✔Bullied ~ L.H.✔

Hoofdstuk 29

POV Noa
Ik maak me zo'n zorgen om Luke. Hij is al dagen niet op school en reageert niet op mijn appjes. Ik durfde niet bij hem langs te gaan, wat als hij me niet wilde zien?

Me to Luke:

- Lukey? Gaat het wel?

- Ik maak me zo'n zorgen om je, baby❤

- Stuur me alsjeblieft iets terug, ik mis je xx

- Luke, alsjeblieft x

- Ik mis je heel erg ❤

- Ik kom naar je toe x

Ik liep door de stromende regen. Op weg naar Luke. Ik klopte op de deur. Luke deed open in zijn pyjamabroek en grote sweater waar hij zijn handen in zijn mouwen had. "Luke, gaat alles goed?" Vroeg ik. Hij zag er slecht uit. Zwarte wallen onder zijn ogen en een erg ongeschoren kin met puistjes. Maar dat is niet erg.

"Kom binnen, je vat kou dadelijk" zei hij somber. Zijn moeder verwelkomde me hartelijk. "Ik weet niet hoe ik hem kan helpen" zei ze tegen me. Ze wees naar hem, hij had een pluizig roze dekentje over zich heen gelegd en een penguinknuffeltje tegen zijn borst gedrukt. Hij zag er zo klein en breekbaar uit.

"Wat is er eigenlijk aan de hand op school? Hij komt thuis met blauwe plekken, en ik zie jongens ook nooit meer" zei Liz. Ik hoorde Luke zachtjes huilen. "Zie, dat bedoel ik" zei ze. "Lieverd, niet huilen. Dan krijg je een koekje" zei Liz. Daarna begon hij nog harder te huilen. Liz keek me wanhopig aan. "Hey, waarom huil je nu?" Vroeg ik en wreef over zijn rug.

"N-niet v-vertellen" snikte hij in mijn schouder. "Je moeder is ongerust over je, Luke. Ik moet wel" zei ik zacht. Hij begon nog harder te snikken. Hij sloeg zijn armen om zijn knieen en legde zijn hoofd erop. Het was hartverscheurend om hem zo verdrietig te zien.

"Luke wordt heel erg gepest op school. Hij wordt vaak in elkaar geslagen. Ze schelden op hem en geven hem onzekere gevoelens over zichzelf" zei ik. Liz keek naar Luke, die met betraande ogen naar ons keek. Ze kreeg zelf tranende ogen. Luke liep naar haar toe en tilde zijn shirt op. Zijn rug was bont en blauw geslagen. "Wie doet dit?" Vroeg Liz en sloeg haar armen om haar zoon heen.

"Jonathan, Dylan, Dominic en Julian. En nog wat vrienden van hen die ik niet ken" zei ik. "Ach, schatje. Het het me toch verteld. Je kunt naar een andere school" zei zijn moeder. Luke naar een andere school? Dan gaat t nog een saai jaar worden. Ik gun het hem wel, dat gepest is enorm kut voor hem. "Nee, dat doe ik niet, ik ga Noa niet alleen laten. Als ik bij haar ben, doen ze meestal niks. Maar zodra ze alleen is, raken ze haar aan" zei Luke en sloeg een arm om me heen.

"Waarom pestten ze je eigenlijk?" Vroeg Liz. "Luke was vrienden met ze, maar ze zijn begonnen hem te pesten doordat hij met mij was. Zijn vrienden hebben mij ook een lange tijd gepest" zei ik. "Het was zelfs zo erg, dat ze haar polsen had doorgesneden" zei Luke en duwde me dichter tegen zich aan. "Wat een klootzakken, ik ga de mentor bellen" zei Liz en liep de kamer uit.

Luke liep weer naar de bank en legde het roze dekentje over zich heen. Hij drukte de penguin dicht tegen zijn borst. Ik liep naar hem toe en legde mijn handen op zijn wangen. Hij keek me aan. Ik veegde met mijn duimen de tranen weg. "Niet meer huilen, oke?" Vroeg ik en drukte een kusje op zijn mond.

Zijn moeder kwam terug met choco koekjes. Luke slikte hoorbaar. "Het zijn je lievelings" zei Liz ongerust. "Ik heb geen honger" zei hij en keek naar het bord koekjes. "Jij wel eentje?" Vroeg Liz aan mij. Ik knikte. De koekjes smaakten echt lekker. "Echt geen koekje, Lukey?" Vroeg ik. "Nee bedankt" zei hij. "Je probeert toch niet om af te vallen, hè?" Vroeg ik. Hij schudde nee.