Kural 1: Aşık Olma

ÖLÜMLE YAŞAM ARASI

"Sana en muhtaç olduğum şu anda gel. Yaşamak olsan da gel, ölüm olsan da gel."

- Ümit Yaşar Oğuzcan

-------------------------------------------------------

-Ulustan-

Kollarımda kanlar içinde yatan beden.. Bana hiç tanıdık değildi. Işıl ışıl bakan gözleri gözkapakları kapatıyordu. Yine o mavilere derin derin bakmak için gözlerini açmasını istiyordum. Açsın gözlerini yine çaylak desin istiyordum. Büyük bir korkaktım.. Kabul ediyordum. Korkuyordum onu kaybetmekten. Kollarımın arasından zorla alınan Araf a baktım. Hareket edemiyordum, ambulansa alınan aşık olduğum kadına bakıyordum. Eli sedyeden düştüğünde kendime geldim. Ambulansa doğru yürüdüm fakat ne yapıcağımı bilmiyordum. Güçlü olduğumu sanıyordum fakat değildim yeni anlıyordum. Elini tutmak istedim sadece. Ambulansa onunla birlikte bindim. Gözyaşlarımı durduramıyordum. Benim için ölümü göze almıştı. Elini tuttum sıkıca ''Bak Kurşun gidemezsin anladınmı. Affetmem seni gidersen'' kalp atışları doldurdu kulaklarımı yavaşlıyordu Doktorun ''Hastayı kaybediyoruz'' deyişi ve o düz çizgi... Aşık olduğum kalbi atmıyordu doktora baktım ''Yaşatıcaksın onu anladın mı beni. Eğer o açmazsa gözlerini öldürürüm seni anladın mı!!'' canım yanıyordu, kaybedemezdim. Yeni bulmuştum ben onu. Doktor kalp masajına başladığında hala o düz çizgi vardı. Ağlıyordum. dayanamıyordum. Tekrar kalp atışını duyduğumda gülümsedim alnını öpüp ''Beni bırakmadığın için teşekkür ederim'' ambulans hastaneye girmişti. Ambulanstan indirilip hastaneye hızla götürülen Arafımın peşinden koştum ameliyathanenin önüne geldiğinde Çakalla Jilet tuttu ''Bırakın lan beni. Gidicem yanına bırakamam onu!'' bağırıyordum ama beni dinlemiyorlardı. Hemşire ''Beyfendi sakin olun, giremezsiniz'' deyince kolundan sıkıca tuttum ve ''O açmazsa gözünü yakarım lan bu hastaneyi'' hemşire korku dolu gözlerle kafasını salladı ve gitti. Bu korkunç bir şeydi. Arafın küçücük bedeni bu duyguya defalarca nasıl dayanmıştı. İç sesim onun o küçük bedeninin altında kocaman bir kalbi var dedi. Haklıydı. Bunu kısa sürede görmüştüm. Benim için ölmeyi göze almıştı ve küçük bedeninde sakladığı büyük kalbini bir kez daha göstermişti bana. Gülümseyişi gözümün önüne gelince sıktığım yumruklarımı duvara vurmaya başladım ''Neden lan neden! Neden atladın önüme neden'' Tilki omzuma dokunduğunda kafamı ona çevirdim o da ağlıyordu ''Sen güçlü olmalısın sana ihtiyacı var'' Herkes gibi o da haklıydı. Sırtımı hastanenin soğuk duvarına yaslayıp ağlayarak yere çöktüm. Gitmesini istemiyordum.Onsuz kalmak istemiyordum. Kokusu olmadan yaşamak istemiyordum. Onsuz bir dünya düşünemiyordum...

6 saat olmuştu ama kimse birşey söylemiyordu. Ameliyat hala devam ediyordu. Gözyaşlarım kurumuş sadece acı kalmıştı. Ağlamayı bıraktıktan sonra acı katlanmıştı. Gözyaşlarımla acılarımımı akıtmıştım yani. Sinirle ayağa kalkıp bağırdım ''Soktuğumun hastanesinde niye kimse birşey söylemiyor lan!'' Çeteye baktığımda hepsi yıkılmış haldeydi. Kafamı eğdiğimde gömleğimdeki Arafın kanını gördüm. Canım yanmıştı. Doktor ameliyathaneden çıktı. ''Araf Aksoy un yakınları'' Hemen yanına gittim. ''Siz neyi oluyorsunuz'' ''Sevgilisiyim'' doktor etrafına baktı ''Ailesi nerde'' Akrep lafa atladı ''Onun ailesi biziz. Bizden başka kimsesi yok. Durumunu söylücekmisin yoksa seni yumruğumla tanıştırıcam'' Doktor sakinleşmek ister gibi gözlerini kapatıp açtı. Yumruklarımı sıkıyordum sakin olmalıydım beklediğim haber bu adamdaydı. ''Araf Hanımın ameliyatta kalbi durdu fakat ameliyat yinede başarılı geçti. Kurşunu çıkardık iç organlardada büyük bir hasar yok. Fakat hayati tehlikesi hala var. Birazdan yoğun bakıma alıcaz. Geçmiş olsun'' deyip uzaklaştı. Bi süre sonra sedyede Arafımı çıkardılar ameliyathaneden. Solgun bedeni ve her halinden soğuk olduğu belli olan ellerimi canımdan can alıyordu. Dudakları morarmıştı. Elini ısıtmak için tuttum. Hemşire'' Beyfendi hastanın elini bırakırmısınız'' onu dinlemedim. Hastanenin asansörüne ilerlediklerinde hemşireye ''Bende gelebilirmiyim.Lütfen'' halime acımış olmaliki olumlu anlamda kafasını salladı. Asansöre bindim ve aşık olduğum kadına baktım. Elini ellerimin arasına aldım ve öptüm hemsire '' Sevgilimisiniz'' kafamı salladım ''Evet'' gülümsedi ''Geçmiş olsun. Umarım çabuk iyileşir'' gözlerim dolmuştu yaşayacaktı en zorunu atlatmıştı. Bunuda atlatıcaktı. Asansör durduğunda sedyeyi çıkardılar yoğun bakıma girdiklerinde beni almadılar. Gözümden bir damla yaş düştü. Çete geldi Tunay '' Abi sakin ol iyi olucak'' tepki vermedim. Camdan meleğime baktım. Ölüyordum bu acı beni öldürüyordu..