✔Bullied ~ L.H.✔

Hoofdstuk 48

POV Noa
"En ik kan niet meer stoppen" zei hij. Hij was zo flink gebleven. "We willen je nog een kans geven. Maar anders gaan we je naar een psycholoog sturen, en dwangvoeding geven" zei de dokter. Hij kneep in mijn hand. "Ik ga hem een frietje trakteren" zei ik. "Probeer die helemaal op te eten, beloof je me dat?" Vroeg de dokter. Luke keek me aan en knikte.

Hij pakte een klein frietje mayo. Ik koos voor een frietje mayo gemiddeld. Ik zag hem strugglen met het eerste frietje. Ik voerde hem. Hij hapte het langzaam op. Hij slikte het door. "Best wel lekker" zei hij. Ik glimlachte trots. Hij pakte steeds een frietje. Ik ben zo trots op hem. Hij blijft maar eten. We zagen Calum lopen.  Samen met Jonathan. Luke schrok. "Zijn jullie familie?" Vroeg ik. Calum knipoogde. "Ik ben zijn neefje" zei Jonathan lief tegen me. Luke keek jaloers op van zijn frietje. "Hey Luke" zei Jonathan. Luke keek verbaasd.

"Smaakt het?" Vroeg hij. Luke knikte. Calum glimlachte naar me. Ik glimlachte terug. Luke pakte mijn hand. Ik keek naar zijn bakje. Het was leeg. Ik vloog hem om zijn nek. Ik ben zo trots op hem. Hij sloeg zijn armen om me heen. "Je bent van mij" zei hij zacht. Ik knikte. "Ik ben zo trots op je" zei ik langzaam. Calum en Jonathan keken naar ons. Waarom is Jonathan zo aardig? 

We zaten rechtop in bed, Luke was ziek geworden. Hij heeft net alles uitgekotst. Hij heeft waarschijnlijk in 1x te veel vet binnen gekregen. Arme jongen. Ik wreef over zijn rug. "Ik voel me niet lekker" huilde hij. "Maar ik ga gezond worden" zei hij. Luke wilt niet meer Anorexia patient zijn. Hij wilt gezond zijn.

Midden in de nacht werd ik weer wakker. Luke lag weer over te geven. Ik hield hem vast en streelde over zijn rug. Ik pakte hem een appeltje. Langzaam at hij die op. "Voel je je al beter?" Vroeg ik. Hij knikte. Hij ging weer liggen en drukte me tegen zich aan.

De volgende ochtend betrapte ik Luke in de keuken met een broodje gezond. Hij begint steeds meer te eten. Ik ben echt trots. Hij krijgt de kleur op zijn wangen weer terug. Hij is echt knap. Ik beet zachtjes op mijn lip en sloeg mijn armen om hem heen. "Hey schatje, goeiemorgen" zei hij. Ik glimlachte. "Lekker?" Vroeg ik. Hij knikte. Hij at langzaam zijn broodje op. Ik maakte mezelf ook ontbijt.

Na het ontbijt gingen we naar school. Niemand sprak ons aan, gelukkig. Iedereen keek Luke vol medelijden aan. Ik snapte er helemaal niks meer van. Wat is er aan de hand?