✔Bullied ~ L.H.✔

Hoofdstuk 51

POV Noa
Ik moest met spoed naar het ziekenhuis komen. Luke was flauwgevallen en werd niet meer wakker. Ik maakte me zo'n ernstige zorgen om hem. Hij werd alleen maar magerder en magerder. Ik kwam aan bij de receptie. "Je moet even wachten, Meneer Hemmings zit aan de dwangvoedig nu" zei de receptioniste. Dat is precies wat Luke niet wilde.

Ik wachtte buiten zijn kamer. Ik hoorde Luke schreeuwen. Hij was flink aan het tegenstribbelen. "IK WIL NIET ETEN! LAAT ME MET RUST!" Gilde hij. Hij begon erbij te huilen. Ik zag 3 grote dokters de gang door rennen naar Luke's kamer. Ik hoorde een beetje gemompel. En toen weer gekrijs van Luke. Een heel klein jochie met een kaal hoofd kwam naar me toe. "Gaat alles goed met stoere Luke?" Vroeg de kleine jongen. "Weet ik niet, ik hoop het" zei ik. "Ik krijg weer haartjes" zei hij trots. Ik glimlachte. Wat een schatje. Ik aaide hem over zijn hoofd.

De deur ging open en de 3 dokters kwamen naar buiten. "Je mag hem bezoeken nu" zei de zuster. Ik kwam naar binnen. Er ging een draadje Luke's mond in. Hij sliep heel vredig. Ik pakte zijn hand voorzichtig vast. "Hey Luke" zei ik zacht. "Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het heel erg dat je hier ligt, Luke" zei ik een mijn ogen traanden. Ik keek naar zijn ingevallen gezicht. Hij zag er zo kwetsbaar uit. Er hingen twee zakjes naast zijn bed die onder de deken verdwenen.

Ik ging naast zijn bed zitten en pakte zijn hand. Hij leek zo ontzettend klein in dat bed. Ik veegde ruw mijn tranen weg. Het is jouw schuld, Noa...
Je vertelt hem niet genoeg dat hij mooi is...
Je vertelt hem niet dat hij het waard is...
Je houdt niet genoeg van hem...

"Hou je kop" siste ik. Ik schudde mijn hoofd. Luke bewoog zacht een beetje in zijn slaap. Ik kneep een beetje in zijn hand. Zijn polsen waren totaal kapot en zo ontzettend dun. Ik ging er voorzichtig overheen met mijn vingers. De zuster had ze schoongemaakt. "Wat is er met je gebeurd?" Vroeg ik zacht. De zuster ging naast me zitten. De laatste woorden die hij zei waren Jonathan, pesten, ik ben zo lelijk" zei de zuster. Ik voelde de tranen weer over mijn wangen lopen.

"Gaat het?" Vroeg ze en gaf me een zakdoekje. Ik knikte. "Wat ben je van hem?" Vroeg ze geinteresseerd. "Vriendinnetje" snikte ik. "Arme schat" zei ze en checkte zijn bloeddruk. "Het voedsel is binnen, hij kan het niet meer uitspugen" zei ze. Ze trok een apparaat eruit. "Dat was slaapmiddel" zei ze. Ik pakte Luke's hand weer vast, met twee handen. Ik drukte hem tegen mijn gezicht. Toen zag ik het pas, er ging een draadje naar zijn vriend. Hij kon natuurlijk niet plassen. Arme jongen.