✔Bullied ~ L.H.✔

Hoofdstuk 32

POV Noa
"Zijn adem ruikt een beetje zuur, volgens mij heeft hij overgegeven" fluisterde ik. Lizzie schrok duidelijk. "Wat is er nou?" Vroeg Luke. "Niks, schatje. O MY GOD, WACHT!" Riep ik en graaide in mijn tas. Ik pakte de tablet Milka Oreo eruit. "O god, food" zei Lizzie. Ik brak haar een stuk af. "Jij ook, schatje?" Vroeg ik aan Luke, wetend dat hij het af ging wijzen. "Nee, bedankt" zei hij en ging zitten. Hij pakte zijn telefoon.

Ik mis de vrolijke Luke. We gingen naar onze volgende les. Ik keek uit het raam en zag het beruchte viertal, sigaretjes roken naast de school. Luke pakte mijn hand en keek me aan. "Hou je nog van mij?" Vroeg hij verdrietig. "Natuurlijk, je bent mijn Baby Boo. Ik hou zoveel van je" zei ik. Ik gaf hem een knuffel en wreef over zijn rug. "Je bent mijn held, Luke" zei ik zacht. Hij schokte een beetje.

"Huil je nou?" Vroeg ik. "Hou me even vast" zei hij snikkend. "Wat is er met hem?" Vroeg de leraar aan me. "Ik heb geen idee, vind u het erg als we even gaan praten?" Vroeg ik. Hij schudde nee. "Ga maar even" zei hij. Ik hield Luke vast toen we het lokaal uitliepen. Meteen toen we buiten waren, begon hij hard te huilen. "Hey schatje, wat is er nou?" Vroeg ik en wreef over zijn rug.

"I-ik ben zo stom" zei hij. "Je bent geweldig, Luke" zei ik en bleef hem vasthouden. Ik gaf hem een blokje chocola. Hij werd er kalmer van. Hij keek tranend naar de chocola. Ik gaf hem de hele tablet. Hij at hem helemaal op. "Mag ik even naar de wc?" Vroeg hij. "Geen toestemming vragen, baby. Gewoon gaan" zei ik. Hij liep richting de wc. Hij ging nu overgeven, dat weet ik zeker.

Ik opende de deur en zag onder het hokje dat Luke op zijn knieën zat. Ik hoorde opeens wat in de wc vallen. Luke hoestte en hoestte. Hij spoelde door en stond op. Hij opende het hokje. Hij kreeg grote ogen. "Luke, waarom doe je dit?" Vroeg ik met tranen in mijn ogen. "I-ik ben zo dik" zei hij. "Niet waar" zei ik. Hij omhelsde me. "N-nee, laat me even" zei ik. Hij liet me los en zakte in elkaar tegen de muur.

Ik rende naar mijn kluisje, pakte de fietsensleutel en fietste weg. 'Mijn vriendje spuugt zijn eten uit' spookte door mijn hoofd. Ik wil de oude Luke terug, de vrolijke, etende Luke. Het is zo ongezond, ik wil niet dat hij eraan doodgaat, dan heb ik niemand meer. Ik huilde al mijn tranen eruit. Ik kan hem niet in de steek laten nu, maar ik wil ook niet zijn moeder worden die steeds op hem moet letten. Ik fietste terug naar school.

Luke zat nog steeds op dezelfde plek op de grond. "N-Noa" stotterde hij. "Luke, als je niet stopt met je eten uit te spugen, maak ik het uit" zei ik. Hij liet zijn hoofd zakken op zijn borst. "Ik kan het niet" zei hij. "Je bent sterk, natuurlijk kun je het" zei ik. "Ik ben een zwakkeling die niks goed kan doen" zei hij. "Ik ga je helpen" zei ik. "Noa, je bent veels te lief voor me" zei hij.