Someone Forbidden

Chapter 15

Chapter 15

"TARA na." Sinamantala namin na wala pang masyadong tao sa paligid. Malawak ang hacienda kaya wala naman sigurong makakapansin samin sa parteng ito.

Medyo baha na ang liwanag sa paligid nang lisanin namin ni Kara ang parte ng rancho na tinulugan namin kagabi.

Tumingala siya sa akin habang panay hila niya sa suot niyang malaki kong T-shirt. Sira na kasi iyong damit niya kagabi na hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at pinunit ko iyon samantalang pwede ko namang dahan-dahaning hubarin iyon mula sa katawan niya. Ako naman ay pantalon na lang ang suot.

Napailing ako. Hindi kopinagsisisihan iyong nangyari sa amin kagabi, pero dahil sa nangyari, talaganghindi ko na siya maibabalik pa sa villa. Tiyak na ilalayo na talaga siya saakin kapag nalaman ng lahat ang ginawa ko. Baka itakwil na rin ako nang tuluyannina Dad. Funny dahil noon ay takot akong itakwil, pero ngayon, hindi na. Walana akong pakialam. Pero kung ilalayo si akin si Kara, iyon ang hindi ko kaya.

Nang magdecide akong itanan siya, iyon na iyong time na hindi ko na nakayang pigilin ang nararamdaman ko. Siguro siraulo talaga ako kasi kahit walang kasiguraduhan, tinangay ko pa rin siya. Pero hindi ko sasayangin ang pagsama niya sa akin. Hindi ko siya papabayaan. Pag-aaralin ko pa rin siya kahit nasa akin siya. At kapag eighteen na siya, pakakasalan ko na siya.

"Opo..." ni hindi siya makatingin nang deretso sakin.

"Hey, lagi ka na lang bang mag-o-opo sa akin?" Hinintay ko siyang makalakad at makarating sa kinatatayuan ko.

"Ha?"

Inakbayan ko siya nang magkasabay na kami sa pagbaba sa batuhan. "Santi. I am your Santi, your man..."

"Sorry, naninibago kasi ako." Mahinang sabi niya, nakatungo siya at hindi ko makita ang mukha niya dahil sa buhok niyang nakalugay. Kahit pa hindi ko makita ang reaksyon niya ay alam kong namumula ngayon ang makinis na pisngi ni Kara.

"Masasanay ka rin..." I whispered to her ears. "Sasanayin kita..."

Kinuha ko saglit ang cellphone ko mula sa bulsa at i-d-i-nial ang number ni Cloud Deogracia, my best friend. Ito ang huling tinawagan ko kagabi para sumundo samin ni Kara. Ito ang mapagkakatiwalaan ko ngayon higit kanino man. Nakahinga ako nang maluwag nang sabihin nitong malapit na ito sa dulo ng hacienda.

"You okay?" Baling ko kay Kara matapos kong kausapin si Cloud. Tahimik siya at pabagal nang pabagal ang mga hakbang niya.

Bahagya lang siyang sumulyap sakin. "Hmn, yeah? Saan na pala ang kaibigan mo?"

"On the way na, medyo nahirapan kasi siya sa dinaanan niya."

Tiningnan ko ang mga hita niya na halos di na matakpan ng T-shirt kong suot niya. May mantsa pa iyon na kulay pula dahil sa unang beses palang niya ang nangyari samin kagabi.

"Kara? 'You sure you're okay?" I asked her again.

"Oo..."

Hindi ko na pinansin ang pagsagot niya sakin, binuhat ko na lang siya kaagad.

"Hey! I can walk!"

"No you can't. You're still hurting, you're still sore." Mariin kong sabi.

"Hindi..."

"Just hold on tight, princess. Just think of me as your prince."

"You are my prince." She murmered. "Always..."

"Then good, princess. Hold on tight." Hindi naman ganoon kabigat si Kara kumpara sa mga binubuhat kong sako-sakong pagkain ng mga hayop at mga kahoy-kahoy sa rancho. Saka kasalanan ko kung bakit nanghihina siya ngayon, inubos ko lang naman ang lakas niya kagabi at hindi lang talaga siya makaangal sakin.