✔Bullied ~ L.H.✔

Hoofdstuk 7

POV Luke
Lizzie rende de klas uit. Haar beste vriendin, dood. Dat kan niet. Ik liet het me even bezinken. Noa, dood. Ik had het haar moeten vertellen. Ik rende achter Lizzie aan . "Lizzie!" Riep ik. "Ik haat het leven, waarom Noa" gilde ze hysterisch. Ik gaf haar een knuffel. "Stil maar, Lizzie" zei ik. Ze snikte. De leraar kwam kijken. "Ga, laat ons even" zei ik die ook tranen kreeg. De leraar knikte vriendelijk. We gingen even zitten. "Ik wil naar Noa" zei ze.

We liepen rustig naar Noa's huis. Haar moeder deed open. "Lizzie" zei ze. Ze huilde. Lizzie gaf haar een knuffel. "Jij moet Luke zijn, Noa had het altijd over je" zei ze vriendelijk. Ik knikte. "Noa is niet hier, maar ik geef jullie zo een lift naar het ziekenhuis" zei ze. Ze pakte haar jas. Lizzie en ik gingen achterin zitten. Ik pakte haar hand. Lizzie kon niet stoppen met huilen.

Bij het ziekenhuis liepen we naar binnen. Lizzie klampte zich vast aan mijn arm. We kwamen in een kamer. Noa's moeder liet ons voor. Lizzie huilde nog meer. Ik gaf haar een knuffel. "Lizzie, ssshht, Noa had nooit gewild dat je zo verdrietig was" zei ik. Ze droogde haar tranen.

POV Lizzie
Ze is zo koud, zo ver weg, allemaal door die klootzakken. Ik pakte haar hand. Luke fluisterde iets in haar oor. Daarna zag ik hem in zijn ogen wrijven. "Luke" zei ik. Hij zakte tegen de muur in elkaar. Ik ging naast hem zitten. "Luke, rustig" zei ik. Hij hyperventileerde. Hij ademde weer rustig. "Wat heb je gefluisterd?" Vroeg ik zacht. "Ehm... eh" begon hij en werd rood. "Laat maar, ik weet het al" zei ik. Hij glimlachte. "Het is te laat, Lizzie" zei hij. "Ze zal het nooit weten". "Wat Luke?" Vroeg ik en legde mijn hand op zijn arm. "Wat ik voel" zei hij.

"Luke, ergens is er een engel uit de hemel, die het aan haar doorgeeft" zei ik. Opeens hoorden we een zucht die niet van een van ons was. Noa! Ik schoot overeind. "Luke, Noa leeft volgens mij nog" zei ik. "Doe niet zo idioot" zei hij. Hij ging naast me staan. Noa had haar ogen gesloten. "Kom, we gaan" zei hij en trok me mee. "Lu-huke" zei ik. Hij glimlachte zachtjes. Hij drukte een zacht en lief kusje op mijn lippen. Ik duwde hem zachtjes weg. "Luke, we moeten dit niet doen, Noa was mijn allerbeste vriendin, ze vond je leuk" zei ik. Luke's ogen werden groter. "Ze vond me leuk?" Vroeg hij ongelovig. "Ik heb haar het leven zuur gemaakt". "Ze vond je leuk, Luke" zei ik weer. Ik ging naar huis. Verder huilen.

POV Noa
Zwart, alles zwart. Ik wil mijn ogen openen, het lukt niet. Waarom is het niet gewoon afgelopen. Twee mensen. In mijn kamer. Hun stemmen ken ik. Ze hebben mijn handen vast. Een paar is koud en nat. De andere zijn warm en zacht. Ik heb niet de kracht om te knijpen in een van de handen. En weer out.