I don't miss him anyway!

Liar! Sigaw ng kalahati ng isip ko. Buwisit!

"I have to go, Pa." Tumayo ako at lumapit kay Papa para halikan ito sa pisngi. "I still have a meeting with a client."

Nagtaas ng kilay si Papa. "This early?"

I nodded. "My secretary called me." Tatalikuran ko na sana siya when he stopped me at may inangat na isang box.

"Happy birthday, Kiara. Happy birthday, anak. Sorry for being a bad father to you."

Natigilan ako. What? Today's my birthday? Oh my God! Mabilis kong hinanap ang cellphone ko at chineck ang araw ngayon.

February 13. Oh my God! I forgot my own birthday.

Paano mo di makakalimutan kung puro Lance 'yang nasa utak mo? Nang-aasar na naman na saad ng isipan ko. Argh! Nyeta!

"C'mon, Pa. Don't think that. I should the one who should be sorry. Naging suwail akong anak." Tinanggap ko ang regalo ni Papa and hugged him. It was just a simple heart necklace. Naalala ko noon na halos taon-taon ay binibigyan ako ni Papa ng birthday party pero hindi naman siya nagkaroon ng pagkakataon na samahan ako sa mga party na 'yon. Palagi siyang may kameeting! Palagi siyang nasa office!

But now, I'm just simply overwhelm with this necklace. Maybe because I'm thirsty with his love. With his presence.

"Happy birthday, Kiara! I missed you!" It's an overseas call from Snow. Nurse na ito at nasa US nagttrabaho.

"Thank you, Snow. I missed you, too. How are you? Nakakatampo ka. Sana naman, umuwi ka rito sa Pinas minsan. Hindi 'yong nagpapayaman ka na lang dyan sa bansa ng mga kano." She laughed.

Maraming tumawag at bumati sa akin. Marahil naalala lang dahil sa reminder ng facebook o talagang special ako.

"Buwisit! Eh di, hwag kang tumawag. Hwag ka na ring magtext." Damn it! Bakit ba inaasahan ko na magtetext o tawagan man lang ako ng demonyo?! Ni hindi ko siya nakasama isa man lang sa mga birthdays ko.

Bumaba ako ng aking kotse nang sa wakas makapagpark ako. I went inside the building kung saan nasa 15th and 16th floor ang kompanya ni Papa. Nasa 16th floor ang private office ko, when I rode the elevator I pressed 16th. Strange pero wala akong kasama sa elevator.

"Holidays ba ngayon? Himala ata na hindi siksikan sa elevator. Tsk!" Ipinagsawalang bahala ko na 'yon nang bumukas ang elevator sa 16th floor. Natigilan ako. Walang tao at walang ilaw.

"What in the world is happening?" I step palabas ng elevator. I check the floor. Ni isa, wala akong nakikitang employee ko.

Napatalon pa ako nang sumara ang pinto ng elevator. "Argh! Darn it!" Mabilis kong pinundot ulit ang elevator at hinanap ang cellphone sa bag ko.

Madilim roon at pakiramdam ko nasa isang horror film ko. Nanginginig na ang tuhod ko. "Damn it! Na'san na ba kasi ang cellphone ko?!" Nalaglag ang bag ko sa sobrang taranta ko when I stopped. May naririnig akong umiiyak na babae.

"Damn. Damn it!" I pressed the elevator buttom again. Paulit ulit pero nanatiling nasa ground floor ang nyetang elevator.

I'm crying and shaking. I'm scared. Really scared. When the lights on and everyone's there.